Μυρτώ Κάζη

Πάντα είχα αυτή την απορία ή καλύτερα το παράπονο... Γιατί τα άλλα παιδάκια δεν ακούγονται;

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως πήγαμε στο Μιλάνο χωρίς παιδιά, άρα, πρακτικά, αυτό το άρθρο περιλαμβάνει τις σκέψεις μου και όσα πέρασαν από το μυαλό μου όσο ήμασταν στο Μιλάνο με τον Τάσο.

Σε όλη μας την κουβέντα νιώθω τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα. Σπάνια συναντάς ανθρώπους να πιστεύουν τόσο πολύ στα παιδιά.

Είναι μια μοναδική στιγμή που κάθε μαμά πρωτακίου θα ζήσει! Και όταν έρθει αυτή η στιγμή ένας νέος κόσμος ξετυλίγεται μπροστά μας!

Η λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνω μοιάζει ατελείωτη. Παλεύω να βάλω check στα κουτάκια αλλά εκείνα αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται. Και προσπαθώ. Προσπαθώ πολύ. Να τα κάνω όλα σωστά.

«Χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς» λέει το γνωστό quote (Dance like nobody is watching), κάτι που εγώ μπορώ να πετύχω μόνο αν έχω πιει δύο ποτήρια –κατά προτίμηση, κόκκινο– κρασί.

Είναι πέρα από κάθε λογική, φαντασία ή περιγραφή η στιγμή που αντικρίζεις για πρώτη φορά το μωρό σου. Η στιγμή που το μωρό, που για μήνες είχες προστατευμένο στην κοιλιά σου, παίρνει την πρώτη του ανάσα και βγαίνει στον κόσμο.

«Μαμά, πώς μπορείς;» με ρώτησε ο Οδυσσέας ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, μόλις είχαμε γυρίσει από την παραλία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Ήξερα πως αυτό το «Μαμά, πώς μπορείς;» σήμαινε πώς μπορείς...