Κάποιοι νιώθουν ευτυχισμένοι και πλήρεις με το μοναχοπαίδι, άλλοι – μάλλον οι περισσότεροι – αποφασίζουν να κάνουν δύο παιδιά αλλά να παραμείνουν εκεί αφού, σύμφωνα με μια διαδεδομένη συμβουλή, όταν ξεφεύγουμε από την αναλογία ένα παιδί ανά γονιό τα πράγματα δυσκολεύουν υπερβολικά. Και υπάρχουν και εκείνοι που είτε επειδή ονειρεύτηκαν περισσότερα παιδιά είτε γιατί τούς προέκυψαν, αποκτούν πενταμελή οικογένεια. Ακόμα και αν ο συγκεκριμένος αριθμός μάς ακούγεται ζόρικος, οι γονείς τριών παιδιών μάς διαβεβαιώνουν ότι έχει και τα πλεονεκτήματά του. Όπως...
- Τα παιδιά μαθαίνουν να αυτονομούνται από πολύ μικρά. Δεν έχουν άλλη επιλογή εξάλλου: είναι πρακτικά αδύνατον οι γονείς να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους, ιδιαίτερα αν βρίσκονται σε κοντινές ηλικίες. Οπότε τα παιδιά της τρίτεκνης οικογένειας μαθαίνουν από νωρίς να ντύνονται, να σερβίρουν το φαγητό στο πιάτο τους, να δένουν τα κορδόνια τους. Δεξιότητες που θα εκτιμήσουν μεγαλώνοντας.
- Διδάσκουν και προστατεύουν το ένα το άλλο. Ακόμα και όταν δεν τα χωρίζει μεγάλο ηλικιακό χάσμα -οπότε οι ρόλοι που υιοθετούν τα μεγαλύτερα παιδιά παραπέμπουν σε εκείνους της μητέρας ή του πατέρα- τα πρωτότοκα εκπαιδεύονται στην υπευθυνότητα και στην καθοδήγηση των μικρότερων, ενώ τα υστερότοκα κάνουν άλματα ανάπτυξης στην προσπάθεια να φτάσουν τα μεγαλύτερα αδέρφια τους. Και τα μεσαία εκμεταλλεύονται και τα δύο οφέλη!
- Δεν βαριούνται ποτέ στο σπίτι. Τις βροχερές μέρες, όταν δεν μπορούν να βγουν έξω, τρία αδέρφια αρκούν για να στήσουν έναν μίνι παιδότοπο. Ακόμα και τις στιγμές που δεν παίζουν αλλά τσακώνονται μεταξύ τους, η πλήξη είναι μια άγνωστη λέξη για τα παιδιά της πενταμελούς οικογένειας.
- Οι γονείς έχουν περισσότερους μικρούς βοηθούς στο νοικοκυριό. Μπορεί οι δουλειές του σπιτιού να πολλαπλασιάζονται με τρία παιδιά στο σπίτι, πολλαπλασιάζονται όμως και τα χέρια που, με την κατάλληλη ανατροφή, προθυμοποιούνται να συμμετάσχουν στο νοικοκυριό, ανακουφίζοντας τους γονείς τους, ανατρέποντας τα στερεότυπα των φύλων και καλλιεργώντας τη δική τους αυτοπεποίθηση.
- Κοινωνικοποιούνται καλύτερα. Οι συνδυασμοί των σχέσεών τους είναι πολύ περισσότεροι και πιο σύνθετοι από αυτούς που αναπτύσσονται ανάμεσα σε δύο αδέρφια (το πρωτότοκο με το υστερότοκο, το πρωτότοκο με το δευτερότοκο, το δευτερότοκο με το υστερότοκο, αλλά και τα τρία μαζί), οπότε τα παιδιά της τρίτεκνης οικογένειας μαθαίνουν να αλληλεπιδρούν με περισσότερες προσωπικότητες και να συνυπάρχουν.
- Απαλλάσσουν τους γονείς από την ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου. Σε ένα σπίτι με τρία παιδιά οι γονείς δεν μπορούν παρά να αποδεχτούν το γεγονός ότι η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια τους και, αντί να εστιάσουν π.χ. σε ένα τέλεια τακτοποιημένο σαλόνι, αγκαλιάζουν το χάος, τη δημιουργία, το παιχνίδι, το γέλιο.
Και τι γίνεται με το «παιδί-σάντουιτς» της τρίτεκνης οικογένειας; Έχουν γραφτεί πολλά για το λεγόμενο «σύνδρομο του μεσαίου παιδιού» - μεταξύ άλλων, ότι νιώθει παραμελημένο και αναπτύσσει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όμως ειδικοί, όπως η ψυχολόγος Catherine Salmons διαφωνούν. Η τελευταία υποστηρίζει ότι τα μεσαία παιδιά μπορούν να μετατρέψουν τη θέση τους στην οικογένεια σε πλεονέκτημα με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να εξελιχθούν σε πολύ καλούς συντρόφους και φίλους, καθώς από μικρά μυούνται σε διαφορετικούς τύπους σχέσεων και δυναμικές.
