Φωνές στο σπίτι, νεύρα και άπειρο άγχος για τα πάντα, από την πρωινή προετοιμασία για το σχολείο μέχρι το βραδινό γεύμα. Αν η υπομονή μας έχει αρχίσει να εξαντλείται, ιδιαίτερα μετά από μια δύσκολη χρονιά όπως η φετινή, ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα αλλιώς. Να προσπαθήσουμε να γίνουμε πιο ήρεμοι εμείς οι ίδιοι, για να το μεταφέρουμε και στα παιδιά μας.
Η Λόρα Μάρκαμ, PhD, συγγραφέας του βιβλίου «Peaceful Parent, Happy Kids: How to Stop Yelling and Start Connecting» (Ήρεμοι γονείς, χαρούμενα παιδιά: Πώς να σταματήσουμε να φωνάζουμε και να αρχίσουμε να ερχόμαστε πιο κοντά) δίνει συμβουλές με πραγματικά πρακτικό αντίκρισμα.
1. Παίρνουμε βαθιές ανάσες: Κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι χάνουμε την ψυχραιμία μας, πατάμε μια εσωτερική «παύση» και αντιστεκόμαστε στην παρόρμηση να εκραγούμε μπροστά στα παιδιά μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά η ειδικός μάς διαβεβαιώνει ότι με εξάσκηση, θα το κατακτήσουμε.
2. Εστιάζουμε στη σχέση με τα παιδιά: Αφιερώνουμε στο κάθε ένα παιδί αποκλειστικά τουλάχιστον 15 λεπτά καθημερινά, απερίσπαστοι από άλλα ερεθίσματα. Θα εκπλαγούμε βλέποντας πόσο πιο δεκτικό και συνεργάσιμο γίνεται, ακόμα και με τόσο λίγο «ποιοτικό χρόνο».
3. Συζητάμε με τα παιδιά: Σε μια στιγμή ηρεμίας, τους δίνουμε εξηγήσεις για ό,τι συνέβη. Τις δικαιούνται: «Λυπάμαι που σου φώναξα. Σε αγαπάω πάρα πολύ και το ξέρω ότι προσπαθείς. Δεν σου αξίζει να σου βάζω τις φωνές, ό,τι κι αν συμβαίνει. Σε κανέναν δεν αξίζει. Αλλά θέλω και από εσένα όποτε κάνεις κάτι λάθος να το διορθώνεις. Εγώ θα είμαι δίπλα σου να σε βοηθήσω».
4. Αναζητάμε λύσεις για ένα πρόβλημα-επαναλαμβανόμενο μοτίβο: Αν, για παράδειγμα, τα παιδιά μας τσακώνονται διαρκώς γιατί το μικρότερο αδερφάκι «πειράζει» τα παιχνίδια του μεγαλύτερου, μπορούμε να προτείνουμε στο μεγαλύτερο μια λύση: «Μήπως να βάλεις τα παιχνίδια στην ντουλάπα σου, όπου δεν τα φτάνει ο αδερφός σου; Και τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις, αντί να του φωνάζεις, κάθε φορά που σε ενοχλεί σε κάτι;».
5. Παραμένουμε συνεπείς στα όρια: Θέτουμε κανόνες προτού ξεσπάσει μια κρίση. Αν, για παράδειγμα, φοβόμαστε ότι το παιδί μας στην παιδική χαρά θα χτυπήσει κάποιο άλλο, αντί να περιμένουμε πρώτα να συμβεί αυτό, του λέμε, ενώ ετοιμαζόμαστε: «Αν σε ενοχλήσει κάποιο άλλο παιδάκι στην παιδική χαρά, θα έρθεις να μου το πεις αμέσως, εντάξει; Δεν θα το χτυπήσεις, διαφορετικά θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε σπίτι. Δεν χτυπάμε ποτέ».
6. Στα παιδικά ξεσπάσματα, εμείς δεν ξεσπάμε: Ιδιαίτερα την περίοδο που προσπαθούμε να θέσουμε κάποια όρια, είναι αναμενόμενο τα παιδιά να αντιδρούν με θυμό. Παραμένουμε συνεπείς στα όρια αλλά ελέγχουμε τα δικά μας συναισθήματα. Αντιμετωπίζουμε τις αντιδράσεις των παιδιών σαν μια κραυγή βοήθειας για τα συναισθήματα που εκείνα δεν είναι ακόμα σε θέση να περιγράψουν και να διαχειριστούν αποτελεσματικά.
7. Προσφέρουμε απλόχερα ασφάλεια: Αποφεύγουμε να πάρουμε προσωπικά τα ξεσπάσματα των παιδιών (όσο κι αν μας πληγώνουν, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από μεγαλύτερες ηλικίες). Απαντάμε με ενσυναίσθηση, υποστήριξη και, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, με χιούμορ.
8. Καταφεύγουμε στη δύναμη μιας ιστορίας: Ένα παραμύθι ή μια ανάμνηση από τα δικά μας παιδικά χρόνια θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους, χωρίς να χρειαστεί να γίνουμε υπεραναλυτικοί – η υπερανάλυση δεν βοηθάει, ιδιαίτερα στις πολύ μικρές ηλικίες.
9. Ζητάμε συγγνώμη: Δεν αποφεύγουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας μετά από μια στιγμή έντασης. Δίνουμε, έτσι, το παράδειγμα, στα παιδιά να αρχίσουν να απολογούνται, μακροπρόθεσμα, με ειλικρίνεια και για τις δικές τους συμπεριφορές.
10. Δεν μαστιγώνουμε τον εαυτό μας: Οι ενοχές μας όχι μόνο δεν μας κάνουν καλύτερους γονείς, αλλά μπορεί να πυροδοτήσουν περισσότερο θυμό, ένταση και στρατηγικές διαπαιδαγώγησης για τις οποίες αργότερα μετανιώνουμε. Αποδεχόμαστε το γεγονός ότι κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες, και για εμάς και για τα παιδιά, και απολαμβάνουμε όλες τις μικρές και μεγαλύτερες προόδους.
BOOM NOTE: Η αλλαγή αρχίζει από εμάς τους ίδιους και επεκτείνεται στα παιδιά.
