Στην ειδησεογραφία πρωταγωνιστούν καθημερινά φυσικές καταστροφές, δυστυχήματα και πόλεμοι: πολύνεκρα γεγονότα που διαδέχονται γρήγορα το ένα τον άλλο και εξίσου γρήγορα ξεχνιούνται. Μόνο μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο είχαμε το ξέσπασμα ενός πολέμου, στο Ισραήλ, και έναν σεισμό 6,3 Ρίχτερ στο Αφγανιστάν που, παρόλο που άφησε πίσω του δεκάδες ισοπεδωμένα χωριά και χιλιάδες νεκρούς (περίπου 2.500 μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές), πέρασε σχεδόν απαρατήρητος.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως έγινε η απώλεια συνήθειά μας όπως λέει και το ομώνυμο ροκ τραγούδι, μέχρι να έρθω σε επαφή όχι με νούμερα αλλά με τις ιστορίες μεμονωμένων ανθρώπων, όπως εκείνη του πατέρα που η κόρη του σκοτώθηκε από πυρά της Χαμάς ενώ της μιλούσε στο τηλέφωνο, με τον 16χρονο γιο της, και εγγονό του, κοντά της, ο οποίος τραυματίστηκε αλλά επέζησε.
Τότε έρχομαι πιο κοντά στη συνειδητοποίηση ότι κάθε ένας από τους νεκρούς κάθε νέας τραγωδίας από καθαρή τύχη δεν είναι μέλος της δικής μας οικογένειας και σκέφτομαι ότι είναι πολύ εύκολο, σε έναν κόσμο όπου οι απώλειες σε ζωές υπολογίζονται καθημερινά ανά χιλιάδες, να νιώσεις, ειδικά όταν είσαι γονιός ενός, δύο ή περισσότερων μικρών, ευάλωτων ανθρώπων, ότι βαδίζεις διαρκώς στο χείλος ενός γκρεμού.
Και μετά θυμάμαι ότι πολλές γενιές πριν από εμένα συνέχισαν να κάνουν παιδιά κάτω από τις πιο εξωφρενικές συνθήκες – όπως σε άλλες πανδημίες, και μάλιστα πριν από την έλευση των αντιβιοτικών και των εμβολίων, σε πολέμους, σε εποχές παγετώνων και ακραίας ανέχειας. Και μπορεί να μη βομβαρδίζονταν με άσχημες ειδήσεις από τα media 24/7, όπως εμείς, αλλά ίσως έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τους αγαπημένους τους να σκοτώνονται σε διεθνείς αλλά και εμφύλιες συρράξεις, να πεθαίνουν από φοβερές ασθένειες για τις οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσευχηθούν ή να λιμοκτονούν επειδή μια ξηρασία είχε καταστρέψει τις σοδειές τους.
Κι όμως συνέχιζαν να κάνουν παιδιά και νομίζω ότι πέρα από τον αυτοματισμό του ενστίκτου της αναπαραγωγής τούς κινητοποιούσαν και άλλα, πιο συνειδητά πράγματα, όπως εκείνα που με κινητοποιούν σήμερα να μη μετανιώνω ούτε στιγμή που αποφασίσαμε να φέρουμε σε αυτό τον τρελό κόσμο το δικό μας παιδί. Όπως είναι το γέλιο και η ατόφια χαρά του, η αστείρευτη όρεξή του για παιχνίδι, οι ξεκαρδιστικά αυθόρμητες και εύστοχες ατάκες του, η καλοσύνη που μοιράζει απλόχερα σε δίποδα και τετράποδα πλάσματα γύρω του και η δική μου, σχεδόν μαγική ελπίδα ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα μετουσιωθούν σε ένα λίγο πιο φωτεινό μέλλον.
