Το συνειδητοποίησα προχθές που συνάντησα τον κολλητό του γιου μου στο ποδόσφαιρο. Είχα να τον δω λίγες ημέρες και μόλις τον είδα ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Αυτό το αγοράκι το ξέρω σχεδόν από μωρό και τώρα μεγαλώνει μαζί με τον γιο μου διατηρώντας αυτή τη μοναδική φιλία που έχουν χτίσει.
Το παιδί αυτό το έχω αγκαλιάσει σχεδόν όσο και τα δικά μου. Το έχω φιλήσει, το έχω σφίξει στην αγκαλιά μου, του έχω χαϊδέψει το κεφαλάκι του, του έχω κάνει πλατούλες στον καναπέ όταν έβλεπαν ταινία πιο μικρά.
Και μετά ήρθε η πανδημία.
Και όλα άλλαξαν.
Και οι αγκαλιές κόπηκαν. Το ίδιο και τα φιλιά.
Έκανα την κίνηση να τον πλησιάσω να τον πάρω αγκαλιά και μια αόρατη δύναμη, μπλόκαρε το χέρι μου μετατρέποντάς το σε ξύλινο. "Κάτω τα πιθανώς COVID χέρια σου από το ξένο παιδί" άκουσα μια φωνή μέσα μου.
"Γειά σου αγάπη μου", του είπα, προσπαθώντας να περάσω στη φωνή και το χαμόγελό μου (ευτυχώς ήμασταν έξω και άρα χωρίς μάσκες) όλη την τρυφερότητα που ήθελα να διοχετεύσω στη σφιχτή αγκαλιά που θα του έκανα.
Εκείνος έσκυψε το κεφαλάκι του - μα φυσικά τα παιδιά είναι μοναδικοί μαγνήτες ενέργειας- και ψέλλισε "γειά σου Μυρτώ".
Αυτομάτως ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι γιατί σκέφτηκα όλη εκείνη τη στρατιά παιδιών που ήθελα να αγκαλιάσω και δεν το έκανα αυτά τα δύο χρόνια που κλείνουμε πλέον. Δύο χρόνια χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή. Δύο χρόνια αποξένωσης, δύο χρόνια απάνθρωπα που μας στέρησαν ένα τεράστιο επικοινωνιακό μας όπλο. Την αγκαλιά.
Στο μυαλό μου οι φίλοι των παιδιών μου είναι και δικά μου παιδιά. Τα αγαπώ, τα πονάω, τα καμαρώνω, τα χαζεύω και νιώθω τυχερή που τα παιδιά μου έχουν τόσο καλούς και ξεχωριστούς φίλους.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, το πέρασμα της πανδημίας να μην είναι σαρωτικό για τις ανθρώπινες σχέσεις και σύντομα να επιστρέψουμε ακριβώς εκεί που το αφήσαμε.
Σε εκείνες τις ημέρες που ζητούσες από την κολλητή σου να κρατήσεις το μωρό της και το φίλαγες με τις ώρες σαν να είναι δικό σου μωρό, στις μέρες που ο κολλητός του γιου σου έτρεχε πάνω σου για να τον σηκώσεις ψηλά σαν να είναι δικός σου γιος και με την κολλητή της κόρης σου βλέπατε όλες μαζί σκεπασμένες με κουβέρτα στον καναπέ την Frozen.
Είναι μεγάλο το πλήγμα και η απουσία της αγκαλιάς φαίνεται πως μας έχει αλλάξει πολύ.
