Δεν θα άλλαζα τη μητρότητα με τίποτα στον κόσμο, αλλά πειράζει που μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ, έστω για μία ώρα;

Γεωργία Καρκάνη
Tue, 31/01/2023 - 21:23

Μπορεί να μην είχα ονειρευτεί από μικρό κορίτσι τη στιγμή που θα γινόμουν μαμά. Για την ακρίβεια, αυτή η επιθυμία, η ανάγκη, θα τολμούσα να πω, γεννήθηκε μετά τα τριάντα μου. Όμως από τη στιγμή που αντίκρισα το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, ειδικά μετά τον πρώτο υπέρηχο και αργότερα τις πρώτες κλοτσιές στην κοιλιά μου, μαζί με το μωρό άρχισε να μεγαλώνει διαρκώς και ένα πρωτόγνωρο είδος αγάπης, παρόλο που δεν είχα κρατήσει ακόμα τον γιο μου στην αγκαλιά μου.

boom_mommy
Photo by Iris Carvalho on Pexels

Σήμερα, σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, δεν θα άλλαζα τη μητρότητα με τίποτα στον κόσμο. Είναι μια εμπειρία απλά ασύγκριτη, που αξίζει να ζω, παρά τις φοβερές δυσκολίες και τις ανησυχίες της. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ, έστω για μια ώρα. Πειράζει;

boom_mommy
Photo on Freepik

Που θέλω να τα αφήσω όλα πίσω και να βρω καταφύγιο σε ένα καφέ, να διαβάσω με ησυχία ένα βιβλίο ή να τα πούμε με μια αγαπημένη φίλη. Σε έναν κινηματογράφο, να βυθιστώ για δυο ώρες στο σύμπαν μιας ταινίας. Σε ένα εστιατόριο, να κλείσω τα μάτια και να απολαύσω συνειδητά κάθε μπουκιά. Σε ένα μπαρ, να χορέψω όπως παλιά, με το μυαλό μου άδειο από προβληματισμούς για σχολικές επιδόσεις, παιδικές ιώσεις και προβλήματα συμπεριφοράς. Σε μια άλλη χώρα, να περιπλανιέμαι, μπαινοβγαίνοντας σε μουσεία και άλλα αξιοθέατα χωρίς κανέναν περιορισμό, χωρίς ατάκες του τύπου «μαμά, κουράστηκα».

boom_mommy
Photo by Bethany Beck on Unsplash

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπουν κάποια πράγματα από την προ-μητρότητας ζωή μου. Η ελευθερία, η ευελιξία, η ανεμελιά εκείνης της εποχής. Γιατί, όσο κι αν έχω προσπαθήσει να συνδυάσω την ανατροφή του γιου μου με ό,τι άλλο αγαπάω στον κόσμο, δεν είναι πάντα εφικτό χωρίς να αισθανθώ ότι αδικώ το ένα ή το άλλο.

Και κάποιες φορές, πράγματι, εξαφανίζομαι για λίγο (ή λίγο περισσότερο), σε ένα καφέ, έναν κινηματογράφο, ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, ακόμα και σε μια άλλη χώρα. Όμως, όσο όμορφα κι αν περνάω, συνειδητοποιώ ότι κάτι μέσα μου έχει αλλάξει για πάντα: ότι μέχρι την επόμενη ημέρα έχει αρχίσει να μου λείπει ο γιος μου και αν το ταξίδι διαρκέσει μερικές μέρες ακόμα, η απουσία του αρχίζει να γίνεται αληθινά δυσβάστακτη.