«Καμία μητέρα, πουθενά στον κόσμο, δεν θα έπρεπε να φοβάται να στείλει το παιδί της στο σχολείο»: Αυτό είναι το γεμάτο αγωνία αίτημα που μοιράζεται η διεθνής διαδικτυακή κοινότητα μετά τη σφαγή στο σχολείο του Τέξας, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες μικρά παιδιά και σε δύο δασκάλες.
Την επόμενη μέρα κάποιοι γονείς στην Αμερική επέλεξαν να κρατήσουν τα παιδιά τους σπίτι. Να μην τα στείλουν σχολείο, γιατί δεν το θεωρούσαν πλέον αρκετά ασφαλές.
Μετά από ένα τέτοιο γεγονός, ίσως νιώσουμε ότι προδίδουμε για ακόμα μία φορά τα παιδιά μας. Γιατί αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που τους έχουμε δώσει, να τα προστατεύουμε από τους κινδύνους.
Γιατί οι κίνδυνοι είναι πάρα πολλοί και για κάποιους από αυτούς φέρουμε μέρος της ευθύνης και εμείς.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην επικρατεί το δολοφονικό, όπως επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά, καθεστώς οπλοκατοχής και οπλοχρησίας των ΗΠΑ, αλλά τα δικά μας παιδιά κινδυνεύουν από το bullying, που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί ακόμα και να τα σκοτώσει -ας θυμηθούμε την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, ποιος την έχει ξεχάσει άλλωστε;- ή να τα σπρώξει να δώσουν τα ίδια τέλος στη ζωή τους.
Τα παιδιά μας κινδυνεύουν από τη βία, σωματική και ψυχολογική, που στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων συμβαίνει κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μας, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, ή πίσω από τη διπλανή πόρτα.
Τα παιδιά μας κινδυνεύουν από την αθεράπευτη, ίσως ακόμα και αδιάγνωστη ψυχική ασθένεια, από την οποία μπορεί να υποφέρει κάποιο γνωστό ή άγνωστό τους πρόσωπο, με πιθανή συνέπεια να γίνεται επικίνδυνο για τον εαυτό του ή για τους γύρω του. Γιατί η θεραπεία της ψυχικής ασθένειας εξακολουθεί να θεωρείται «είδος πολυτελείας» στην Ελλάδα.
Τα παιδιά μας κινδυνεύουν από τη ρύπανση του περιβάλλοντος και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν την εμφάνισή τους – γι’ αυτά, σίγουρα όλοι φέρουμε μέρος της ευθύνης.
Και κάποια παιδιά, όχι και τόσο μακριά από τα δικά μας, κινδυνεύουν, και πεθαίνουν, από έναν πόλεμο στην Ευρώπη που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα την εξέλιξή του.
Και μπορεί οι περισσότεροι από τους παραπάνω κινδύνους να είναι στατιστικά μικροί, αλλά αρκούν για να μας αναστατώσουν. Ο αντίκτυπος τέτοιων σκέψεων έχει την ίδια δύναμη με μια σταγόνα λάδι που νοθεύει λίτρα νερού.
Σήμερα, με το μυαλό μας σε εκείνους τους γονείς που ξεπροβόδισαν ένα πρωί τα παιδιά τους για το σχολείο χωρίς να έχουν ιδέα ότι τα αποχαιρετούν για πάντα, ας αγκαλιάσουμε λίγο πιο σφιχτά τα δικά μας παιδιά και ας αφήσουμε να μας πλημμυρίσει η ευγνωμοσύνη που τα έχουμε κοντά μας. Και, κυρίως, ας κάνουμε ο καθένας ό,τι περνάει από το χέρι του για να μειώσουμε -ακόμα περισσότερο- τους κινδύνους που τα απειλούν και να εκπληρώσουμε την υπόσχεσή μας, μετατρέποντας τον κόσμο σε ένα ασφαλέστερο μέρος.
