Από χθες η Ελλάδα έχει διχαστεί. Οι μισοί δεν μπορούν να αποδεχτούν την "ανευθυνότητα" των γονιών και ετοιμάζουν έναν σταυρό για να τους σταυρώσουν. Οι άλλοι μισοί, που για λίγα δευτερόλεπτα έχουμε ζήσει τον εφιάλτη, να χάσουμε το παιδί μας από το οπτικό μας πεδίο, έχουμε βουρκωμένα μάτια γιατί μπορούμε να νιώσουμε τη μαχαιριά στο στομάχι που ένιωσαν αυτοί οι γονείς μέχρι το χρωματιστό unicorn που μετέφερε τον μικρό τους θησαυρό να προσεγγίσει το ferry. Βλέπουμε τη σκηνή της προσέγγισης του φουσκωτού με δάκρυα στα μάτια και θέλουμε να βρούμε τον καπετάνιο να του κάνουμε μία αγκαλιά.
Η αλήθεια, πράγματι, φαίνεται να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ομως τα λόγια της Μαρίας Ζαφειράτου, εξαιρετικά έμπειρης δημοσιογράφου και υπέροχης μαμάς, ίσως δίνουν την καλύτερη απάντηση.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Με αφορμή (και χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες για) το περιστατικό με το πιτσιρίκι που μαζέψανε από το Ρίο, θα ήθελα να πάω λίγο στο... Αντίρριο. Στην απέναντι όχθη. Αυτή των γονιών.
Βλέποντας το μικρό γραπωμένο στο φουσκωτό του, σφίχτηκε το στομάχι μου. Το αμέσως επόμενο nanosecond, ο νους μου πήγε στους γονείς. Δεν σκέφτηκα την Πρόνοια, αν η μάνα είναι για δέσιμο και ο πατέρας για κρέμασμα. Σκέφτηκα την τρέλα που πέρασαν μόλις συνειδητοποίησαν ότι το παιδί έχει χαθεί από το οπτικό τους πεδίο. Αυτά τα λεπτά που περνούν σαν αιώνες και το μυαλό σου τρέχει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα στα χειρότερα σενάρια.
Βασικά, θυμήθηκα όλες αυτές τις φρικιαστικές στιγμές που έζησα όταν, ένα βράδυ διακοπών πριν από ένα χρόνο, έχασα από το ραντάρ μου την Διοχάντη. Εκείνα τα 5 λεπτά (μπορεί και αιώνες δεν είμαι σίγουρη) που έψαχνα την μικρή στην πλατεία του χωριού.
Που ήθελα να ουρλιάξω, να τρέξω, να λιποθυμήσω, να βάλω τα κλάματα. Και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω λεπτομέρειες του γεγονότος, αλλά δεν έχει σημασία, αυτό ήταν για μένα η αφορμή.
Ο κύριος λόγος είναι τα σχόλια που διάβασα σε site και social media μέσα από τα οποία οι γονείς όχι μόνο θα έπρεπε ήδη να είναι στο Γκουαντάναμο, αλλά οι "ειδικοί" και οι "ρεπόρτερ" (γονείς και μη) έχουν αποφανθεί "η μάνα θα μιλούσε στο τηλέφωνο για μανικιούρ", "ο πατέρας θα διάβαζε εφημερίδα", "τι κάνουν παιδιά αφού δεν ξέρουν να τα μεγαλώσουν;" και αυτά είναι τα πιο ήπια.
Θέλετε να πέσετε λίγο από τα σύννεφα; Νομίζω πως δεν ξέρω ούτε έναν, ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ γονιό που να μην έχει να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία τρόμου. Και όχι, κανείς τους δεν είναι για φυλακή. Είναι απλώς γονείς. Που απλώς άνοιξαν μια τσάντα για να πιουν νερό. Που γύρισαν να απαντήσουν στον διπλανό τους. Που έψαξαν με το βλέμμα τους το άλλο τους παιδί. Που κοίταξαν την ώρα στο ρολόι τους.
Ακόμα και αν δεν είσαι μαμά ή μπαμπάς αλλά έχεις συναναστραφεί έστω και για λίγο με ένα 3χρονο (θα έπρεπε να) ξέρεις ότι ο χρόνος που θες να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, αρκεί για να εξαφανιστεί.
Αλλά αν είσαι μαμά ή μπαμπάς ξέρεις ότι η "κατακραυγή" δεν σε αγγίζει ούτε στο ελάχιστο, όταν ο τρόμος σε έχει αρπάξει και σε κάνει ό,τι θέλει σε μία τέτοια κατάσταση.
