Ιφιγένεια Ηλιάδη
Thu, 17/09/2020 - 16:28
Τον περασμένο Μάιο, ενώ όλος ο πλανήτης βρισκόταν σε καθεστώς lockdown, η Δούκισσα του Cambrigde αποφάσισε να διεξάγει ένα online project με τον τίτλο Hold Still. Με τη βοήθεια, λοιπόν, της Εθνικής Πινακοθήκης Πορτρέτων του Λονδίνου ξεκίνησε έναν έναν ηλεκτρονικό διαγωνισμό, συγκεντρώνοντας φωτογραφικό υλικό από ανθρώπους όλων των ηλικιών της χώρας, το οποίο θα σχημάτιζε ένα παζλ με πορτρέτα από το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Οι συμμετέχοντες μπορούσαν να υποβάλλουν τις αιτήσεις από Μάιο μέχρι Ιούνιο και οι φωτογραφίες τους έπρεπε να εστιάσουν σε ένα από τα τρία κεντρικά θέματα: Helpers & Heroes (Αρωγοί & Ήρωες), Your New Normal (η νέα σας κανονικότητα) και Acts of Kindness (Πράξεις Καλοσύνης).
Τελικά, ανάμεσα σε περισσότερες από 31.000 συμμετοχές, η Δούκισσα με τη βοήθεια τεσσάρων ακόμη διακεκριμένων κριτών, επέλεξαν τις 100 καλύτερες που κατέληξαν στη διαδικτυακή έκθεση της Πινακοθήκης του Λονδίνου και μπορείτε να δείτε εδώ. Εμείς επιλέξαμε τις 10 αγαπημένες μας και τις παραθέτουμε μαζί με τις ιστορίες τους...
"Αυτή ήταν η στιγμή που το τρίτο μας αγόρι ήρθε στη ζωή, εν μέσω κορωνοϊού, περιτριγυρισμένο από ιατρικό προσωπικό με προστατευτικό εξοπλισμό και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να προσπαθήσει να δώσει στη μαμά του ένα φιλί μέσα από την προστατευτική επιφάνεια και τη μάσκα της μαμάς. Αυτή την όμορφη στιγμή απαθανάτισε ο μπαμπάς, Leigh, και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά για όλους μας και από τότε είμαστε ξετρελαμένοι. Παρά τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, τα παιδιά και συγκεκριμένα τα μωρά έχουν έναν τρόπο να μας κρατούν προσγειωμένους και συγκεντρωμένους (τις περισσότερες φορές!) και είμαστε τόσο περήφανοι που φέραμε στον κόσμο μια νέα ζωή μέσα στην έξαρση της πανδημίας."
"Η αδερφή μου Aurelie, συνήθιζε να πηγαίνει για μαθήματα μπαλέτου μια φορά την εβδομάδα. Όμως εξαιτίας του lockdown, δεν μπορεί να πάει. Έτσι, κάνει τα μαθήματα μέσω Zoom. Το βρίσκω αξιοθαύμαστο τώρα, όμως λίγους μήνες πριν κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτό τον τρόπο. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ενώ εκείνη έκανε το μάθημα στο σπίτι μας στο Λονδίνο ενώ η γιαγιά μας την παρακολουθούσε. Η φωτογραφία αυτή έχει πολλές αντιθέσεις όπως ότι η Ινδή γιαγιά μου φορώντας το σάρι της, παρακολουθεί τη μικρότερη αδερφή μου να χορεύει έναν χορό της δύσης, φορώντας, το "δυτικό" φόρεμα για μπαλέτο. Επίσης, η φωτογραφία αυτή δείχνει τις διαφορετικές γενιές και το μέλλον της τεχνολογίας που συνυπάρχουν μέσα στο μοντέρνο αγγλικό μας σπίτι με τα ξύλινα πατώματα και την παραδοσιακή ταπετσαρία. Κοιτώντας τη φωτογραφία τώρα νιώθω ότι αυτός ο νέος τρόπος ζωής θα παραμείνει για λίγο ακόμα."
"Το να προσπαθείς να δουλέψεις και να παρακολουθήσεις μάθημα εξ αποστάσεως όταν έχεις ένα 3χρονο και ένα 11χρονο είναι μια άσκηση που μπορείς να κάνεις για να σταματήσεις τον ήχο. Ένας μπορεί να πει: Άστο να πέσει κάτω... Τραβηγμένη στο σπίτι μας, σε ένα multitasking τραπέζι."
