Αύριο ανοίγουν τα σχολεία. Χιλιάδες παιδιά θα γεμίσουν ξανά τις τάξεις, τις αυλές, τα προαύλια. Ανάμεσά τους, υπάρχουν και κάποια παιδιά που κουβαλούν κάτι ακόμα στην τσάντα τους. Κάτι που δεν φαίνεται. Που δεν συζητιέται συχνά. Που όμως είναι εκεί - κάθε μέρα.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε σαν να μιλάει ένα παιδί με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1. Ένα παιδί που δεν ζητά κάτι ιδιαίτερο - μόνο κατανόηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Άγχος αποχωρισμού | 5 τρόποι να αποφύγουμε τα κλάματα πριν το σχολείο
«Ζω με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1.
Δεν είναι κάτι που κολλάει, ούτε κάτι που διάλεξα. Έτσι λειτουργεί το σώμα μου. Και κάθε μέρα χρειάζεται λίγη παραπάνω φροντίδα.
Για να είμαι καλά, μπορεί να χρειαστώ να μετρήσω το σάκχαρό μου, να κάνω ινσουλίνη, να φάω κάτι ακόμη κι αν δεν είναι διάλειμμα, ή να πάω τουαλέτα αμέσως. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζητώ προσοχή ή ότι παραβαίνω κανόνες. Σημαίνει απλώς ότι προσπαθώ να είμαι υγιής.
Μερικές φορές μπορεί να ιδρώσω, να τρέμω, να ζαλιστώ ή να δείχνω “χαμένος/η”. Εκείνη τη στιγμή ίσως βιώνω υπογλυκαιμία. Και τότε χρειάζομαι κάτι γλυκό - έναν χυμό, μέλι ή ένα μικρό σνακ. Και κάποιον να ειδοποιήσει έναν ενήλικα.
Δεν θέλω να με λυπάσαι. Θέλω απλώς να με καταλαβαίνεις.
Είμαι όπως όλα τα παιδιά. Απλώς έχω και κάτι παραπάνω στην τσάντα μου».
Πόση διαφορά μπορεί να κάνει η γνώση; Ένα καλά ενημερωμένο σχολείο μπορεί να γίνει ένα ασφαλές, ζεστό και με αποδοχή περιβάλλον - όχι μόνο για τα παιδιά με διαβήτη, αλλά για κάθε παιδί που νιώθει “διαφορετικό”.
Αν είσαι δάσκαλος, γονιός ή συμμαθητής, κράτησε αυτό το μήνυμα.
Η κατανόηση σώζει ζωές. Και χτίζει ομάδες που χωράνε όλους.
