Ακόμα και τα πιο «βολικά» μωρά είναι νυχτοπούλια κατά τους πρώτους έξι μήνες της ζωής τους: Ιδιαίτερα τις πρώτες εβδομάδες, ξυπνούν κάθε τρεις ώρες ή και συχνότερα, για τον απλούστατο λόγο ότι πεινούν. Αν μάλιστα στις φυσιολογικές αφυπνίσεις τους προστεθούν ενοχλήσεις όπως οι κολικοί και η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, κάθε νύχτα μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη για όλη την οικογένεια. Τα καλά νέα; Αργά ή γρήγορα ο ύπνος όλων των μωρών «στρώνει». Πώς θα διευκολύνουμε όμως αυτή τη διαδικασία;
Κατανοούμε ότι οι συχνές νυχτερινές αφυπνίσεις είναι απόλυτα φυσιολογικές για ένα νεογέννητο μωρό: Οι κύκλοι ύπνου του είναι πιο σύντομοι από τους δικούς μας και οποιοδήποτε ερέθισμα ζωτικής σημασίας -όπως πείνα, ζέστη, κρύο- αρκεί για να το ξυπνήσει. Μπορούμε να παρηγορηθούμε με τη σκέψη ότι αυτός ο μηχανισμός είναι θεμελιώδης για την επιβίωση ενός βρέφους.
Συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν «κακές» τεχνικές νανουρίσματος: Οτιδήποτε βοηθάει ένα μωρό να χαλαρώσει και να αποκοιμηθεί χωρίς να το θέτει σε κίνδυνο ή να του προκαλεί δυσφορία, είτε ο θηλασμός, είτε η πιπίλα, είτε η ανάγνωση ενός βιβλίου, είτε ένα παιχνίδι με white noise, είναι αποδεκτό.
Δεν παρασυρόμαστε από συμβουλές φίλων που γνωρίζουμε ενστικτωδώς ότι δεν ταιριάζουν στο μωρό μας: Κάποια μωρά κοιμούνται καλύτερα στην κούνια, ενώ άλλα στην καλαθούνα. Μερικά νανουρίζονται στην αγκαλιά της μαμάς, άλλα πάλι στο κρεβάτι. Δοκιμάζουμε συμβουλές φίλων -με τη σύμφωνη γνώμη του παιδιάτρου- έχοντας όμως πάντα κατά νου ότι κάθε παιδί έχει τις δικές του ανάγκες και τους δικούς του ρυθμούς.
Κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο με το μωρό μας: Έτσι, και το μωρό θα αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια με την παρουσία μας, και εμείς θα αποφεύγουμε τα συχνά πηγαινέλα στο σπίτι μέσα στη νύχτα. Μάλιστα, μια μελέτη του Χάρβαρντ έδειξε ότι όσα μωρά μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο με τους γονείς τους στους πρώτους έξι μήνες της ζωής τους διατρέχουν χαμηλότερο κίνδυνο από το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου.
Αποφεύγουμε να βομβαρδίζουμε το μωρό μας με ερεθίσματα πριν από τον ύπνο: Ακόμα και μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ αργά το απόγευμα αρκεί για να του προκαλέσει υπερδιέγερση και να καθυστερήσει τη χαλάρωση που είναι απαραίτητη για να αποκοιμηθεί. Προτού το νανουρίσουμε λοιπόν, σταματάμε τα έντονα παιχνίδια, χαμηλώνουμε φώτα και ήχους στο σπίτι. Καθιερώνουμε μια ρουτίνα ύπνου που ακολουθούμε με όσο γίνεται μεγαλύτερη συνέπεια.
Επιστρατεύουμε τη δύναμη της ρυθμικής κίνησης: Πολλά μωρά απολαμβάνουν το νανούρισμα σε αγκαλιά, στο καρότσι ή ακόμα και στο κάθισμα του αυτοκινήτου (αν και το τελευταίο δεν θεωρείται ασφαλές για πολλές ώρες ύπνου). Δοκιμάζουμε λοιπόν διαφορετικούς τρόπους για να νανουρίσουμε το δικό μας χωρίς να ανησυχούμε μήπως του γίνει «συνήθεια».
Δίνουμε έμφαση στις συνθήκες ύπνου: Δεν είναι μόνο η ζέστη ή το κρύο αλλά και φαινομενικά λιγότερο έντονα ερεθίσματα, όπως η μυρωδιά του απορρυπαντικού με το οποίο πλύναμε τα σεντόνια ή ένα δυνατό φωτάκι νυκτός, που μπορεί να σαμποτάρουν τον ύπνο του μωρού. Αν ξυπνάει συχνά χωρίς εμφανή λόγο και έχουμε αποκλείσει τα οργανικά αίτια, αναζητάμε τον πιθανό υπαίτιο στο περιβάλλον του ύπνου του.
Δεν ξεχνάμε τη δική μας ηρεμία: Το μωρό μας απορροφά σαν σφουγγάρι τα δικά μας συναισθήματα, δεν έχει νόημα λοιπόν να προσπαθούμε να το νανουρίσουμε ενώ εμείς φλερτάρουμε με την κρίση πανικού. Κάθε φορά που νιώθουμε να πλησιάζουμε στα όριά μας, ζητάμε τη βοήθεια του συντρόφου, ενός κοντινού συγγενή ή μιας φίλης για να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο ξεκούρασης για τον εαυτό μας ή για να βγούμε μια βόλτα. Και προσπαθούμε να εστιάσουμε στα βήματα προόδου, όσο μικρά κι αν είναι: ακόμα π.χ. κι αν το μωρό μας κατάφερε να αποκοιμηθεί μόλις για τέσσερις ώρες σερί, τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Από τη Γεωργία Καρκάνη
