Ένας θρύλος λέει ότι οι Αμαζόνες έκοβαν το δεξί μαστό τους για να μην τις εμποδίζει στο χειρισμό των όπλων τους. Τον θεωρώ χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει, διαχρονικά, το γυναικείο στήθος: σαν μια αδυναμία. Κι αυτή η ιδέα με έχει δηλητηριάσει από την εφηβεία ακόμα, από τότε που και το δικό μου στήθος άρχισε να μεγαλώνει, προσελκύοντας αντρικά βλέμμα που μου προκαλούσαν αμηχανία μερικές φορές ίσως και ντροπή.
Όμως δεν ήταν μόνο η συμπεριφορά των αντρών που μού πυροδοτούσε αρνητικά συναισθήματα. Ήταν, κυρίως, οι προσδοκίες που άρχισα να τρέφω εγώ από τον εαυτό μου. Κάποιες φορές θεωρούσα το στήθος μου υπερβολικά μεγάλο για το ύψος και το βάρος μου ή υπερβολικά μικρό για τα πρότυπα ομορφιάς που προωθούσαν τις γυναίκες με καμπύλες και συχνά προσπαθούσα να το καμουφλάρω με φαρδιά ρούχα. Μπορεί το δικό μου στήθος να μη με εμπόδιζε να χειριστώ κάποιο όπλο, αλλά με εμπόδιζε να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Ούτε η αγάπη και η τρυφερότητα που εισέπραξα από τους εκάστοτε ερωτικούς συντρόφους με βοήθησε να το εκτιμήσω. Αναρωτιόμουν συνεχώς αν ήταν «αρκετά καλό». Στην πραγματικότητα, δύο γεγονότα έκαναν, τελικά, τη μεγάλη διαφορά: αφενός, το πέρασμα του χρόνου και η ωριμότητα που το συνόδευσε. Αφετέρου, η εμπειρία του θηλασμού. Ή μάλλον ειδικά αυτή.
Παρακολουθώντας το στήθος μου να παράγει, σχεδόν θαυματουργά, απ’ τη μια μέρα στην άλλη μητρικό γάλα, που έθρεφε αλλά και παρηγορούσε το νεογέννητο γιο μου, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα δεν είναι η γυναικεία αδυναμία για την οποία μιλάει ο θρύλος των Αμαζόνων, αλλά μια μεγάλη γυναικεία δύναμη. Ένα αληθινό όπλο για εμάς, τις πολεμίστριες της καθημερινότητας, που δίνει ζωή και υγεία στα μικρά μας. Βλέποντας το μωρό μου να αποκοιμιέται γαλήνια πάνω του, τελικά κατάφερα να εκτιμήσω και να αγαπήσω το στήθος μου.
Δεν δίστασα, τότε, να θηλάσω δημόσια, πεπεισμένη πλέον ότι όσοι βλέπουν το μαστό μιας λεχώνας σαν αντικείμενο σεξουαλικού πόθου πρέπει εκείνοι να νιώσουν αμήχανα, όχι η λεχώνα. Και όταν φοβήθηκα ότι το στήθος μου δεν παράγει αρκετό γάλα για να χορτάσει τον γιο μου, έδειξα επιείκεια στον εαυτό μου που επέλεξα να συμπληρώσω τη διατροφή του μωρού με φόρμουλες. Συνδυάζοντας τις δύο διατροφικές επιλογές, κατανόησα και τις γυναίκες που το παλεύουν με τον αποκλειστικό θηλασμό και εκείνες που στηρίζονται, για οποιονδήποτε λόγο, αποκλειστικά στο γάλα του εμπορίου.
Όταν ο γιος μου άρχισε να μεγαλώνει αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσει ότι το στήθος της μαμάς είναι διαφορετικό από του μπαμπά και με ρώτησε γιατί, του απάντησα ότι από το δικό μου στήθος έπινε γάλα όταν ήταν μωράκι και χαμογέλασε – ίσως σε κάποια ενστικτώδη ανάμνηση ενός μακρινού αισθήματος τρυφερότητας και ανακούφισης από την πείνα. Θέλω να πιστεύω ότι εκείνη τη στιγμή έθεσα τη βάση για να εκτιμήσει δεόντως, καθώς θα μεγαλώνει περισσότερο, το γυναικείο σώμα ώστε ακόμα και όταν αυτό δεν συμμορφώνεται απόλυτα με τα εκάστοτε πρότυπα ομορφιάς, να το σέβεται για ό,τι, πρωτίστως, είναι: πηγή δύναμης και ζωής.
