Η κυρία Άννα, στερήθηκε όπως και πολλές άλλες γιαγιάδες τα εγγόνια της κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Της ζητήσαμε, λοιπόν, να γράψει ένα γράμμα στη μικρή εγγονούλα της και το παραθέτουμε αυτούσιο...
Πολυαγαπημένη μου εγγονούλα,
Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που η μαμά σου μου είπε ότι περιμένει μωρό. Ένιωσα ότι σε αγάπησα από την πρώτη κιόλας φορά που σε είδα στο υπερηχογράφημα. Ήμουν σίγουρη πως, μαζί με τον αδελφό σου, θα είχες κι εσύ μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Η ημέρα της γέννησής σου ήταν καθορισμένη, γιατί η μανούλα σου έπρεπε να κάνει καισαρική. Φαντάζεσαι, λοιπόν, ότι ήμουν η πρώτη που έφτασα -πριν από τους γονείς σου- στο μαιευτήριο. Όταν μας ανακοίνωσαν ότι γεννήθηκες και είσαι καλά στην υγεία σου, μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου! Ανυπομονούσα να σε γνωρίσω και, όταν σε έφεραν στο δωμάτιο και σε πήρα για πρώτη φορά αγκαλίτσα, κατάλαβα ότι μεταξύ μας θα αναπτυσσόταν μία ξεχωριστή σχέση. Και πράγματι, σιγά σιγά γίναμε αυτοκόλλητες.
Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε και το γεγονός ότι οι γονείς σου εργάζονταν, ενώ εγώ είχα σταματήσει να δουλεύω και είχα όλο τον χρόνο να ασχοληθώ με το μεγάλωμά σου. Τι μοναδική ευτυχία είναι αυτή για τους παππούδες και τις γιαγιάδες!
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ζωή θα χάσει το νόημά της μετά τη συνταξιοδότηση. Αυτό μπορούν να το διαψεύσουν τα εγγόνια. Μας δίνετε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε νέες ασχολίες και αρμοδιότητες, και μάλιστα όχι με την απόλυτη ευθύνη των γονιών, με ό,τι καλύτερο μπορεί να μας προσφέρει η ζωή. Με τη συνέχειά μας.
Τον πρώτο καιρό, μου άρεσε να σε νανουρίζω και δεν έφευγα από το σπίτι σου αν δεν είχες κοιμηθεί. Σε τάιζα, σου τραγουδούσα, σε έντυνα, σου μιλούσα, κι ας μην καταλάβαινες στην αρχή. Όταν μεγάλωνα τη μαμά σου, δεν είχα τον ίδιο χρόνο για να ζήσω αυτές τις υπέροχες στιγμές. Όταν, όμως, εσύ είπες τις πρώτες σου συλλαβές, όταν έκανες τα πρώτα σου βηματάκια και όταν με είπες γιαγιά, ήμουν «εκεί»! Νιώθω πραγματικά τυχερή.
Από την ηλικία των 8 μηνών, μέχρι να πας στον παιδικό σταθμό, πηγαίναμε καθημερινά στην παιδική χαρά. Εκεί γνώρισες πολλά παιδάκια και περνούσες ευχάριστα. Δυσκολευόμουν να σε πείσω να γυρίσουμε στο σπίτι και, όσο κι αν αισθανόμουν κούραση, απολάμβανα να σε βλέπω να περνάς όμορφα, να παίζεις, να ανακαλύπτεις τον κόσμο.
Πραγματικά δε νιώθω κούραση, ούτε τώρα που έχεις μεγαλώσει αρκετά και με βάζεις να κάθομαι στο πάτωμα για να παίξουμε. ´Η να τρέχω πίσω από το ποδηλατάκι σου για ώρες!
Δεν ξέρεις τι χαρά παίρνουμε με τον παππού σου κάθε φορά που ζητάς από τους γονείς σου να μας πάρεις τηλέφωνο ή όταν εμφανίζεσαι στο σπίτι μας με τα πιτζαμάκια σου σε μια τσαντούλα για να κοιμηθείς μαζί μας το βράδυ! Αυτό με κάνει να αισθάνομαι μια «ξεχωριστή» γιαγιά. Περνάμε τέλεια και κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Στην κουζίνα, στον κήπο, ταΐζουμε τα ζωάκια μας, τρώμε, παίζουμε, τραγουδάμε... και το κυριότερο, σου δίνω σοκολάτες με την προϋπόθεση να μη με μαρτυρήσεις!
Δεν παραπονιέμαι όταν κάνεις σκανταλιές ή όταν μου φέρνεις αντίρρηση σε κάτι που θα ήθελα να γίνει. Σε αγαπώ άνευ όρων και το μόνο που θέλω είναι να είσαι ευτυχισμένη.
Όταν μεγαλώσεις και δε θα είμαι πια κοντά σου, θα ήθελα να θυμάσαι τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε μαζί και να ξέρεις ότι πάντα σε θεωρούσα όμορφη, έξυπνη, ξεχωριστή. Είμαι τυχερή που ήρθες στη ζωή μου.
Η γιαγιά σου
Νote: H κυρία Άννα είναι η γιαγιά του Οδυσσέα και της Ιριάνας και μας εκμυστηρεύτηκε πως θα γινόταν πολύ πιο ευτυχισμένη αν αποκτούσε ένα ακόμα εγγονάκι! Ή και δύο!
Photos: Δανάη Ίσαρη
