Από χτες έχει κηρυχθεί τριήμερο εθνικό πένθος, η προσοχή όλων είναι στραμμένη στο πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα τραγικό δυστύχημα, οι καρδιές όλων μας είναι με τους συγγενείς των θυμάτων και η θλίψη είναι ανείπωτη. Και η αλήθεια είναι, πως όσο κι αν έχουμε προσπαθήσει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τις σκληρές εικόνες, η είδηση είναι πολύ πιθανό να έχει φτάσει στα αφτιά τους και όπως είναι λογικό να τους προκαλεί φόβο κι ανησυχία. Πώς απαντάμε στις ερωτήσεις που προκύπτουν; Η ψυχολόγος Αλεξία Βερνίκου μας δίνει χρήσιμες συμβουλές.
Ο γενικός κανόνας είναι πως πρέπει να καθησυχάσουμε τα παιδιά και να τους απαντήσουμε ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση:
- Μικρές ηλικίες και μέχρι τελευταίες τάξεις του Δημοτικού: Προστατεύουμε τα παιδιά από τις σκληρές εικόνες, κλείνουμε την τηλεόραση και δεν συζητάμε γι' αυτό όταν βρίσκονται μπροστά. Αν όμως μας ρωτήσουν απαντάμε πολύ συγκεκριμένα χωρίς να δώσουμε αναλυτικές πληροφορίες και τονίζουμε πως είναι η πρώτη φορά που συνέβη ένα τέτοιο δυστύχημα και πως είναι πάρα πολύ σπάνιο.
- Πρώτες τάξεις του Γυμνασίου (εφηβεία): Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά έχουν συνήθως πρόσβαση σε εικόνες και πληροφορίες μέσω των κινητών και των tablet, επομένως γνωρίζουν ήδη τι συμβαίνει και το συζητούν με τους φίλους τους. Σε αυτές τις ηλικίες ρωτάμε πρώτα τι γνωρίζουν και πόσες πληροφορίες έχουν, για να δούμε πόσο θα εμβαθύνουμε.
Γενικά, καλό είναι να στρέψουμε την προσοχή των παιδιών στα εξής:
- Ενσυναίσθηση, να δουν δηλαδή πως συμπάσχουμε με τους ανθρώπους που υποφέρουν και σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε, όπως έκαναν οι εκατοντάδες άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν αμέσως στην έκκληση για αίμα.
- Ευγνωμοσύνη, να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε καλά.
- Θαυμασμό για όλους τους ήρωες, τα νέα παιδιά που βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους αλλά και όλους τους πυροσβέστες, τους γιατρούς, τους νοσοκόμους που βοηθούν όσους έχουν ανάγκη.
Μια συμβουλή για εμάς τους ενήλικες...
Μόλις πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν περάσει λίγες εβδομάδες από τον πρόσφατο σεισμό στην Τουρκία που συγκλόνισε τον κόσμο, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να μπούμε σε έναν κανονικό ρυθμό μετά την πανδημία. Είναι λογικό και τα παιδιά μας να έχουν άγχος αλλά κι εμείς, ως γονείς να ανησυχούμε, να στεναχωριόμαστε βαθιά με όσα συμβαίνουν και να μην μπορούμε πολλές φορές να διαχειριστούμε τις πληροφορίες αυτές. Είναι σημαντικό όμως να ελέγχουμε το συναίσθημά μας και να μιλάμε στο παιδί με ψυχραιμία. Το αγκαλιάζουμε, το καθησυχάζουμε και πάντα του επισημαίνουμε να έρθει να μας μιλήσει αν έχει κι άλλες απορίες.
*Η Αλεξία Βερνίκου είναι ψυχολόγος και οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια | www.avparenting.com
