Στις συζητήσεις με άλλες μαμάδες, είναι το πιο κοινό παράπονο. Σε διάφορες εκδοχές: «Το παιδί μου είναι πολύ επιλεκτικό στο φαγητό», «Το δικό μου δεν τρώει καθόλου φρούτα/λαχανικά/κρέας», «Εμένα τον τελευταίο καιρό τρώει μόνο στον παιδικό σταθμό/μόνο σνακ στη διάρκεια της ημέρας και καθόλου γεύματα».
Στο σπίτι, στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού η καθεμιά μας, κυνηγάμε όλη μέρα το νήπιο με ένα κουτάλι στο χέρι και προκειμένου να το πείσουμε να ανοίξει το στόμα έστω και για μία μπουκιά ενδίδουμε σε όλες τις μεθόδους που θα έκαναν έναν παιδαγωγό να έσκιζε τα πτυχία του: Ας πούμε, απειλούμε το παιδί ότι θα του στερήσουμε το αγαπημένο του παιχνίδι ή του τάζουμε μετά το φαγητό όλα τα γλυκίσματα του κόσμου. Σε μια πιο δημιουργική και ψύχραιμη φάση, ίσως αρχίσουμε να φτιάχνουμε προσωπάκια από λαχανικά στο πιάτο ή να διανθίζουμε κάθε γεύμα σε messy play και θεατρικό παιχνίδι, μετατρέποντάς το σε full time απασχόληση με αμφίβολα αποτελέσματα.
Ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει να λύσουμε το πρόβλημα, χωρίς να καταφεύγουμε σε σφάλματα και ημίμετρα. Να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους ένα παιδί -εν προκειμένω, το δικό μας- είναι τόσο «δύσκολο» και «ιδιότροπο» με το φαγητό.
- Το παιδί νιώθει πιεσμένο. Πάνω στο άγχος μας, στερούμε από τα γεύματα της οικογένειας οποιαδήποτε υποψία απόλαυσης μετατρέποντάς τα σε τεράστια πηγή στρες και αφορμή για εντάσεις και καβγάδες. Ας δοκιμάσουμε να αφήσουμε το παιδί να φάει μόνο του και στους δικούς του ρυθμούς. Δεν πειράζει αν κάνει απελπιστικά αργές κινήσεις, αν λερωθεί, αν δεν αδειάσει το πιάτο του.
- Δεν συμμετέχει στη διαδικασία προετοιμασίας του φαγητού και αισθάνεται ότι δεν το αφορά. Μελέτες επιβεβαιώνουν ότι όταν δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να λάβει μέρος στα ψώνια και στο μαγείρεμα, είναι πιο πρόθυμο να δοκιμάσει ό,τι έφτιαξε με τα χεράκια του.
- Βαριέται το ίδιο φαγητό ξανά και ξανά. Αν έχουμε ένα περιορισμένο ρεπερτόριο συνταγών, για λόγους ευκολίας ή επειδή διαπιστώσαμε ότι αρέσουν στο παιδί μας, μαγειρεύοντάς τις επανειλημμένα θα το κάνουμε να σιχαθεί ακόμα και τα σούπερ δημοφιλή μακαρόνια με κιμά ή τις τηγανιτές πατάτες.
- Απλά, δεν πεινάει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα παιδί άνω των δύο ετών να πεινάει όπως όταν ήταν μωρό, καθώς από κάποια ηλικία και μετά επιβραδύνουν οι ρυθμοί ανάπτυξης. Από την άλλη, μήπως από το άγχος μας να μη μείνει νηστικό το μπουκώνουμε όλη μέρα με σνακ, με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα του κυρίως γεύματος να αισθάνεται ήδη χορτάτο;
- Είναι αφηρημένο. Συχνά κάνουμε το λάθος, για να πείσουμε ένα παιδί να φάει, να το αφήνουμε την ώρα του γεύματος να παρακολουθεί την αγαπημένη του σειρά ή να παίζει παιχνίδια στο tablet. Είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς απορροφημένο από τις περιπέτειες των ηρώων του δύσκολα θα πάρει το κουτάλι μόνο του να βάλει έστω και μία μπουκιά στο στόμα, με συνέπεια να καταλήγουμε να το ταΐζουμε εμείς μέχρι τα δέκα χρόνια του.
- Είναι υπερβολικά κουρασμένο. Αν προσπαθούμε να του δώσουμε φαγητό μετά από μια μέρα γεμάτη παιχνίδι και δραστηριότητες και ιδιαίτερα αν πλησιάζει η ώρα του ύπνου, ας μην απορούμε που μπορεί να αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε κουταλιά, να γκρινιάζει και να τρίβει τα μάτια του. Ας το παρακινήσουμε να φάει έστω και λίγο, για να μην πάει για ύπνο με άδειο στομάχι, με την καθησυχαστική βεβαιότητα ότι την επόμενη μέρα θα αναπληρώσει σε θερμίδες. Γενικά, μπορούμε να προσπαθήσουμε να προγραμματίζουμε νωρίτερα το τελευταίο γεύμα της ημέρας.
- Είναι στην αρχή κάποιας ίωσης. Κάποιες φορές η ανορεξία προηγείται χαρακτηριστικών συμπτωμάτων όπως το συνάχι, ο βήχας και ο πυρετός. Σε περίπτωση λοιπόν που το γενικά «καλόβολο» με το φαγητό παιδί μας παρουσιάσει ξαφνικά ανορεξία, ας φροντίσουμε να έχουμε ένα θερμόμετρο ανά χείρας.
Από την Γωγώ Καρκάνη
