Δεν ξέρω αν είναι το φίλτρο της νοσταλγίας για τη δική μου παιδική ηλικία, που κάνει τα πάντα να δείχνουν ομορφότερα και σπουδαιότερα, ή μια ποιότητα που έχει δοκιμαστεί και αντέξει στον χρόνο. Πάντως κάποια παιδικά προγράμματα που παρακολουθούσα ως παιδί, σε μια εποχή που δεν υπήρχε Ίντερνετ, ούτε καν ιδιωτική τηλεόραση, τα θεωρώ ανυπέρβλητα και θα ήθελα να μοιραστώ αυτές τις τηλεοπτικές εμπειρίες με το παιδί μου.
Φρουτοπία: Νιώθω τυχερή που παρακολουθούσα αυτό το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, που μεταφέρθηκε το 1985 στην ελληνική τηλεόραση και στο οποίο είχαν δανείσει τις φωνές τους ερμηνευτές όπως ο Δημήτρης Πιατάς, ο Δάνης Κατρανίδης, ο Σταύρος Ξενίδης, η Ντίνα Κώνστα, η Άννα Παναγιωτοπούλου. Ταυτόχρονα όμως και άτυχη από την άποψη ότι δεν ήμουν ακόμα σε κατάλληλη ηλικία για να πιάνω τη σάτιρα που έκλεινε το μάτι στους «μεγάλους». Παρ’ όλα αυτά, δεν θα ξεχάσω ποτέ χαρακτήρες όπως ο Αιμίλιος το Μήλο, η Μάτα η Ντομάτα, αλλά και το μηχάνημα που χώριζε τους μανάβηδες σε μάνα και βίδες, προκαλώντας φόβο στο παιδικό μυαλό μου. Δεν θα ξεχάσω επίσης ένα από τα πιο catchy τραγούδια τίτλων: «Είναι μία / μόνο μία / η ονειρεμένη Φρουτοπία».
Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον: Όποτε με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το αγαπημένο μου παιδικό πρόγραμμα, απαντούσα αμέσως αυτό το τηλεοπτικό παραμύθι, βασισμένο στο βιβλίο της Σουηδής Σέλμα Λάγκερλεφ. Πόσα νοήματα περνούσε, από το αγόρι που βασάνιζε τα ζώα στο αγρόκτημα και για τιμωρία έγινε μικροσκοπικό, μέχρι τις αξίες της αποδοχής και της συντροφικότητας σε μια εποχή που η συμφιλίωσή μας με το διαφορετικό δεν είχε γίνει ακόμα trendingtopic, και φυσικά τη χαρά της περιπλάνησης, κάνοντας αναμφίβολα πολλούς μικρούς θεατές να ονειρευόμαστε μακρινά ταξίδια.
Στρουμφάκια: Το βελγικό καρτούν του Πεγιό μπορεί να έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 1958 αλλά στην ελληνική τηλεόραση κυριάρχησε τη δεκαετία του ’80. Δεν ήταν μόνο ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά αλλά και η πρώτη ταινία που παρακολούθησα στον κινηματογράφο. Η μουσική τους, επίσης, κυριάρχησε στα παιδικά πάρτι, σε κασέτες που έπαιζαν στο repeat. Σε εκείνο το βασίλειο του σουρεαλισμού μπορεί οι χαρακτήρες να ήταν καρικατούρες αλλά όλοι αναγνωρίζαμε σε αυτούς κάτι από τον εαυτό μας ή από τους συμμαθητές μας, από τον ξερόλα Σπιρτούλη μέχρι τον Γκρινιάρη και τον Χουζούρη και όλα τα κορίτσια ταυτιζόμασταν, ανεξαιρέτως, με τη Στρουμφίτα. Τώρα ο γιος μου τα έχει ανακαλύψει στο YouTubeκαι έχει ενθουσιαστεί, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική δύναμή τους.
Μια φορά και έναν καιρό.. ήταν ο άνθρωπος: Μια φορά κι έναν καιρό, στη δεκαετία του ’80, δεν υπήρχαν ακόμα εργαστήρια STEM, υπήρχε ωστόσο μια εκπαιδευτική σειρά κινουμένων σχεδίων και βιβλίων που μυούσε τα παιδιά με τον πλέον συναρπαστικό τρόπο στις επιστήμες, από την παλαιοντολογία μέχρι την αστρονομία. Ο δημιουργός της, Άλμπερτ Μπαρίγιε, συμβουλευόταν παιδαγωγούς και επιστήμονες από διάφορες ειδικότητες στο χτίσιμο της πλοκής και των χαρακτήρων, με πρωταγωνιστές τον δάσκαλο με τη μακριά λευκή γενειάδα, τον νεαρό Πίτερ και τον Τζάμπο, που μας ξεναγούσαν από τη δημιουργία της Γης μέχρι το μακρινό μέλλον, από το βυθό της θάλασσας μέχρι το Διάστημα.
Του κουτιού τα παραμύθια: Μια σχέση αγάπης-μίσους με συνέδεε με αυτή την παιδική εκπομπή της οικογένειας Σοφιανού από την Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στους καλύτερους κουκλοπαίκτες του κόσμου. Μάλλον γιατί, όπως και άλλα μικρά παιδιά, φοβόμουν τις κούκλες. Ταυτόχρονα όμως με ιντρίγκαρε η ιστορία της Παρασκευούλας που το βράδυ αντί να πέσει για ύπνο έκανε τη μικρή της «ζαβολιά» ανοίγοντας το κουτί με τα παραμύθια. Και όσοι δεν θυμόμαστε εικόνες, έχουμε σίγουρα χαραγμένη στη μνήμη μας τις φωνές του Παύλου Κοντογιαννίδη (Ρούχλας), του Φαίδωνα Σοφιανού (Φιόγκος), του Παύλου Χαϊκάλη (Σεβαστιανός), της Ήβης Σοφιανού (Μελιά) και το πιο ροκ τραγούδι τίτλων αρχής για παιδική εκπομπή που έχει περάσει ποτέ από την ελληνική τηλεόραση.
BOOM note: Αν σας πιάσει όπως κι εμάς «νοσταλγία» για τα παιδικά προγράμματα που μας μεγάλωσαν, η Φρουτοπία και Του κουτιού τα παραμύθια είναι διαθέσιμα πλέον μέσω της πλατφόρμας ertflix.gr.
