Ξέρω ότι θα με νιώσετε, άλλες πιο φανερά και άλλες πιο ενδόμυχα, αλλά νομίζω μπορούμε όλες να συμφωνήσουμε πως τη στιγμή που το -πολυαγαπημένο μας δεν το συζητώ- παιδάκι έφυγε για σχολείο, νιώσαμε μία μοναδική ανακούφιση.
Το καλοκαίρι ήταν πολύ ωραίο αλλά και... κουραστικό. Οι φωτογραφίες των φίλων μας που δεν έχουν ακόμα παιδιά από την ξαπλώστρα, προσωπικά μου δημιουργούσαν ταχυπαλμία, έβλεπα τις κολλητές μου να κρατάνε έναν freddo capuccino στο χέρι και λαχταρούσα μερικές στιγμές ηρεμίας στην παραλία όπου θα άκουγα μόνο το κύμα. Και τότε ακουγόταν το "μαμάααα κοίτα" για εκατοστή φορά μέσα στο τελευταίο μισάωρο.
Και ξαφνικά επιστρέφεις στην Αθήνα και συνειδητοποιείς πως δεν φτάνει που το καλοκαίρι έτρεχες από τις 7 το πρωί ως τις 11 το βράδυ, δεν φτάνει που δεν ήπιες έναν κρύο καφέ στην παραλία, που δεν διάβασες ούτε μία σελίδα από το αγαπημένο σου βιβλίο που πεισματικά είχες πάρει μαζί σου, αλλά απομένουν κι άλλες ημέρες, που -ακόμα πιο δύσκολο το project- εσύ επιστρέφεις στη δουλειά ενώ το παιδί σου πρέπει να μείνει σπίτι (;;) ή κάπου αλλού, να έρθει η γιαγιά, η αδερφή σου κάποιος, να το φροντίσει μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία!
Και φυσικά η ενέργεια του παιδιού εκείνες τις ημέρες είναι στα ύψη. Και με το δίκιο του. Οπότε επιστρέφεις από τη δουλειά και βρίσκεις στο σπίτι ένα μικρό αγρίμι που μην έχοντας εκτονώσει την ενέργειά του πουθενά, βρίσκει το πρώτο "εύκολο θύμα", τη μανούλα, για να βγάλει από μέσα του όλη την ένταση, την ενέργεια και καμιά φορά τα νεύρα! Και καλά κάνει, μαζί του είμαστε, αλλά και αυτή η μάνα τι φταίει..
Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι μετράς αντίστροφα για την έναρξη των σχολείων. 12 ημέρες, 5 ημέρες, τρεις, δύο, αύριο...
Το πρωί ξυπνάς και νιώθεις ανακούφιση. Επιτέλους πρόγραμμα, ρουτίνα. Το σχολείο ξεκινάει! Να που η έναρξη της σχολικής χρονιάς αρέσει σε κάποιους. Δεν θες να το παραδεχτείς ούτε στον εαυτό σου, γιατί μάνα είσαι και τι μάνα είναι αυτή που χαίρεται που για 9 μήνες το παιδί της θα λείπει τόσες ώρες από το σπίτι. Κι όμως, ετοιμάζεις το πρωινό με περίσσεια χαρά, το χαμόγελο δύσκολα μπορεί να συγκρατηθεί και ξαφνικά νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς σε διαφήμιση για δημητριακά, τόσο χαρωπά που τα βάζεις στο μπολ!
Το παιδί σου δεν θέλει να ντυθεί με τίποτα, αλλά αγνοείς την αρνητικότητά του και συνεχίζεις να κινείσαι με χορευτικές κινήσεις στο χώρο. Εσύ θα τα κάνεις όλα! Κανένα πρόβλημα! Και κορδόνια θα δέσεις και κάτω στο πάτωμα θα κάτσεις για να μπει πιο εύκολα το παπούτσι και όλα θα τα κάνεις! Σχεδόν τραγουδάς από μέσα σου το "Ελεφαντάκι" ή το "Clap your hands" και αγνοείς κάθε ίχνος αρνητισμού προς το σχολείο που αιωρείται στην ατμόσφαιρα! Κοιτάς το ρολόι. Έμειναν ελάχιστα λεπτά! Η μεγάλη στιγμή έρχεται!
Και ξαφνικά...
Εκεί που η ευτυχία σου έχει χτυπήσει κόκκινο -πλέον το παραδέχεσαι τουλάχιστον στον εαυτό σου πως χρειαζόσουν τη φθινοπωρινή ρουτίνα για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι σου- η πόρτα κλείνει και το παιδί σου φεύγει για το σχολείο.
Και είσαι μόνη στο σπίτι. Και ούτε δουλειά θες να πας, ούτε τίποτα δεν θες. Αφήνεις το μπολ με τα δημητριακά στην άκρη και το κοιτάς επίμονα χωρίς να ξέρεις τον λόγο. Το μυαλό σου ταξιδεύει στις διακοπές.
Αχ! Θες να ζήσεις πάλι το καλοκαίρι από την αρχή. Ξαφνικά δεν θυμάσαι ούτε κούραση, ούτε πρωινά ξυπνήματα, ούτε τίποτα. Θες μόνο να είχες λίγα λεπτά ακόμα μαζί του για μια τελευταία αγκαλιά. Συνειδητοποιείς ότι θα σου λείψει, αισθάνεσαι λες και έκανες κάποιον μεγάλο αποχωρισμό και το συναισθηματικό roller coaster κάνει την εμφάνισή του.
Παίρνεις μια ανάσα και μία απόφαση μαζί. Το σχολείο χρειαζόταν και στους δύο. Η φθινοπωρινή ρουτίνα είναι γλυκιά και βοηθά τόσο το παιδί σου όσο και εσένα που πλέον μπορεί -λέω μπορεί- να βρεις στην καθημερινότητά σου ελάχιστα λεπτά για τον εαυτό σου.
Καλή σχολική χρονιά μαμάδες... Απολαύστε ελεύθερα τα συναισθήματά σας!
