Θα ξεκινήσω λέγοντας πως, πράγματι, μετά την πανδημία, το μάθημα της τηλεκπαίδευσης το εμπέδωσαν καλά τα αρμόδια υπουργεία και πλέον η τηλεκπαίδευση μοιάζει να είναι η αυτοματοποιημένη απάντηση σε κάθε πρόβλημα.
Χιόνι; Τηλεκπαίδευση
Πλημμύρες; Τηλεκπαίδευση
Πολύ σωστό και πολύ τυπικό εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας, δεν το συζητάμε αυτό. Και όντως, παρά τα προβλήματα στα δίκτυα και την έλλειψη εξοπλισμού, φαίνεται πως κάθε φορά η τηλεκπαίδευση πραγματοποιείται όλο και πιο στρωτά και αποτελεί μέρος της σχολικής καθημερινότητας.
Παρ' όλα αυτά όμως, δεν μπορώ να μη θυμηθώ τα δικά μας παιδικά χρόνια.
Τότε που χιόνιζε και το σχολείο απλά έκλεινε.
Τότε που χιόνιζε και το πρωί σηκωνόμασταν αργά, όποτε θέλαμε, για να ανοίξουμε με λαχτάρα τα παραθυρόφυλλα και να δούμε το χιόνι.
Τότε που χιόνιζε και που ήταν «οκ» μια μέρα να χάσουμε το μάθημά μας. Δεν θα χανόταν κι ο κόσμος!
Τότε που χιόνιζε και το μόνο μας μέλημα ήταν να βγούμε σχεδόν κουτρουβαλώντας στο χιόνι για να το χορτάσουμε, γιατί φυσικά ξέραμε πως δεν θα κρατήσει πολύ.
Τότε που χιόνιζε και η μαμά με τον μπαμπά, απαλλαγμένοι από έγνοιες και πρόγραμμα τηλεκπαίδευσης, φορούσαν τα γάντια και τα σκουφιά τους (εμάς τα σκουφιά ήταν όλα πλεκτά από τη μαμά μου) για να παίξουν μαζί μας σαν παιδιά.
Σέβομαι απόλυτα την απόφαση του Υπουργείου για τηλεκπαίδευση, και, πράγματι, δείχνει άμεση αντίδραση σε μια έκτακτη συνθήκη.
Ωστόσο, σήμερα μου έλειψε που δεν μπόρεσα να προσφέρω στα παιδιά μου τον αυθορμητισμό της στιγμής. Ήθελα να ζήσουν τις στιγμές. Να ξεχυθούν στο χιόνι, να βάλουν γάντια και σκουφιά, να φτιάξουν χιονάνθρωπους και να παίξουν χιονοπόλεμο.
Η ζωή μας είναι αυτές οι στιγμές. Οι στιγμές που γίνονται αναμνήσεις. Και το χιόνι είναι η απόλυτη αφορμή για ατελείωτο παιχνίδι. Το παιχνίδι που κάναμε κι εμείς όταν ήμασταν μικρά.
Με αγάπη,
Μυρτώ