"Οι Spider Men του Stockport είναι μια ιδέα που ξεκίνησε από τους φίλους Jason Baird και Andrew Baldock, οι οποίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους αμέσως μετά την έναρξη του lockdown ντυμένοι Spider Man και για να ασκηθούν αλλά και για να κάνουν τα παιδιά της περιοχής να γελάσουν. Αυτό τελικά κατέληξε να γίνει εθνικό φαινόμενο με περισσότερα από 50 άλλα μέλη να ντύνονται ως άλλοι γνωστοί χαρακτήρες. Πέρα από αυτή τη δράση που έφερε "social distancing χαμόγελα", όπως το αποκαλεί ο Jason, ο ίδιος επίσης διοργάνωσε έναν έρανο για τη φιλανθρωπική οργάνωση NHS Charities Together (του εθνικού συστήματος υγείας της Αγγλίας) και μέσα στους 4 μήνες του lockdown συγκέντρωσε περισσότερες από 60.000 λίρες για τους πραγματικούς σούπερ ήρωες, το καταπληκτικό ιατρικό προσωπικό."
"Αυτή είναι η Laura, την οποία φωτογράφισα στο σπίτι της στο Plymouth, μέσω Zoom από την Οξφόρδη, ως μέρος της σειράς μου πορτρέτων ανθρώπων στο σπίτι την περίοδο της καραντίνας. Εκείνη τη στιγμή, η Laura βρισκόταν στις 39 εβδομάδες στο πρώτο της παιδί. Βρισκόταν στο σπίτι, ύστερα από τους κανόνες της καραντίνας, για 6 εβδομάδες. Της έλειψαν πολύ οι κοντινοί συγγενείς της και οι φίλοι της και έπρεπε να ακυρώσει το baby shower. Επειδή πρόκειται για την πρώτη της εγκυμοσύνη, είπε πως δεν ήξερε πώς θα ένιωθε αν τα πράγματα ήταν νορμάλ. Τώρα έχει ένα υγιές μωρό 3 μηνών, αλλά η μητρότητα έχει επισκιαστεί από την πανδημία. Η φωτογράφιση ανθρώπων μέσω Zoom είναι μια συλλογική διαδικασία. Η Laura, που προθυμοποιήθηκε να λάβει μέρος στη σειρά μέσω Instagram, μου έδειξε το σπίτι της μέχρι να καταλήξουμε στην τελική σύνθεση. Της ζήτησα να στερεώσει το τηλέφωνό της ενώ καθόταν στο κρεβάτι. Η Bonnie, το σκυλάκι της πήδηξε στο κάδρο ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να βοηθήσει να βγει η φωτογραφία"
"Σε αυτή τη φωτογραφία είναι ο 6χρονος γιος μου Teo και ο μπαμπάς του, κατά τη διάρκεια του κουρέματος στο Bristol. Λάτρευα να παρακολουθώ τον Saul να ξυρίζει ελαφρά τα πλαϊνά των μαλλιών του, ενώ ο γιος μου κρύβεται πίσω από τα δάχτυλα τα οποία έχουν μανό από άλλες περιπέτειες. Το παιδί μου ήταν λίγο εύθραυστο και τρομαγμένο από τις κοντές τρίχες και τη μηχανή... όμως η εικόνα ήταν τρυφερή και δυνατή. Μια τόσο μικρή στιγμή με μια μεγάλη σημασία και συναίσθημα. Για εμένα, ως μητέρα και καλλιτέχνις, η φωτογραφία έχει υπάρξει φίλος και σωτήρας, βοηθώντας με να δημιουργήσω, να καταγράψω, να χωνέψω αυτές τις απαιτητικές στιγμές. Είμαι ευγνώμων γι'αυτό. Τα πάντα είναι αγάπη το 2020"
"Εγώ και ο σύζυγός μου χάσαμε τις δουλειές ακριβώς πριν την καραντίνα, καθώς δουλεύαμε στη βιομηχανία του θεάτρου. Είμαστε τόσο τρομαγμένοι για το μέλλον του χώρου μας και είναι λίγο συντριπτικό να προσπαθείς να προβλέψεις το μέλλον. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε την ημέρα που ένιωθα πολύ άσχημα και μόνη. Έβαλα στον γιο μου να δει μια ταινία στο κρεβάτι μου με κουβέρτες και ένα σνακ και πήγα στο μπάνιο να κλάψω. Όταν επέστρεψα καθόταν εκεί απορροφημένος, χαρούμενος, ασφαλής και τελείως ανυποψίαστος για τις δυσκολίες που μπορεί να βιώνουμε. Απόλυτη γαλήνη. Κάθισα μαζί του αμέσως μετά και προσπάθησα να απορροφήσω λίγο από την ηρεμία της στιγμής."
