Έχω ακούσει άλλες μαμάδες να λένε ότι «το παιδί μου είναι ο καλύτερός μου φίλος» και είμαι τουλάχιστον επιφυλακτική απέναντι σε τέτοιες δηλώσεις. Αφενός γιατί θέτουν υπό αμφισβήτηση το βασικό ρόλο του γονιού -που είναι να υποστηρίζει και να φροντίζει το παιδί του, χωρίς να περιμένει να συμβεί το αντίστροφο- αφετέρου επειδή, όπως και να το κάνουμε, όσο κι αν λατρεύουμε τα παιδιά μας τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια βόλτα με φίλες (ειδικά όταν συνοδεύεται από ένα ποτήρι κρασί).
Προσωπικά από τότε που έγινα μητέρα η ανάγκη μου για φιλίες όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά εντάθηκε, έστω κι αν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έστω κι αν κάποιες παλιές, αγαπημένες φίλες δεν μπορώ πια να τις συναντήσω τόσο συχνά, ενώ ταυτόχρονα στον κύκλο της καθημερινότητάς μου έχουν προστεθεί καινούριες, με τις οποίες μπορεί να μη μοιράζομαι ένα μεγάλο παρελθόν αλλά μοιράζομαι νέες κοινές αναφορές, όπως το σχολείο των παιδιών μας, οι εξωσχολικές δραστηριότητες, τα παιδικά πάρτι.
Όλες, μα όλες οι φίλες μου όμως με έχουν βοηθήσει στις πιο σκοτεινές στιγμές της μητρότητας να δω ένα φως. Να δώσω τη λύση σε ένα πρόβλημα που, μέχρι τη στιγμή που το συζήτησα μαζί τους, αντίκριζα μπερδεμένη. Να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι η μόνη στον κόσμο που αντιμετωπίζω αμφιβολίες, διλήμματα, ενοχές της μητρότητας και να τις διαχειριστώ.
Με έχουν βοηθήσει, φυσικά, και σε πρακτικά θέματα, είτε αυτό σημαίνει να μου συστήσουν τον καλύτερο παιδίατρο είτε έναν αληθινά ξεχωριστό παιδότοπο είτε τον πιο kid-friendly ταξιδιωτικό προορισμό. Για την ακρίβεια, οι μαμαδοφίλες μου είναι ο πιο πλήρης και ο πιο αξιόπιστος οδηγός μου, όχι μόνο γιατί το ψάχνουν εξονυχιστικά αλλά και επειδή μοιραζόμαστε σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες προτιμήσεις, την ίδια αισθητική.
Μια έρευνα σε 270.000 άτομα έδειξε ότι η φιλία είναι εξίσου σημαντική για την ευεξία μας με το να έχουμε σύντροφο και οικογένεια. Ειδικά μια δυνατή φιλία που, όπως επιβεβαίωσαν οι επιστήμονες, συνδέεται με μεγαλύτερη ευτυχία και χαμηλότερο κίνδυνο για διάφορες ασθένειες. Και ποια από εμάς θα το αμφισβητούσε;
Και ποια από εμάς δεν έχει νιώσει σαν αγκάθι την απόρριψη, λες και ταξιδεύει πίσω στα χρόνια της εφηβείας της, όταν μένει «στην απέξω» σε μια κοινότητα γονιών; Και ποια από εμάς, από την άλλη, δεν έχει αισθανθεί αυτομάτως τα δυσάρεστα συναισθήματα μέσα της να μαλακώνουν και να αναδύεται η χαρά, ακόμα και από κάτι τόσο απλό όσο μια συζήτηση με μια άλλη μαμά, στη γωνιά του δρόμου, λίγο πριν το σχόλασμα;
Η φιλία μεταξύ μαμάδων είναι τόσο ισχυρή, που μπορεί να γίνει ακόμα και δύναμη επιβίωσης σε ασυνήθιστα δύσκολες καταστάσεις. Το βλέπουμε να συμβαίνει στις σχέσεις ζωής που αναπτύσσονται ανάμεσα στις μαμάδες των πρόωρων μωρών, στις μαμάδες των παιδιών με καρκίνο. Ακόμα και σε εκείνες που έχουν χτυπηθεί από τη μεγαλύτερη τραγωδία, να χάσουν τα παιδιά τους από το χέρι ενός δολοφόνου, τις μαμάδες της Γαρυφαλλιάς και της Ερατούς.
