Κάποτε είχα διαβάσει μια συνέντευξη της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς που σχολίαζε, αστειευόμενη αλλά αναμφίβολα με μια δόση αλήθειας, ότι κάθε φορά που πηγαίνει στην παιδική χαρά με τα παιδιά που απέκτησε με τον Μάικλ Ντάγκλας καταπίνει μερικά ηρεμιστικά για να τα βγάλει πέρα. Υπερβολές, είχα σκεφτεί τότε, μια ακόμα drama queen να διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, στο κάτω κάτω αν αγχώνεσαι ακόμα και όταν πηγαίνεις τα παιδιά σου στην παιδική χαρά το μόνο που απομένει είναι να το κάνεις σαν τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου κλειδαμπαρώνοντάς τα για πάντα στο σπίτι.
Όλα αυτά τα σκεφτόμουν προτού γίνω μητέρα, γιατί από τη στιγμή που άκουσα τον πρώτο χτύπο της καρδιάς της ζωής που αναπτυσσόταν μέσα μου, μπήκα σε μια μόνιμη κατάσταση συναγερμού. Στα υπερηχογραφήματα μετρούσα δάχτυλα χεριών και ποδιών, στο σπίτι τις δυνατές κλωτσιές του εμβρύου, καταβροχθίζοντας γλυκίσματα φορτωμένα με ζάχαρη κάθε φορά που είχα την αίσθηση ότι λιγοστεύουν, με αποτέλεσμα προς το τέλος της εγκυμοσύνης να μετράω στη ζυγαριά και τα περιττά κιλά.
Μετά τη γέννα μετρούσα το βάρος του μωρού και τις γουλιές του, καθώς ανέκαθεν το μωρό μου δεν ήταν και το πιο φαγανό του κόσμου, παραπαίοντας μονίμως κάπου στις κατώτερες κλίμακες της ανάπτυξης. Καθώς άρχισε να μεγαλώνει μετρούσα βήματα και λέξεις, ανήσυχη μήπως κάπου υστερεί. Μόνο όταν νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο σταμάτησα να μετράω. Ο χρόνος πάγωσε, εγώ πάγωσα μέχρι να αρχίσει να αναρρώνει και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι προτού γίνω μαμά δεν ήξερα τι σημαίνει άγχος. Όλες οι παλαιότερες αγωνίες μου, για δουλειές, ερωτικές σχέσεις, φιλίες, χρήματα, σπίτια, ταξίδια ξαφνικά συρρικνώθηκαν μπροστά στον ασύλληπτο φόβο που με κυρίευσε.
Και μετά συνέχισα το μέτρημα. Μετρούσα τους φίλους του -Κοινωνικοποιείται σωστά; Μήπως είναι απομονωμένος;- και τις ανάσες του τα βράδια που έδειχνε να τον πνίγουν οι κρίσεις βήχα και που τα εισπνεόμενα φάρμακα δεν είχαν ενεργήσει ακόμα. Μετρούσα ώρες και λεπτά μέχρι να πάω να τον πάρω από τον παιδικό σταθμό, αγωνιώντας μήπως στο μεταξύ μου τηλεφωνήσουν οι δασκάλες να μου πουν ότι πάνω στο παιχνίδι είχε πέσει και χτυπήσει το κεφάλι του και να περάσουμε να τον πάρουμε για να τον πάμε στο Παίδων μήπως χρειαστεί ράμματα (συνέβη μία φορά, ευτυχώς χωρίς δραματικές συνέπειες).
Κάπως έτσι πέρασαν τέσσερα χρόνια αλλά πλέον, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η μητρότητα είναι μια ατελείωτη διαδοχή από ευτυχισμένες και τρομακτικές μέρες και ώρες, προσπαθώ να μετράω λιγότερο και να κάνω κάθε στιγμή να μετράει περισσότερο. Δεν καταπίνω μία χούφτα χάπια πριν από την παιδική χαρά, αλλά με λίγη άσκηση, καλές φίλες και, περιστασιακά, ένα ποτήρι κρασί ανακτώ την ψυχραιμία μου - ή τουλάχιστον ό,τι κοντινότερο σε ψυχραιμία μπορώ να επιστρατεύσω.
