Όλες μας θα λάβουμε σήμερα κούπες, κάρτες και άλλα δωράκια που γράφουν «Η καλύτερη μαμά του κόσμου». Ίσως μάλιστα ως παιδιά τα έχουμε χαρίσει στη δική μας μαμά, όχι φυσικά από τυπική υποχρέωση, ούτε καν για να την καλοπιάσουμε (αν και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί το καλόπιασμα να ήταν μια από τις προθέσεις μας) αλλά, κυρίως, γιατί το πιστεύαμε με όλη μας την ψυχή: Τι τυχεροί που ήμασταν η καλύτερη μαμά του κόσμου να είναι η δική μας!
Φυσικά, η δική μας μαμά ήταν -και παραμένει, για όσες έχουμε την τύχη να την έχουμε ακόμα μαζί μας- ένας άνθρωπος με ελαττώματα και αδυναμίες. Μπορεί να καθόταν να παρακολουθήσει το αγαπημένο της σίριαλ στην τηλεόραση και όταν της λέγαμε «μαμά, πεινάω!» να μας απαντούσε, «όταν τελειώσει αυτό που βλέπω». Μπορεί να μας πίεζε να πάρουμε καλύτερους βαθμούς ή να γίνουμε γιατροί/δικηγόροι σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής. Μπορεί να μας έβαζε τις φωνές όποτε θέλαμε να φορέσουμε κοντή φούστα για να βγούμε με την παρέα ή το αγόρι μας. Μπορεί κάποιες από τις συμπεριφορές της να τις συζητάμε σήμερα με τον ψυχολόγο μας. Αλλά τουλάχιστον στα παιδικά μας μάτια, ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου.
Μπορεί και η δική μας μαμά να ένιωθε ενοχές ότι δεν είναι «αρκετά καλή», όπως νιώθουμε κι εμείς, από συχνά έως μόνιμα. Έστω και για διαφορετικούς λόγους: επειδή, ας πούμε, επιστρέφουμε καθημερινά από τη δουλειά αργά το απόγευμα, δεν έχουμε ούτε το χρόνο ούτε την ενέργεια να ετοιμάσουμε στα παιδιά μας σπιτικό φαγητό τόσο συχνά όσο θα θέλαμε ή χάνουμε εύκολα την ψυχραιμία μας όποτε βρίσκονται όλα μαζί σε υπερένταση και το σπίτι καταλήγει να μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Τις στιγμές που αισθανόμαστε ότι τα κάνουμε όλα λάθος, ή ότι δεν κάνουμε όλα όσα θα έπρεπε, ας ανατρέξουμε στη δική μας παιδική ηλικία. Όπως εμείς πιστεύαμε ότι η μαμά μας είναι η καλύτερη στον κόσμο, έτσι και τα δικά μας παιδιά πιστεύουν ότι έχουν την καλύτερη μαμά στον κόσμο. Για την ακρίβεια, ξέρουν ότι έχουν την καλύτερη μαμά στον κόσμο.
Γιατί παρά τις όποιες, μικρές ή μεγαλύτερες, αδυναμίες μας, ή ό,τι ερμηνεύουμε εμείς ως αδυναμία, ξέρουν ότι τα αγαπάμε απεριόριστα και αδιαπραγμάτευτα. Ότι θα δίναμε και τη ζωή μας για να είναι ασφαλή και υγιή. Ότι είμαστε οι πιο φανατικές θαυμάστριές τους, και δεν έχει καμία σημασία αν δεν φέρνουν άριστα από το σχολείο ή δεν κάνουν την ομορφότερη ζωγραφιά στην τάξη. Ότι τα φροντίζουμε όχι γιατί είμαστε υποχρεωμένες να το κάνουμε αλλά γιατί το απολαμβάνουμε πραγματικά. Όλα αυτά, δηλαδή, που ξέραμε κι εμείς για τη δική μας μαμά.
(Πράγματα απείρως σπουδαιότερα από το αν ένα βράδυ χάσουμε την ψυχραιμία μας μαζί τους ή πετάξουμε στην κατσαρόλα ένα έτοιμο γεύμα για να μη μείνουν νηστικά ή βγούμε με τις φίλες μας για ποτό και τα βάλει για ύπνο η babysitter. Αυτό το ξέρει ακόμα και ένα μωρό.)
