Οι ερωτήσεις μοιάζουν να μη σταματούν ποτέ. Πότε θα βρεις ένα καλό παιδί; Πότε θα παντρευτείτε; Πότε θα κάνετε παιδιά; Και αν κάνεις ένα «κλικ» σε όλα τα προηγούμενα κουτάκια, προτού καλά καλά προλάβεις να κρατήσεις το νεογέννητο στην αγκαλιά σου είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα βρεθεί κάποιος να σε πιέσει να μην αργήσεις να του δώσεις ένα αδερφάκι «γιατί δεν πρέπει να έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας και τα χρόνια περνούν γρήγορα».
Τα χρόνια, πράγματι, πέρασαν γρήγορα αλλά οι ερωτήσεις και οι παραινέσεις σχετικά με τον «ιδανικό» αριθμό παιδιών σε μια οικογένεια δεν σταμάτησαν ποτέ. Μπορεί μάλιστα να σου έρθουν από εκεί που δεν το περιμένεις: Όχι μόνο από γονείς, παππούδες και άλλους συγγενείς, αλλά ακόμα και από φίλους της ίδιας, «μοντέρνας» γενιάς με εσένα (μα πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από τα κοινωνικά στερεότυπα;) και από αγνώστους με τους οποίους τυχαίνει να πιάσεις κουβεντούλα, π.χ. στην παιδική χαρά ή στο σουπερμάρκετ, και που σπεύδουν να σε διαβεβαιώσουν ότι «ένα παιδί ίσον κανένα» (μπορώ αμέσως να σκεφτώ τουλάχιστον εκατό επιχειρήματα για να διαψεύσω αυτό το ρητό).
Νομίζω όμως ότι ήρθε η ώρα να σταματήσετε να με ρωτάτε -και όλους τους γονείς που έχουν ένα παιδί- πότε, και αν, θα κάνω δεύτερο. Ίσως να κρίνω ότι δεν μπορώ -λόγω ηλικίας, ιατρικών προβλημάτων, έλλειψης χρόνου, χρημάτων ή λύσεων φύλαξης- ή, απλά, δεν θέλω. Οι λόγοι για τους οποίους μια οικογένεια κάνει μια επιλογή είναι εξίσου προσωπικοί με την ίδια την επιλογή και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί γι’ αυτήν. Μπορώ, ωστόσο, να μοιραστώ τουλάχιστον πέντε λόγους για τους οποίους είναι ωραίο να μεγαλώνεις μοναχοπαίδι:
- Ήδη είναι δύσκολο να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στην ανατροφή ενός παιδιού και την υπόλοιπη, επαγγελματική και κοινωνική, ζωή σου, τουλάχιστον με το μοναχοπαίδι δεν θα αναρωτηθείς ποτέ μήπως δεν αντιμετωπίζεις ισότιμα όλα τα παιδιά σου ούτε θα αντιμετωπίσεις ζητήματα ζήλιας μεταξύ τους.
- Ένα μοναχοπαίδι «αναγκάζεται» να γίνει πιο κοινωνικό για να βρει παρέα, κάτι που είμαι σίγουρη ότι μακροπρόθεσμα θα φανεί χρήσιμο στον γιο μου, από πολλές απόψεις. Δεν σταματάω ποτέ να θαυμάζω την άνεσή του να πλησιάσει ένα άγνωστο παιδάκι και να του ζητήσει να παίξουν.
- Ένα μοναχοπαίδι «αναγκάζεται» να περάσει περισσότερο χρόνο με ενήλικες, κάτι που εμπλουτίζει, μεταξύ άλλων, τις γλωσσικές δεξιότητές του. Δεν σταματάω ποτέ να θαυμάζω την άνεση του γιου μου να χρησιμοποιεί σε μια φράση σωστά λέξεις όπως «καταρχήν» και «ωστόσο» ήδη από τότε που δεν μπορούσε να πει καθαρά το «ρ» και το «σ».
- Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά μπορεί να φέρουν στην οικογένεια εμπειρίες που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ευτυχισμένες στιγμές, όπως ταξίδια ή δημιουργικές δραστηριότητες στην πόλη. Και όταν έχεις μοναχοπαίδι έχεις την άνεση για περισσότερες τέτοιες εμπειρίες.
- Λένε ότι με δύο παιδιά και πάνω εκμηδενίζεται ο χρόνος που έχει μια μαμά για τον εαυτό της. Δεν έχω προσωπική άποψη γι’ αυτό, πάντως μπορώ να πω ότι το μοναχοπαίδι σού αφήνει έστω και λίγο προσωπικό χρόνο, ώστε να μη στερηθείς τους φίλους και τα ενδιαφέροντά σου. Ώστε να μη νιώσεις ότι χάνεις τον εαυτό σου κάπου μέσα στη μητρότητα.
Ακόμα και ο χαρακτηρισμός «μοναχοπαίδι» συνδέεται αυτομάτως στο μυαλό μας με κάτι δυσάρεστο, όπως με τη μοναξιά του παιδιού και, ενδεχομένως, με την «αποτυχία» των γονιών να του «χαρίσουν» ένα αδερφάκι. Αναμφίβολα ο αδερφικός δεσμός είναι πολύτιμος από πολλές απόψεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα παιδιά που τον στερούνται είναι καταδικασμένα να δυστυχήσουν. Αντίθετα, όπως έχουν δείξει πολλές επιστημονικές μελέτες -και επιβεβαιώνει η δική μας, οικογενειακή καθημερινότητα- ένα μοναχοπαίδι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα στις προοπτικές για μια ευτυχισμένη και πλούσια ζωή.