"10 μέρες στην καραντίνα, η κόρη μου και εγώ ενταχθήκαμε στο κίνημα που ζωγραφίζουν ουράνια τόξα στα παράθυρα. Ήταν μία στιγμή ελπίδας, περιστοιχισμένη από φόβο και αβεβαιότητα. Κρατούσαμε την αναπνοή μας για να δούμε τι θα γίνει. Η κόρη μου προστατευόταν λόγω μιας σπάνιας γενετικής κατάστασης, είμαι ο μοναδικός της γονιός οπότε το lockdown ήταν πολύ ήσυχο για εμάς. Στις αρχές Μαρτίου, τα έσοδα μου ως φωτογράφος είχαν εξαφανιστεί, καθώς οι δουλειές ακυρώνονταν και τα αιτήματα σταμάτησαν να έρχονται. Δεν καταφέραμε να πάρουμε την οικονομική βοήθεια από την κυβέρνηση. Συνέχισα να τραβάω φωτογραφίες της κόρης μου, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το τι συνέβαινε. Αυτή η φωτογραφία έχει να κάνει με την ελπίδα, αλλά κοιτώντας πίσω μπορώ να νιώσω το συναίσθημα της ανησυχίας και της αβεβαιότητας εκείνη τη στιγμή. Γνωρίζοντας πως εξαιτίας της προστασίας θα ήμουν ανίκανη να δουλέψω για μήνες, ανησυχώντας επίσης για την υγεία της κόρης μου. Το lockdown ήταν σκληρό για την οικογένειά μου, αλλά το ουράνιο τόξο στο παράθυρο παρέμεινε για μήνες, υπενθυμίζοντάς μας πως πρέπει να συνεχίσουμε."
"Το ενός έτους αγοράκι μου και η 88 ετών προ-γιαγιά του, που είχαν λείψει πολύ ο ένας στον άλλο. Απαθανάτισα αυτή την όμορφη στιγμή μεταξύ τους ενώ άφηνα τα ψώνια. Φιλιά μέσα από το τζάμι."
"Οι παππούδες μου, Pat και Ron Wood, παντρεύτηκαν 71 χρόνια πριν την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Τον Μάιο του 2020 εισήχθησαν με μία εβδομάδα διαφορά στη μονάδα Covid στο νοσοκομείο Worthing. Στην αρχή νοσηλεύονταν χωριστά, αλλά αργότερα τους έβαλαν μαζί. Το ευγενικό προσωπικό ένωσε τα κρεβάτια τους και τους έδωσε ένα δικό τους δωμάτιο. Πέρασαν τις τελευταίες τους μέρες όπως ακριβώς έπρεπε και όπως είχαν περάσει τα τελευταία 71 χρόνια... μαζί. Η Pat πέθανε στον ύπνο της, ξαπλωμένη δίπλα στον αγαπημένο της Ron, ο οποίος την ακολούθησε 5 μέρες αργότερα. Μαζί, κρατώντας για πάντα ο ένας το χέρι του άλλου.
Εκτιμούσαν τα απλά πράγματα και δεν θεωρούσαν τίποτα δεδομένο. Η δυνατότητα να ακουμπούν ο ένας τον άλλο όταν τους είχε μείνει τόσο λίγο, ήταν ένα δώρο. Ήταν ο μόνος τρόπος να δείξουν την αγάπη τους και την αφοσίωσή τους. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία φορώντας γάντια και κοιτώντας μέσα από το προστατευτικό. Μου δίνει τόση παρηγοριά να ξέρω, ότι σε έναν κόσμο που έπρεπε όλοι να κρατούμε τις αποστάσεις ο ένας από τον άλλο, εκείνοι είχαν ό,τι χρειάζονταν στην παλάμη των χεριών τους. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τους είδα.
Με στοιχεία και φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του National Portrait Gallery
