«Η άδεια μητρότητας φτάνει στο τέλος της και τρέμω στην ιδέα πως πρέπει να αφήσω τόσο νωρίς το παιδί μου»: Πόσες από εμάς έχουμε νιώσει έτσι; Η περίοδος μετά το τέλος των γιορτών είναι κατά κάποιον τρόπο μια προσωπική επέτειος, του τέλους της άδειας μητρότητας και της επιστροφής μου στη δουλειά – φέτος κλείνω επτά χρόνια. Μιας επιστροφής μάλιστα που ήρθε πολύ νωρίς, μετά από τέσσερις μήνες άδειας, ελλείψει αντικαταστάτη μου στο γραφείο. Η ειρωνεία είναι ότι μόλις βγήκα σε άδεια, μετρώντας ακόμα αντίστροφα μέχρι την πιθανή ημερομηνία τοκετού, είχα νιώσει κάπως παράξενα, σχεδόν δυσάρεστα, του τύπου «τι κάνω τώρα εγώ μόνη στο σπίτι;».
Σύντομα όμως αυτό το συναίσθημα υποχώρησε, δίνοντας τη θέση του στο στρες και τον ενθουσιασμό της προετοιμασίας όχι μόνο για το μαιευτήριο αλλά και για τον γάμο μου (κάποιες συγκυρίες και η γραφειοκρατία έφεραν τα πράγματα έτσι ώστε να παντρευτώ ετοιμόγεννη). Όταν υποδέχτηκα το γιο μου, με κατέκλυσε ένα νέο, εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθημάτων – φτιαγμένο, κυρίως, από ευτυχία και άγχος και αγάπη και απελπισία.
Από την πρώτη ημέρα της ζωής του, το παρελθόν μου ως εργαζόμενη χωρίς παιδί έμοιαζε να απέχει χιλιετίες. Και μέχρι να επιστρέψω στη δουλειά, είχα συνηθίσει τόσο τη νέα ρουτίνα, και κυρίως είχα δεθεί τόσο με το παιδί μου, που έτρεμα στην ιδέα ότι θα έπρεπε να το αφήσω τόσο νωρίς. Τότε πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου: Να δηλώσω παραίτηση και να δοκιμάσω, έστω και για λίγο, το μοντέλο της stay at home mom. Να διαπραγματευτώ μια πιο ευέλικτη, part time συνεργασία με τους εργοδότες μου. Ακόμα και να κάνω αλλαγή καριέρας, διερευνώντας εναλλακτικές επιλογές που επέτρεπαν την τηλεργασία (δεν είχε έρθει ακόμα ο κόβιντ).
Δεν ξέρω αν πήρα την ιδανική απόφαση επιστρέφοντας τελικά στο γραφείο χωρίς να τολμήσω κάποια ριζική αλλαγή (πέρα από το να διεκδικήσω ένα πιο σταθερό ωράριο, με λιγότερες υπερωρίες). Αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα ήταν ότι η μετάβαση έγινε ασύγκριτα πιο εύκολη μόλις βρήκα μια νταντά που ένιωσα ότι μπορούσα να εμπιστευτώ περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μπορώ επίσης να πω με βεβαιότητα ότι δεν άργησα να θυμηθώ τους λόγους για τους οποίους απολάμβανα τη δουλειά μου: όχι τόσο την οικονομική ανεξαρτησία αλλά, κυρίως, τις δημιουργικές διεξόδους που μου έδινε, αλλά και την καθημερινή επαφή με τους συναδέλφους, έστω και για μια κουβεντούλα την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος – γιατί η ζωή μιας μαμάς με νεογέννητο μωρό στο σπίτι μπορεί να γίνει πολύ μοναχική.
Υπήρξαν στιγμές, μετά το τέλος της άδειας, που το μωρό μου μού έλειπε αφόρητα, που ένιωθα ότι καταρρέω από την αϋπνία, που παρά την τεράστια εμπιστοσύνη προς την νταντά, αναρωτιόμουν, κάθε φορά που αργούσε λίγο να απαντήσει στα μηνύματά μου, αν όλα πήγαιναν καλά ή αν είχε συμβεί κάτι αδιανόητα τραγικό – αν, ας πούμε, είχε ανοίξει ξαφνικά μια τεράστια τρύπα στη γη και είχε καταπιεί το σπίτι.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι τέσσερις μήνες άδειας μητρότητας που πήρα εγώ τότε ήταν πάρα πολύ λίγες. Όμως το άγχος από την αναμονή της επιστροφής στη δουλειά αποδείχθηκε πιο βασανιστικό από την ίδια την επιστροφή στη δουλειά.
Γι’ αυτό, όσες νιώθετε ότι δεν έχετε καλύτερες εναλλακτικές επιλογές, αναζητήστε έναν/μια καλό babysitter, μοιραστείτε με το σύντροφό σας τις οικογενειακές υποχρεώσεις όσο το δυνατόν πιο ισότιμα και ετοιμαστείτε να υποδεχτείτε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αισιοδοξία -και δυναμισμό, για να θέσετε τα όριά σας- τη νέα αυτή φάση της ζωής σας: της εργαζόμενης μαμάς.
