Psychology

Έχετε πάει με των 3 ετών γιο σας για ψώνια στο σουπερμάρκετ. Μόλις φτάνετε στο ταμείο, αρχίζει να χτυπιέται και να ουρλιάζει γιατί θέλει παγωτό, και δεν μπορείτε να τον συνεφέρετε. Μόλις βιώσατε μια κρίση θυμού…

«Δες η αδερφή σου πόσο ήσυχη είναι, εσύ γιατί δεν μπορείς να καθίσεις στην καρέκλα σου ούτε για ένα λεπτό;», «Ο μεγαλύτερος αδερφός σου τρώει όλο του φαγητό κι εσύ τίποτα. Θα μείνεις μικρός».

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη αλλά σίγουρα αυτό δεν συνέβη απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, σαν μια σοκαριστική αποκάλυψη που γκρέμισε ολόκληρο τον κόσμο μου, αλλά ως μια ομαλή, προσωπική συνειδητοποίηση.

Μπορεί η ειλικρίνεια να είναι το ακλόνητο θεμέλιο της σχέσης εμπιστοσύνης που θέλουμε να χτίσουμε με τα παιδιά μας, υπάρχουν όμως και ορισμένες εξαιρέσεις: Πρόκειται για όλες εκείνες τις φορές που δεν θα πούμε ψέματα, αλλά θα χρειαστεί να αναβάλλουμε τις «σωστές» απαντήσεις, παρατείνοντας την πολ

Είμαστε στο πάρκο με τον γιο μας, όταν αρχίζει να πετάει παιχνίδια σε άλλα παιδιά και να τα σπρώχνει. Ίσως δεν αντισταθούμε στον πειρασμό να του βάλουμε τις φωνές, αλλά ξέρουμε ήδη ότι ένα ξέσπασμα με φωνές είναι λάθος.

«Είμαι ο χειρότερος στην τάξη μου» μού είπε πρόσφατα ο γιος μου για ένα μάθημα του σχολείου και ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω, με τρόπο κατανοητό, ότι η σύγκριση με τους άλλους είναι μεγάλη παγίδα από την οποία δεν βγαίνουμε ποτέ κερδισμένοι, θυμήθηκα τον τίτλο του νέου βιβλίου της Jennifer Breh

Είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό το πόσο δεξιοτεχνικά μπορεί να χρησιμοποιήσει το ψέμα ένα παιδί ήδη από τη νηπιακή ηλικία.

«Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» έλεγαν οι γονείς μας. «Δείξε μου πώς φέρεσαι στον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι» θα έλεγα εγώ στα παιδιά μας σήμερα.