Οφείλω να παραδεχτώ ότι στο παρελθόν με κούραζε η παρέα των παιδιών. Η ασταμάτητη κίνηση, οι φωνές, οι ανάλαφρες και ενθουσιώδεις συζητήσεις τους για γλυκά και παιχνίδια ένιωθα πως δεν με αφορούσαν άμεσα. Μέχρι που οι κοντινοί φίλοι και συγγενείς άρχισαν να γίνονται γονείς κι εγώ να έρχομαι σε στενότερη επαφή με τη συναρπαστική και συχνά υποτιμημένη χώρα της παιδικής ηλικίας. Τότε, άρχισα να βλέπω την παιδικότητα με κατανόηση και αγάπη, αν και στην πραγματικότητα για να την αφουγκραστώ στενά, με προσοχή, έπρεπε να περιμένω μέχρι να γίνω και η ίδια μητέρα. Από εκείνη τη στιγμή θαυμάζω τον απλό αλλά όχι απλοϊκό τρόπο σκέψης του γιου μου και τα μαθήματα ζωής που παίρνω καθημερινά από τον ίδιο -όπως και από τα παιδιά των φίλων- είναι αληθινά ανεκτίμητα:
- Καμία αληθινή φιλία δεν μπορεί να χαλάσει από έναν καβγά. Αρκεί να κάνουμε στην άκρη και οι δύο τον εγωισμό και το πείσμα μας για να αφήσουμε το παιχνίδι και τη θετική διάθεση να υπερισχύσουν.
- Η αθωότητα είναι, τελικά, το μυστικό της ευτυχίας. Είναι η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού: Του παιδικού μυαλού.
- Η αγάπη δεν μπαίνει στη ζυγαριά. Τα παιδιά δεν μετρούν πόσο χρόνο, πόση προσοχή, πόσα κομπλιμέντα τούς έδωσε κάποιος, πόσα λάικ στο Facebook. Μοιράζουν απλόχερα χειρονομίες αγάπης, αρκεί ο άλλος να τα εμπνεύσει.
- Δεν έχουν όλες οι πράξεις καλοσύνης άμεσο και πρακτικό αντίκρισμα. Τα παιδιά κάνουν την αυθόρμητη κίνηση να βοηθήσουν ένα ζωάκι που πεινάει, να αγκαλιάσουν ένα άλλο παιδί που κλαίει, χωρίς να περιμένουν κάποιας μορφής ανταπόδοση, απλώς και μόνο για τη χαρά της προσφοράς.
- Μόνο το τώρα έχουμε δεδομένο, τίποτα άλλο. Τα παιδιά απολαμβάνουν τη στιγμή μέχρι το μεδούλι της, χωρίς να αναλώνονται στη νοσταλγία του παρελθόντος ή να σκορπίζουν την ενέργεια και τις σκέψεις τους στις ανησυχίες για το μέλλον. Είναι μεγάλο μάθημα να βλέπεις ακόμα και τα παιδιά που δίνουν έναν τεράστιο αγώνα, για παράδειγμα στις ογκολογικές μονάδες των νοσοκομείων, να απολαμβάνουν αληθινά το παιχνίδι, την τέχνη, την επαφή με τα ζώα.
- Η συνύπαρξη είναι το ζητούμενο, δεν είναι αναγκαίο κακό. Τα παιδιά βλέπουν τη φιλία και την αγάπη στην αληθινή ποιότητα ενός ανθρώπου, όχι στην εθνικότητα, την καταγωγή ή το χρώμα της επιδερμίδας του. Ας προσπαθήσουμε να διδαχθούμε κάτι από το άνοιγμά τους στο «διαφορετικό», αντί να τα δηλητηριάζουμε με τα πιστεύω μας.
- Το χιούμορ μπορεί να σώσει τη μέρα. Πόσες φορές είμαι κακοδιάθετη, αγχωμένη, απαισιόδοξη και έρχεται ο γιος μου με μια ατάκα που θα ζήλευαν και οι κωμικοί της stand up comedy να φωτίσει το πρόσωπό μου στη στιγμή; Το χιούμορ ελαφραίνει ακόμα και τις αληθινά ζόρικες καταστάσεις, κάποιες φορές μάλιστα είναι λυτρωτικό. Τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό ενστικτωδώς και το επιστρατεύουν καθημερινά.
- Δεν υπάρχει ακατάλληλος καιρός, μόνο ακατάλληλα ρούχα. Τα παιδιά μετατρέπουν ακόμα και την «κακοκαιρία» σε αφορμή για παιχνίδι. Κάνουν αγγελάκια στο χιόνι, περιεργάζονται τη λάσπη μετά τη βροχή με τα γυμνά χέρια τους, στον καύσωνα παίζουν μπουγέλο, χωρίς να τα απασχολούν τα έκτακτα δελτία της ΕΜΥ, τα βρεγμένα μαλλιά, τα λερωμένα ρούχα.
- Ό,τι κι αν κάνεις, σταμάτα για λίγο να μυρίσεις τα λουλούδια. Κυριολεκτικά, σε κάποιες περιπτώσεις. Με ξεβολεύει και με στρεσάρει η συνήθεια που έχει ο γιος μου, ενώ τρέχουμε να προλάβουμε ένα ραντεβού, να σταματά κάθε τόσο στο δρόμο για να πιάσει ένα λουλούδι, να χαζέψει ένα έντομο. Όμως όλοι μας δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια μικρά διαλείμματα στις καθημερινές, φρενήρεις διαδρομές μας;
- Η φαντασία κάνει απείρως πιο συναρπαστική την καθημερινότητα. Ακόμα και σε ένα μουντό, χειμωνιάτικο απόγευμα, που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι, αρκεί ο γιος μου να αρχίσει να αφηγείται ιστορίες με δεινοσαύρους και ιππότες για να μεταφερθούμε μαγικά στον κόσμο του παραμυθιού.
