Είμαστε πάντως απίστευτοι εμείς οι γονείς.
Ξεκινάμε τη βαθμοθηρία από τις πολύ ΠΟΛΥ μικρές ηλικίες. Ασυνείδητα και άθελά μας -θέλω να πιστέψω- κάνουμε τα παιδιά μας ανταγωνιστικά και τα μετατρέπουμε σε μικροσκοπικούς κυνηγούς της επιτυχίας, της πρωτιάς, του "έσκισες", "είσαι ο καλύτερος", "δεν σε φτάνει κανείς".
Φέτος σας προτείνω να πάρετε μια απόσταση από τα πράγματα.
Και σας μιλάει μια μαθήτρια του 19 που μπήκε με υποτροφία στο πανεπιστήμιο και η μόνη της "αποτυχία" στη μαθητική και φοιτητική ζωή ήταν ένα Delf A5 που πήρε τελικά με τη δεύτερη φορά.
Μεγαλώνοντας προσπαθώ να θυμηθώ τι θυμάμαι από το σχολείο. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τα βασικά στην Άλγεβρα, τις αντίπαλες χώρες στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, τις Συνθήκες Ειρήνης που υπογράφηκαν μετά, τα διδάγματα από την "Αντιγόνη" και κάποιες λίγες λέξεις στα λατινικά. Σε όλα αυτά τα μαθήματα σημειωτέον στις Πανελλήνιες είχα γράψει καθαρά 20άρια.
Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το σχολείο.
Ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η Ειρήνη, η κολλητή μου φίλη και όλα όσα ζήσαμε μαζί. Τα γέλια μας στα διαλείμματα, τα βράδια που κοιμόμουν σπίτι της και ξενυχτούσαμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος κάποια στιγμή τα ξημερώματα συζητώντας, το βόλεϊ με τα κορίτσια, τους πρώτους παιδικούς και εφηβικούς έρωτες.
Συναντώ συμμαθητές μου από το σχολείο τόσα χρόνια μετά και κάτι αδερφικό ξυπνάει μέσα μου. Θέλω να δω αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους, ένα γλυκό χαμόγελο φτάνει στα χείλη μου γιατί τους αγαπώ. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς σκέψεις, χωρίς συμφέροντα. Είναι οι παιδικοί μου φίλοι από το σχολείο και όσα ζήσαμε μαζί, με τα καλά και τα κακά τους, έχουν συνθέσει στο μυαλό μου μοναδικές αναμνήσεις που με κάνουν σήμερα τον άνθρωπο που έχω γίνει.
Αντιλαμβάνομαι πως είναι οριακά αδύνατο να μην μπεις στην παγίδα των βαθμών και της επίδοσης. Γιατί μέσα σου θες το παιδί σου να μην δυσκολευτεί στο σχολείο, εύχεσαι να του αρέσουν τα γράμματα όπως έλεγαν οι παλιοί και να περάσουν τα χρόνια του σχολείου εύκολα χωρίς συγκρούσεις και πίεση.
Παρόλα αυτά, προτείνω να κάνουμε αυτή τη χρονιά μια αλλαγή εμείς οι γονείς. Όταν γυρίσουν τα παιδιά σας από το σχολείο μην ρωτήσετε τίποτα για τα μαθήματα.
Ρωτήστε τα:
"Πώς πέρασες στο διάλειμμα;"
"Τι κάνουν οι φίλοι σου;"
"Κάνατε κάτι καινούργιο σήμερα;"
Εστιάστε την προσοχή σας στη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα παιδιά σας σταδιακά θα αποτιμήσουν πολύ ισορροπημένα την αξία της φιλίας δίπλα την αξία των βαθμών. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που εξαιτίας της βαθμοθηρίας έχουν διαλυθεί πολύ δυνατές παιδικές και εφηβικές φιλίες. Ας μην καταστρέψουμε τη ζωή των παιδιών μας επειδή εμείς πιστεύουμε πως το 20 στην Ιστορία σημαίνει κάτι. Θέλετε ένα μοναχικό παιδί που μπήκε πρώτο στην Ιατρική ή ένα παιδί ευτυχισμένο με αυτοπεποίθηση και γερές φιλίες που θα έχει εσωτερική δύναμη για να πετύχει ό,τι πραγματικά ονειρευτεί;
Η φιλία προσφέρει στα παιδιά μας ένα μοναδικό περιβάλλον ασφάλειας. Τα βοηθά να είναι ήρεμα, να κοιμούνται τα βράδια και το μυαλό τους να μπορεί να ονειρεύεται χωρίς ανασφάλειες. Τα παιδιά με φίλους αναπτύσσονται πιο σωστά, πιο ομαλά, πιο ολοκληρωμένα. Αγαπούν τον εαυτό τους και έχουν ένα μοναδικό αίσθημα αυτοπεποίθησης. Μάλιστα από την προσχολική ηλικία τα παιδιά δένονται με δεσμούς και μοιράζονται σταδιακά χρόνο και παιχνίδια ενώ μεγαλώνοντας τα παιδιά αποκτούν φίλους, πλέον με πολύ συνειδητά κριτήρια, που είναι πολύ πιθανό να τους συντροφεύσουν σε όλη τους τη ζωή.
Αναγνωρίστε πρώτα εσείς και στη συνέχεια μοιραστείτε σε κουβέντες με τα παιδιά σας την αξία της φιλίας και φέτος, αφήστε για λίγο στην άκρη τους βαθμούς. Άλλωστε αν κρίνετε από τη δική σας ζωή τώρα που είστε ενήλικες, τι είχε μεγαλύτερη σημασία; Οι βαθμοί ή οι φίλοι σας;
