Το γράμμα που έγραψε η Νηπιαγωγός Βάσω Φανουργιάκη για τους μαθητές της είναι ό,τι πιο τρυφερό θα διαβάσετε σήμερα και κλείνει με την πιο αισιόδοξη υπόσχεση!
Αστεράκι μου,
Έτσι σε φώναξα την πρώτη μέρα. Τότε που μπήκες στην τάξη μας με βήμα αργό, διστακτικό, γιατί όλα ήταν καινούρια για σένα. Καινούρια και μεγάλα. Τα μάτια σου, όμως, έλαμπαν και ήταν γεμάτα λαχτάρα για το νέο ταξίδι που ξεκινούσε. Απόρησες, μου θύμισες το όνομά σου. Ίσα που ακουγόταν η φωνούλα σου πίσω από τη μάσκα με τα πολύχρωμα δεινοσαυράκια. Εγώ, όμως, την άκουσα και σου είπα πως για μένα από σήμερα θα είσαι το αστεράκι μου, εσύ και όλοι οι συμμαθητές σου.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η χρονιά μας… Πέρασαν κάμποσες μέρες μέχρι να νιώσεις άνετα, να γνωρίσεις τον χώρο, τα πρόσωπα, τη ρουτίνα, να κάνεις φίλους. Άρχισα πια να ακούω τη φωνή σου πεντακάθαρα. Δυο φορές χρειάστηκε να σου θυμίσω ότι «έπεσε λιγάκι η ασπίδα σου» κι εσύ με κοίταξες πονηρά κι αμέσως σήκωσες τη μάσκα που είχε γλιστρήσει κάτω από τη μυτούλα σου. Δύο φορές μόνο. Κι ας ξέρω πόσο σε δυσκόλευε όταν έτρεχες, πόσο σε ζέσταινε, γιατί ήταν ακόμα καλοκαίρι, πόσο εμπόδιζε τους φίλους σου να καταλάβουν ακριβώς τι έλεγες, γιατί ακόμα προσπαθούσες να πεις σωστά το Σ, το Δ, το Β κι αυτή η άτιμη τους μπέρδευε ακόμη περισσότερο. Ξέρω πόσο ματαιωνόσουν τότε, πόσο ήθελες απλά να την πετάξεις στο πάτωμα και να φωνάξεις δυνατά αυτό που θες. Όμως, δεν το έκανες. Όχι γιατί ήσουν άβουλος, αλλά γιατί βαθιά μέσα σου καταλάβαινες πόσο σημαντική είναι κι ας ήσουν μια σταλιά. Γιατί έβλεπες τους φίλους σου που ζορίζονταν κι εκείνοι, γιατί έβλεπες κι εμένα να ξεκλέβω μια κρυφή ανάσα μόλις βγαίναμε στον κήπο για το διάλειμμά μας. Αυτή ήταν η μόνη στιγμή που έβλεπες τα χείλη μου. Ήθελα πάντα να σου χαμογελάω. Χαμογελούσες κι εσύ.
Το ξέρω, φέτος άλλαξαν πολλά από αυτά που ήξερες. Εκεί που όλοι σου ζητούσαν να πλησιάζεις τα άλλα παιδιά και να μοιράζεσαι μαζί τους τα παιχνίδια σου, ξαφνικά σου είπαν να κρατάς αποστάσεις και να αγγίζεις μόνο τα δικά σου αντικείμενα. Αλήθεια πώς μπορείς να κάνεις παρέα με κάποιον από απόσταση; Και πάλι εσύ βρήκες έναν τρόπο μαγικό και έπαιζες με το φιλαράκι στο απέναντι θρανίο κάνοντας τον δράκο που εκτοξεύει φωτιά από μακριά για να μην κάψει τα υπόλοιπα ζώα.
Κι εκεί που συνήθισες να φοράς τη μάσκα, να πλένεις δεκάδες φορές τα χέρια, να δείχνεις με ματιές και κινήσεις όσα νιώθεις, εκεί ακριβώς μαθαίνεις ότι το σχολείο θα κλείσει. Δηλαδή δεν θα σταματήσει ακριβώς, αλλά θα μεταφερθεί σε μια οθόνη. Αλλαγή ξανά. Θυμάμαι τα μάτια σου να κοιτούν διάπλατα την κάμερα με απορία. Προσπαθούσες να κατανοήσεις το νέο, ψηφιακό περιβάλλον της τάξης μας. Πώς γίνεται να βλέπεις τους φίλους σου μέσα σε τετραγωνάκια; Να τους μιλάς, αλλά να μη σε ακούνε, γιατί το μικρόφωνο ήταν απλά κλειστό. Πόσο σε πίεζε να κάθεσαι σε αυτή την καρέκλα από το πρωί μέχρι το μεσημέρι! Κι όμως, προσπαθούσες να παραμείνεις εκεί, κι ας σε προκαλούσαν για παιχνίδι οι άπειροι θησαυροί στην άκρη του δωματίου σου. Άκουγες, μου απαντούσες, έκανες αστεία, έφευγες για λίγο και επέστρεφες, πάντα επέστρεφες, έστω και μόνο για να μου πεις «καλό μεσημέρι κυρία!». Ε, λοιπόν, συνήθισες και πάλι! Και το μικρόφωνο έμαθες να ανοιγοκλείνεις μόνος σου και ψηφιακό χεράκι «σήκωνες» και τα γενέθλιά σου γιορτάσαμε μπροστά στην κάμερα και έμαθες να γράφεις σωστά.
Χρειάστηκε να αλλάξεις τη ρουτίνα σου πολλές φορές. Έπαιξες, ένιωσες, έμαθες, πότε από κοντά, πότε ψηφιακά. Όμως, τα καταφέραμε! Και ξέρεις γιατί; Γιατί ήμασταν μαζί! Με όποιον τρόπο, με κάθε τρόπο! Κι αυτή ήταν η κρυφή μας δύναμη που πήγαζε από την ανάγκη και την αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον, αυτή που γκρεμίζει τους τοίχους και ρίχνει τα εμπόδια. Κι αυτό μου το έμαθες ΕΣΥ! Ναι, εσύ, που κάθε φορά που κουραζόμουν και απογοητευόμουν, γιατί νόμιζα ότι τίποτα δεν κάνω σωστά, άκουγα τη φωνή σου, κι ας ήσουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ήσουν εκεί, ήμασταν μαζί! Εσύ μου έδωσες τη δύναμη να προσπαθώ κάθε μέρα πιο πολύ και να βρίσκω κάτι όμορφο μέσα σε κάθε δυσκολία. «Τι όμορφη που είσαι κυρία, πρώτη φορά σε βλέπω ολόκληρη!», είπες όταν με αντίκρισες για πρώτη φορά χωρίς μάσκα μέσα από την οθόνη. Να που η τηλεκπαίδευση έχει και τα καλά της!
Αστεράκι μου, σ’ ευχαριστώ! Έτσι σε φώναζα μέχρι την τελευταία μέρα…
Να θυμάσαι… Η νέα χρονιά θα είναι καλύτερη!
Με αγάπη,
Η δασκάλα σου
Βάσω Φανουργιάκη
*Η Βάσω Φανουργιάκη είναι Νηπιαγωγός στα Εκπαιδευτήρια Δούκα.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online
πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
