Μυρτώ Κάζη

Πάντα είχα αυτή την απορία ή καλύτερα το παράπονο... Γιατί τα άλλα παιδάκια δεν ακούγονται;

Μαμά… Μαμά, πεινάω. Μαμά, αγκαλιά.  Μαμά, έλα. Μαμά, κοίτα. Μαμά, άκου. Μαμά, πιάσε. Μαμά, δες!

Δώρο είναι που ξυπνάω το πρωί και είσαι εκεί, στο κρεβατάκι σου. Δώρο είναι που είμαι η μαμά σου.

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω.

Έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για την αγκαλιά. Και ξέρω πως τα έχετε διαβάσει όλοι σας.

Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Η ίδια σκηνή. 

Ήταν διακοπές Χριστουγέννων, οι μέρες είχαν περάσει, είχαμε κάνει ένα σωρό πράγματα (από εκείνα που σε κουράζουν ακόμα κι αν είσαι διακοπές), και ήταν ένα από αυτά τα #doingnothing απογεύματα που ήμασταν όλοι στον καναπέ και κοιτούσαμε άλλοι την τηλεόραση, άλλοι το ταβάνι, άλλοι το μωρό.

Έχει συμβεί σε όλους μας να βρισκόμαστε κάπου με τα παιδιά μας, να περιμένουμε πεινασμένοι τις τηγανητές πατάτες σε κάποιο εστιατόριο, στην αναμονή ενός γιατρού, μέσα στο καράβι, στο τρένο, στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.