Ένα νεογέννητο μωρό, στην αγκαλιά της μαμάς, κοιτάζει τον μπαμπά του χαμογελώντας του πλατιά. Αυτή η εικόνα υπέρτατης οικογενειακής ευτυχίας από το μαιευτήριο είχε κάνει λίγα χρόνια πριν τον γύρο του διαδικτύου. Ο πατέρας, ο Flávio Dantas από το Ρίο ντε Τζανέιρο, υποστήριξε τότε στους δημοσιογράφους, ότι καθώς του μιλούσε από τότε που ήταν ακόμη στη μήτρα, μόλις γεννήθηκε και άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του, την αναγνώρισε. Πόσο βάσιμος ήταν όμως επιστημονικά αυτός ο κατά τα άλλα συγκινητικός ισχυρισμός;
«Συνήθως έχουμε το πρώτο κοινωνικό χαμόγελο ενός μωρού κάπου ανάμεσα στις 6 και τις 12 εβδομάδες της ζωής του», απαντά η Αμερικανίδα παιδίατρος Wanda Abreu. Νωρίτερα, όταν βλέπουμε το στοματάκι του μωρού μας να παίρνει τη γνώριμη καμπύλη που έχει συνδεθεί με τη χαρά, πιθανότατα πρόκειται για αντανακλαστική αντίδραση. «Κάποια μωρά χαμογελούν ακόμα και στις 2 εβδομάδες, στον ύπνο τους. Αλλά πρόκειται απλά για μια κίνηση των μυών, δεν είναι το κοινωνικό χαμόγελο όπου το μωρό ανταποκρίνεται σε εμάς» εξηγεί η ειδικός.
Πριν από το πρώτο χαμόγελο, το μωρό αναπτύσσει τις απαραίτητες δεξιότητες ώστε να είναι σε θέση να ακολουθήσει τους γονείς με το βλέμμα του. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε εμείς, για να δούμε μια αληθινή έκφραση χαράς να σχηματίζεται στο προσωπάκι του, είναι ό,τι κάνουμε ήδη: Να συνεχίσουμε να αλληλεπιδρούμε μαζί του όσο γίνεται περισσότερο, κοιτώντας το στα μάτια και χαμογελώντας του. Είναι θέμα χρόνου να μας μιμηθεί.
Και μετά, αδημονούμε για το επόμενο στάδιο, το πρώτο του κελαρυστό γέλιο. Το οποίο θα έρθει γύρω στους 3 με 4 μήνες της ζωής του – ίσως και αργότερα, όμως. Το ερέθισμα μπορεί να είναι οτιδήποτε: ένα αγαπημένο του παιχνίδι, ένα κατοικίδιο ζώο ή, απλώς, μια αστεία έκφραση της μαμάς ή του μπαμπά. Το βέβαιο είναι ότι από τη στιγμή που θα γελάσει για πρώτη φορά, θα ακούσει τον νέο, διασκεδαστικό ήχο που μπορεί να παράγει και θα δει τις αντιδράσεις ευτυχίας των γονιών του, θα έχει το γέλιο στο τσεπάκι.
Όπως συμβαίνει με το χαμόγελο, έτσι και με το γέλιο κάθε μωρό έχει τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης, ωστόσο μπορούμε να «ενεργοποιήσουμε» αυτή τη λειτουργία λίγο νωρίτερα. Αρκεί να μη φοβηθούμε να γίνουμε χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες – από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της ζωής του, να σκαρώνουμε σκετσάκια με τα παιχνίδια του, να κάνουμε ανόητες γκριμάτσες και παράξενους ήχους.
Και αν το μωρό μας αποδειχθεί ο πιο απαιτητικός θεατής στη σπιτική stand up comedy, δεν πειράζει. Όπως συμβαίνει με τους ενήλικες, έτσι και με τα βρέφη, κάποια είναι πιο «σοβαρά». Εφόσον ένα μωρό γύρω στους 3 μήνες βγάζει άλλους χαρούμενους ήχους (π.χ. τσιρίδες, επιφωνήματα σαν κελαηδίσματα πουλιών), δεν ανησυχούμε. Αργά ή γρήγορα θα μας παρασύρει και στον ήχο του πρώτου γέλιου του, ένα ρυάκι ατόφιας ευτυχίας. Πλημμυρίζοντάς μας με το ίδιο συναίσθημα. Εμπνέοντάς μας να απεγκλωβιστούμε από τον φόβο, το στρες, τον θυμό που μας κρατούν δέσμιους και να διεκδικήσουμε ξανά ένα μερίδιο από τη μακάρια παιδική αθωότητα.
