Η είδηση σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ότι μια ελληνική γαλακτοβιομηχανία κυκλοφόρησε μια ολόκληρη σειρά από διαφορετικές συσκευασίες, σε μια από τις οποίες ένας πατέρας ετοιμάζει το πρωινό της κόρης του. Είναι ότι υπήρξαν οργισμένες αντιδράσεις στο διαδίκτυο στην επιλογή της εταιρείας να δημοσιεύσει αυτή την τόσο «τολμηρή» εικόνα. Ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι για τους οποίους αποτελεί trigger η φωτογραφία ενός μπαμπά που βάζει στο παιδί του να πιει γάλα.
Προσωπικά μεγάλωσα σε μια εποχή όπου όλες μα όλες οι διαφημίσεις έφεραν την ίδια ακριβώς απεικόνιση της (ελληνικής) οικογένειας: τη μαμά να βάζει μπουγάδα, τη μαμά να καθαρίζει το σπίτι, τη μαμά να μαγειρεύει, τη μαμά να σερβίρει το γεύμα στα παιδιά – αν υπήρχε στη διαφήμιση μπαμπάς, θα περίμενε το φαγητό καθισμένος στο τραπέζι, σαν να ήταν πελάτης σε εστιατόριο.
Φυσικά τότε δεν έμπαινα ποτέ σε διαδικασία να προβληματιστώ για εκείνες τις εικόνες, που απλά αντικατόπτριζαν τα έμφυλα στερεότυπα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘80 όπως, ίσως, τα βιώναμε οι περισσότεροι από εμάς και στα σπίτια μας. Όμως σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, που οι γυναικείες διεκδικήσεις έχουν αλλάξει και δεν αφορούν πλέον το δικαίωμα στην εργασία αλλά στην ισότιμη κατανομή των αμοιβών και των υποχρεώσεων του νοικοκυριού και που έχει αρχίσει να γίνεται πλέον αντιληπτό ότι υπάρχουν πάνω από ένα πρότυπα οικογένειας -ενώ μάλιστα περιμένουμε να ψηφιστεί και το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια- η διαφήμιση κάνει αυτό που έκανε πάντα, συνεχίζει να αντικατοπτρίζει την κοινωνία, έστω και σε μια πιο εξιδανικευμένη εκδοχή της. Ακόμα και αν δεν φέρνει τη μεγάλη επανάσταση, στην καλύτερη εκδοχή της αντιμετωπίζει κατά μέτωπο τα στερεότυπα – ας θυμηθούμε και εκείνη την καμπάνια των σουπερμάρκετ όπου ο μπαμπάς είχε ντυθεί πριγκίπισσα για να παίξει με την κόρη του. Απευθύνεται στο κομμάτι της κοινωνίας που κοιτάει μπροστά, που δεν έχει στραμμένο εμμονικά το βλέμμα του στο παρελθόν.
Ο μπαμπάς στη συσκευασία του γάλακτος μπορεί να είναι μονογονέας, ο ένας από τους δύο μπαμπάδες της οικογένειας ή ένας μπαμπάς που απλώς δεν έχει στο μυαλό του διαχωρισμούς όπως «αντρικές» και «γυναικείες» δουλειές. Τόσο απλά. Και το λιγότερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι σε ένα κοντινό μέλλον τέτοιες εικόνες να περνούν απόλυτα απαρατήρητες, ως απόλυτα κανονικές. Ως εικόνες στις οποίες κάθε οικογένεια αναγνωρίζει την καθημερινότητά της.
