Ο κόσμος των παιδιών είναι μαγικός. Και όσο κλισέ, βαρετό ή γνωστό κι αν ακούγεται αυτό, δεν παύει να είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, έχουν στην καρδιά και το μυαλό τους μαγεία.
Και είναι αυτή ακριβώς η μαγεία που μας επηρεάζει και εμάς τους ενήλικες βαθιά. Είναι αυτή η μαγεία που μας κάνει να αλλάζουμε φωνή, διάθεση, χαρακτήρα όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους. Τα παιδιά μάς μαγεύουν.
Να είναι τα λαμπερά ματάκια τους, οι τρυφερές φωνούλες τους, οι καθαρές σκέψεις τους, το ανοιχτό μυαλουδάκι τους; Όλα μαζί; Πιθανώς.
Και, ξέρετε, σε αυτόν τον κόσμο της μαγείας, ο πόνος έχει μια άλλη διάσταση. Και άλλη θεραπεία. Ο πόνος σε αυτόν τον κόσμο περνάει μαγικά. Με το φιλάκι της μαμάς. Ούτε φάρμακα ούτε γιατροί. Μόνο μαμά.
Το φιλί της μαμάς.
«Δώσε μου ένα φιλάκι για να περάσει» λέει η γλυκιά φωνούλα.
Και δίνεις φιλάκι.
Και περνάει.
Γιατί η μαμά «κλέβει» λίγη από τη μαγεία και αποκτά υπερδυνάμεις. Θεραπευτικές.
Πριν από λίγες ημέρες η κόρη μου είχε πονοκέφαλο. Της έδωσα ένα παυσίπονο, την έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι μας, της έκανα χαδάκια, της διάβασα παραμύθια. Με την αγωνία κάθε μαμάς που δεν θέλει το παιδί της να υποφέρει ούτε στο ελάχιστο, την κοιτούσα παρακαλώντας μέσα μου να φύγει ο πονοκέφαλός της, να εξαφανιστεί. Πίστευα ότι είχα κάνει τα πάντα, μέχρι που μόνη της –άλλωστε, το κάνουμε από τότε που γεννήθηκε και το ξέρει– μου ζήτησε να της δώσω «ένα φιλάκι για να περάσει».
Πώς δεν το είχα σκεφτεί;!
Όπως την είχα στην αγκαλίτσα μου, της είπα πως «θα σου δώσω όχι ένα, αλλά πολλά φιλάκια σε όλο το μετωπάκι και με κάθε φιλάκι ο πονοκέφαλος όλο και θα φεύγει». Τη φίλησα ξανά και ξανά, δυνατά, ρουφηχτά, λες και με κάθε φιλί έδιωχνα τον πονοκέφαλό της και την ανακούφιζα.
Και –ξέρω πως θα με πιστέψετε μόνο όσες είστε μαμάδες– ο πονοκέφαλος ως διά μαγείας εξαφανίστηκε. Τελείως.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Πόσες φορές έχω δώσει φιλάκια σε δαχτυλάκια, γονατάκια, πλατούλες, κοιλίτσες, λαιμουδάκια, όπου υπάρχει χτύπημα ή πόνος, και αυτή η ιδιότυπη, ενστικτώδης μαμαδένια θεραπεία έχει πιάσει!
Με έπιασε μια μελαγχολία... Πόσο θα ήθελα αυτή η περίοδος να κρατήσει κι άλλο.
Μεγαλώνοντας –σκέφτομαι– χάνουμε αυτήν τη μαγική σωματική επαφή με τις μαγικές δυνάμεις της μαμάς και πόσο θα ήθελα αυτές οι δυνάμεις να κρατήσουν για πάντα.
Κάθισα λίγο με κλειστά μάτια στο κρεβάτι όσο η Ιριάνα είχε αποκοιμηθεί. Πόσο είχα ανάγκη κι εγώ εκείνη τη στιγμή τις μαγικές δυνάμεις του μπαμπά μου. Να τον είχα κοντά μου. Ο μπαμπάς μου, ξέρετε, έκρυβε μια μαγεία στην αγκαλιά του. Και τώρα που δεν τον έχω κοντά μου, έχω χάσει αυτήν τη σύνδεση με τη μαγεία. Γιατί όσο είμαστε παιδιά των γονιών μας, σε οποιαδήποτε ηλικία, διατηρούμε στην καρδιά μας τη μαγεία. Τις δυνάμεις της. Εμένα η μία κορδέλα σύνδεσης με τον μπαμπά μου κόπηκε και δεν σας κρύβω ότι νιώθω πως έχω πλέον τις μισές μου υπερδυνάμεις. Έμεινα λίγο ακόμα με τα μάτια κλειστά και τον ονειρεύτηκα, και ξαφνικά η κορδέλα ήταν εκεί. Χαμογέλασα, πήρα μια βαθιά ανάσα και αγκάλιασα την κόρη μου. Η σύνδεσή μας ήταν εκεί. Και όλη η οικογενειακή μας μαγεία. Αποκοιμήθηκα κοντά της, ανακουφισμένη, γνωρίζοντας πως το «ένα φιλάκι για να περάσει» θα συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
