Ένας λόγος που ο γιος μου είναι πιο τυχερός από εμένα είναι γιατί η σημερινή γενιά γονιών έχουμε κατανοήσει, νομίζω, καλύτερα από τους δικούς μας γονείς ότι η καλλιέργεια των κοινωνικών δεξιοτήτων ενός παιδιού είναι εξίσου σημαντική με τις ακαδημαϊκές επιδόσεις – αν όχι περισσότερο.
Από τότε λοιπόν που ο Φίλιππος ήταν μωρό οργανώνουμε playdates, συμμετέχουμε σε ομαδικές δραστηριότητες, συζητάμε μαζί του για όποια δυσκολία αντιμετωπίζει και δεν διστάζουμε να συμβουλευτούμε ειδικούς ψυχικής υγείας όποτε και όσο συχνά χρειάζεται για να εξασφαλίσουμε, στο μέτρο του δυνατού, ότι θα εξελιχθεί σε έναν ενήλικα που θα μπορεί να επικοινωνεί, να έρχεται σε ουσιαστική επαφή, να μπαίνει στη θέση των άλλων, να τους βοηθάει αλλά και να ζητάει ο ίδιος βοήθεια.
Χάρη είτε στην ιδιοσυγκρασία του είτε στις δικές μας προσπάθειες είτε στην πιο αφυπνισμένη κοινωνία στην οποία μεγαλώνει είτε σε έναν συνδυασμό όλων αυτών, στα οκτώ του χρόνια ήδη έχει κάποιες μακροχρόνιες φιλίες και μου παραδίδει καθημερινά μαθήματα για το «μαζί», που αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα ήθελα να έχω κι εγώ στην παιδική ηλικία μου. Όπως στις παρακάτω περιπτώσεις:
- Όταν αφιερώνει ώρες στο σπίτι για να ετοιμάσει μια κατασκευή ή μια κάρτα στον αγαπημένο του φίλο γιατί ξέρει ότι ο χρόνος που διαθέτουμε στη φιλία είναι το πιο πολύτιμο νόμισμα.
- Όταν αγοράζει μια σοκολάτα και δίνει στο φίλο του τη μισή, όσο κι αν λατρεύει ο ίδιος τα γλυκά (και είμαι σίγουρη ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να τη φάει ολόκληρη μόνος).
- Όταν επαναλαμβάνει μια φράση του φίλου του χωρίς να αμφισβητήσει ούτε συλλαβή της – μπορεί ο φίλος του να έχει επινοήσει μια ιστορία για να τον εντυπωσιάσει, ο γιος μου θα καταλάβει αργότερα στη ζωή του τους μηχανισμούς πίσω από τα μικρά, αθώα ψέματα των παιδιών, αλλά προς το παρόν κρατάω ότι ακούει με προσοχή ό,τι του λένε οι φίλοι του και τους εμπιστεύεται.
- Όταν λέει αυθόρμητα ότι τίποτα δεν τον κάνει πιο στεναχωρημένο από το να βλέπει έναν φίλο του να έχει πέσει κάτω, να έχει χτυπήσει και να κλαίει.
- Όταν δυσκολεύεται να κάνει μια κατασκευή και ζητάει από τους φίλους του να τον βοηθήσουν γιατί γνωρίζει ότι έτσι δεν θα φανεί ανεπαρκής – αντιθέτως, και θα περάσουν πιο ωραία και το αποτέλεσμα, μάλλον, θα είναι καλύτερο.
- Όταν δεν διστάζει να πει σε έναν φίλο του ότι είναι ο αγαπημένος του ή να του το δείξει με μια αγκαλιά, γιατί ξέρει ότι είναι σημαντικό να εκφράζει τα συναισθήματά του, κι ας κινδυνεύσει να φανεί «ευάλωτος», αυτά είναι βαρίδια της δικής μου γενιάς.
- Όταν όχι απλώς δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους φίλους του αλλά ούτε καν σχολιάζει το χρώμα της επιδερμίδας τους, τη μητρική γλώσσα τους ή άλλα χαρακτηριστικά που δεν έχουν να κάνουν με τη φιλία τους– θέλω να πιστεύω ότι ο ρατσισμός δεν θα υπάρχει καν στο λεξιλόγιό του.
