Το θέμα των ημερών είναι αναμφίβολα τα Τέμπη. Ανεξάρτητα από το αν θα λάβουμε μέρος στις πανελλαδικές συγκεντρώσεις ανήμερα της θλιβερής επετείου (28/02), είναι πολύ πιθανόν το παιδί μας να ακούσει κάτι σχετικό, στην τηλεόραση, στις παρέες ή στο σχολείο του, και να μας κάνει ερωτήσεις όπως: «Τι είναι τα Τέμπη;» ή «Γιατί γίνονται συγκεντρώσεις;».
Ό,τι κι αν ρωτήσει, καλό είναι να έχουμε κατά νου τους παρακάτω κανόνες:
- Απαντάμε με ειλικρίνεια αλλά επιλέγουμε τις λεπτομέρειες που θα μοιραστούμε ανάλογα με την ηλικία και τις ερωτήσεις του. Αν ένα παιδί δεν κάνει μια ερώτηση, δεν είναι ακόμα έτοιμο για την απάντηση. Σε περίπτωση, π.χ., που ένα μικρό παιδί μάς ρωτήσει «Τι είναι τα Τέμπη;», μπορούμε να του απαντήσουμε ότι «συγκρούστηκαν δύο τρένα και πέθαναν πολλοί άνθρωποι». Αλλά τονίζουμε πως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια.
- Το διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε ασφαλείς. Ειδικά ένα μικρό παιδί, ίσως μάς ρωτήσει κάτι του τύπου: «Θα πάθει κάτι η μαμά/ο μπαμπάς;». Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το καθησυχάζουμε και λύνουμε με ψυχραιμία όλες τις απορίες του. Το ρωτάμε πώς νιώθει το ίδιο και τονίζουμε ότι μπορεί να μας ρωτήσει ό,τι θέλει, οποιαδήποτε στιγμή τού έρθει στο μυαλό.
- Όπως συμβαίνει με πολλές ακόμα σημαντικές συζητήσεις, ένα παιδικό βιβλίο ή μια παιδική ταινία μπορεί να δώσει σε μικρούς και μεγάλους ερεθίσματα για ερωτήσεις αλλά και τα εργαλεία για να πλοηγηθούμε σε αυτές με σαφήνεια και με τρόπο μη τραυματικό.
Μαμά, μπαμπά, γιατί γίνονται αυτές οι συγκεντρώσεις;
Όταν μιλάμε για τα Τέμπη, μπορούμε να απαντήσουμε ότι πολλοί άνθρωποι έχουν θυμώσει για αυτό το δυστύχημα και διαμαρτύρονται όλοι μαζί για να λυθούν τα προβλήματα που το προκάλεσαν και να μην ξανασυμβεί.
Με αυτή την αφορμή, μπορούμε να του μιλήσουμε και για το αίσθημα αδικίας που εκφράζουν οι άνθρωποι απέναντι σε κάτι, όποτε αποφασίζουν να κάνουν μια συγκέντρωση/πορεία. Ίσως μάλιστα έχει νιώσει και το ίδιο έτσι, για παράδειγμα ότι έχει αδικηθεί από κάποιον δάσκαλό του ή ακόμα και από εμάς, τους γονείς του, και έχει ζητήσει βοήθεια από τους συμμαθητές ή τα αδέρφια του για να το εκφράσει. Το ίδιο συμβαίνει και σε μια συγκέντρωση/πορεία: Μαζεύονται και φωνάζουν όλοι μαζί το ίδιο πράγμα, για να ακουστεί περισσότερο η φωνή τους. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε ότι αυτός δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να παραπονεθούμε για μια αδικία. Τονίζουμε όμως ότι όσο αδικημένοι κι αν νιώθουμε, πρέπει να το εκφράζουμε με ήρεμο και ειρηνικό τρόπο. Την ίδια απάντηση μπορούμε να δώσουμε κι αν τύχει να δει επεισόδια σε ένα συλλαλητήριο, π.χ. στην τηλεόραση, και μας ρωτήσει γι’ αυτά.
