Είχε, λέει, σημειώσει σε χαρτί τη λίστα όλων των μαθητών που σκόπευε να εκτελέσει. Πήρε δύο όπλα του πατέρα του, πήγε στο δημοτικό σχολείο και σκότωσε οκτώ παιδιά και έναν σχολικό φύλακα, τραυματίζοντας ακόμα έξι μικρούς μαθητές και μια καθηγήτρια Ιστορίας.
Δεν είναι το σενάριο μιας σκληρής ταινίας, ούτε ένας μαζικός πυροβολισμός σε σχολείο των ΗΠΑ, από όπου δυστυχώς μάς έρχονται συχνά τέτοιες ειδήσεις, αλλά τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στις 3 Μαΐου 2023 στο Βελιγράδι της Σερβίας, μιας χώρας όπου μέχρι σήμερα σπανίζουν οι μαζικοί πυροβολισμοί, όπως άλλωστε και σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Ο πόλεμος, που τελείωσε μόλις το 1999, άφησε στο Βελιγράδι έναν μεγάλο αριθμό όπλων. Πώς μπορεί όμως ένα -ή, στην προκειμένη περίπτωση, δύο- από αυτά να οπλίσει ένα έφηβο ο οποίος μετατρέπεται σε δολοφόνο;
Έναν έφηβο ο οποίος μάλιστα δεν προέρχεται από κάποιο υποβαθμισμένο γκέτο, όπου ένα παιδί είναι πιθανότερο να βρεθεί εκτεθειμένο σε φαινόμενα βίας και εγκληματικότητας, αλλά από «καλή οικογένεια» με «πατέρα γιατρό» και «καλούς βαθμούς» όπως γράφτηκε. Έναν έφηβο υπεράνω υποψίας, που θα μπορούσε να είναι συμμαθητής των παιδιών μας, ίσως ακόμα και το δικό μας παιδί.
Όταν η ατόφια φρίκη βρίσκεται τόσο κοντά στην πόρτα μας, νιώθουμε ενστικτωδώς την ανάγκη να αγκαλιάσουμε λίγο πιο σφιχτά τα μικρά μας κάθε πρωί που τα αφήνουμε στην υποτιθέμενη ασφάλεια του σχολείου τους, αλλά και να αναρωτηθούμε τι έχει πάει τόσο στραβά ώστε ένας έφηβος να γίνει δολοφόνος, χωρίς να ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη ή σε άλλες ακραίες συνθήκες.
Γιατί ακόμα και αν αυτό το περιστατικό δεν συνέβη στην Ελλάδα, και τα δικά μας σχολεία μοιάζουν με καζάνια που σιγοβράζουν. Σε ένα πρόσφατο άρθρο, μάλιστα, που δημοσιεύσαμε με αφορμή το bullying στο Αρσάκειο, όπου πέντε παιδιά είχαν τυλίξει με πετονιά το λαιμό του συμμαθητή τους, η ψυχολόγος Ιφιγένεια Σωτηροπούλου παρουσίασε μια σειρά από στατιστικά στοιχεία που καταδεικνύουν αυξητική τάση σε περιστατικά βίας ανάμεσα στα παιδιά και τους εφήβους, όχι μόνο στο σχολείο αλλά και στο διαδίκτυο.
Η ίδια πιστεύει ότι τα τελευταία χρόνια η έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας, ο εγκλεισμός και οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες επηρέασαν τους ανθρώπους με ψυχικές δυσκολίες.
Φαίνεται ότι οι οικογένειες και τα σχολεία χρειαζόμαστε ενίσχυση σε κάθε επίπεδο, ακόμα και οι λιγότερο ευάλωτες κοινωνικοοικονομικά. Και είναι, νομίζω, πλέον ξεκάθαρο ότι η παροχή δωρεάν συστηματικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας πρέπει να αναδειχθεί σε προτεραιότητα, για να μη γίνουμε μάρτυρες του χρονικού μιας ακόμα προαναγγελθείσας τραγωδίας.
