Είναι κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα.
Το διαισθάνεσαι, το βλέπεις, το φοβάσαι. Παρατηρείς εκείνα τα μικρά σημάδια που θες να κάνεις ότι δεν υπάρχουν.
Κι όμως υπάρχουν.
Το μικρό σου έχει κολλήσει κάτι και ξέρεις πως οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες.
Κοιτάς τα ματάκια που κοκκινίζουν και μοιάζουν δακρυσμένα.
Ξαφνικά τα χεράκια του αναζητούν περισσότερη αγκαλίτσα.
Πιάνεις εμμονικά το μετωπάκι του ευχόμενη πάντα να είναι δροσερό.
Αλλά ο πυρετός έρχεται, ο λαιμάκος πονάει, τα ματάκια κλείνουν και εσύ νιώθεις τον ίδιο εκείνο πανικό που αισθάνεσαι κάθε φορά.
Γιατί κάθε φορά που το παιδί σου αρρωσταίνει, είναι σαν να είναι η πρώτη φορά.
Άγχος, αγωνία, το βράδυ ξενυχτάς δίπλα του, το σπίτι γεμίζει με σιρόπια, θερμόμετρα, ετοιμάζεις μια κοτόσουπα και το βλέμμα σου δεν μπορεί να φύγει από το πρόσωπό του.
Ξέρεις πως είναι μια ίωση, ίσως γρίπη, ένας πυρετός. Όμως μιλάμε για το δικό σου παιδί. Και όταν αρρωσταίνει σταματάει να γυρίζει ο κόσμος.
Ένα πράγμα θέλεις. Να είναι το παιδί σου υγιές. Και είναι λογικό.
Κάθε μάνα αυτό εύχεται για το παιδί της.
Και γνωρίζουμε καλά πως όταν αρρωσταίνει παραλύεις. Ξαφνικά τίποτα δεν έχει αξία, σημασία, βαρύτητα. Ξυπνάς και κοιμάσαι με τη σκέψη να έρθει και πάλι η στιγμή που θα τρέξει, θα παίξει, θα πάει σχολείο, θα φάει με όρεξη και θα κάνει όλες εκείνες τις αταξίες για τις οποίες το "μάλωνες".
Δίνεις αντιπυρετικό. Και μετράς τα λεπτά.
Και ξαφνικά σηκώνεται από τον καναπέ και σου λέει "μαμά θέλω να παίξουμε". Και μέσα σου πανηγυρίζεις από χαρά.
Ξέρεις πως δεν είναι κάτι σπουδαίο, είναι μια ίωση αλλά μιλάμε για το δικό σου παιδί. Για κάθε παιδί. Και όταν τα παιδιά μας είναι άρρωστα, τους δίνουμε το 100% της προσοχής μας και το 1000% της αγάπης μας.
Είναι λογικό όταν το παιδί σου είναι άρρωστο να μην μπορείς να συγκεντρωθείς, να δουλέψεις, να γελάσεις με την καρδιά σου, να είσαι αγχωμένη, πιεσμένη.
Είναι λογικό και συμβαίνει σε όλους τους γονείς αυτού του πλανήτη.
Πάρε μερικές βαθιές ανάσες και σε λίγα 24ωρα ο κόσμος θα μπει και πάλι στην κανονική του τροχιά!
Με αγάπη,
Μυρτώ
