Η ιστορία της Μίνας και της Καντιάτου είναι μια ιστορία-δώρο ζωής για όσους τη διαβάσουν. Μία γυναίκα στην Ελλάδα που επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο να γίνει μητέρα και ένα κοριτσάκι στη Σιέρα Λεόνε που έψαχνε τη μητρική στοργή ένωσαν τις ζωές τους, ξεπερνώντας τα ατελείωτα χιλιόμετρα που τις χώριζαν. Έγιναν μητέρα και κόρη, κάνοντας η μία στην άλλη το σπουδαιότερο δώρο. Σε αυτό το cover story μοιραζόμαστε μαζί σας την –κινηματογραφική– ιστορία της ένωσής τους και σας αφήνουμε να ταξιδέψετε μαζί τους, σε μια μοναδική διαδρομή που αποδεικνύει για μία ακόμα φορά πως το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μας είναι η οικογένειά μας. Με όποιον τρόπο κι αν τη δημιουργήσουμε.
Σημείωση: Αφήνω τη Μίνα να αφηγηθεί την ιστορία της χωρίς να παρέμβω καθόλου. Νιώθω πως είναι η πρώτη φορά στη δημοσιογραφική μου πορεία που δεν θέλω να αλλάξω ούτε ένα κόμμα.
Από τη μαμά Μίνα λοιπόν…
«Η υιοθεσία ήταν κάτι που πάντα είχα στο μυαλό μου. Από μικρή έλεγα ότι θέλω να υιοθετήσω ένα παιδάκι, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου. Μου φαινόταν δύσκολο και μακρινό! Ώσπου, κάποια στιγμή, ένιωσα ότι είναι η στιγμή, η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει η διαδικασία, να ψάξω να βρω πληροφορίες, πώς, πού και με ποιον τρόπο θα μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδάκι.
Ξεκινώντας, σαν σκέψη τουλάχιστον, και χωρίς να κάνω ιδιαίτερη αναζήτηση, γνώριζα ότι η διαδικασία στην Ελλάδα ήταν χρονοβόρα. Η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δεν αντιμετωπίζουν κατάσταση φτώχειας, όπως οι χώρες της Αφρικής, όπου οι οικογένειες δίνουν τα παιδάκια τους για υιοθεσία, γι’ αυτό και ο αριθμός των παιδιών προς υιοθεσία είναι τόσο μεγάλος στην Αφρική σε σχέση με τον δυτικό κόσμο. Ένιωσα λοιπόν ότι ίσως θα ήταν πιο εύκολο να προχωρήσω σε διακρατική υιοθεσία. Εδώ είχα δύο επιλογές, είτε θα το έκανα μέσω της περιφέρειας στην οποία ανήκω είτε μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας (ISS). Η δεύτερη ήταν και η επιλογή που έκανα. Τους κάλεσα, κλείσαμε ένα ραντεβού, όπου συμμετείχαν και άλλοι υποψήφιοι γονείς και μας έδωσαν τις πρώτες πληροφορίες που χρειαζόμασταν. Την ίδια περίοδο ήρθα σε επαφή και με μια κοπέλα η οποία βρισκόταν με τον σύζυγό της στη διαδικασία της αναδοχής ενός παιδιού από τη Σιέρα Λεόνε. Άρχισα πλέον να νιώθω ότι το όνειρό μου μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Πώς διάλεξα τη Σιέρα Λεόνε; Το 2023 που έκανα τα χαρτιά μου ενημερώθηκα από την Υπηρεσία για το ποιες χώρες ήταν ανοιχτές στις υιοθεσίες και, σύμφωνα με τα τότε δεδομένα, η πιο ευνοϊκή συνθήκη για εμένα ήταν η Σιέρα Λεόνε, όπου η διάρκεια της αναδοχής ήταν περίπου 6 μήνες, με απροσδιόριστο το διάστημα παραμονής μου στην Αφρική. Έτσι ξεκίνησα… έκανα τις συναντήσεις με την κοινωνική λειτουργό, προσκόμισα όλα τα απαραίτητα έγγραφα, ετοιμάστηκε ο φάκελός μου σε περίπου 6 μήνες και πέρασα την τελική αξιολόγηση.
Η πρώτη μου νίκη ήταν η θετική απάντηση της υπηρεσίας ότι μπορώ να συνεχίσω. Ήμουν έτοιμη για το επόμενο βήμα που αφορούσε το κεφάλαιο Σιέρα Λεόνε. Μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας ήρθα σε επαφή με οικογένειες που είχαν ολοκληρώσει τη διαδικασία στη συγκεκριμένη χώρα. Διαφορετικές ιστορίες με κάποια κοινά χαρακτηριστικά ως προς τα διαδικαστικά. Κατάλαβα ότι, αν και ο προορισμός είναι ίδιος, ο καθένας κάνει το δικό του ταξίδι! Ήρθε λοιπόν η ώρα να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι. Επικοινώνησα με τη δικηγόρο εκεί, όπου μου ζήτησε να της πω το φύλο και την ηλικία του παιδιού που επιθυμούσα και… η πρώτη φωτογραφία που ήρθε στο κινητό μου ήταν της Καντιάτου…
Μόλις την είδα, δεν το πίστευα. Δεν πίστευα ότι βρέθηκε ένα παιδάκι για εμένα. Ήμουν τόσο έτοιμη να μπω σε αυτόν τον ρόλο, ήμουν έτοιμη να γίνω μητέρα για οποιοδήποτε παιδί. Ένιωσα αληθινή ευλογία. Είχα φτάσει σε σημείο που κρατούσα τη φωτογραφία της στα χέρια μου. Ενθουσιασμένη, αλλά και με δισταγμό, έδειχνα τη φωτογραφία της στην οικογένειά μου.
Απάντησα στη δικηγόρο ότι αποδέχομαι, και το επόμενο βήμα ήταν να γίνουν οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις στο παιδί, κυρίως για να δουν εάν έχει κάποιο μεταδοτικό ή χρόνιο νόσημα. Η πλειοψηφία των παιδιών, ξέρεις, Μυρτώ, έχει ελονοσία. Και η Καντιάτου είχε ελονοσία. Το δύσκολο εκεί είναι πως πολλά παιδιά (και οι οικογένειές τους) δεν πάνε στους γιατρούς στα κέντρα υγείας ή στα νοσοκομεία, γιατί δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος μετακίνησης (ειδικά εάν μένουν στην επαρχία), το κόστος των ιατρικών εξετάσεων και της φαρμακευτικής αγωγής ή ακόμα θεωρούν κάποια συμπτώματα ότι δεν είναι σοβαρά. Εκεί να σημειώσουμε πως η υγεία και η παιδεία δεν είναι δωρεάν, οπότε καταλαβαίνεις πως τα παιδιά δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε όλα αυτά. Η αγωνία μου ήταν να πάει το παιδί στο νοσοκομείο στη Freetown (στην πρωτεύουσα) και να σιγουρευτώ ότι θα πάρει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή.
Μετά το matching, τις ιατρικές εξετάσεις και τη συναίνεση της βιολογικής μητέρας (parental consent) για την υιοθεσία, ανέλαβα την αναδοχή. Η Καντιάτου μεταφέρθηκε στο ορφανοτροφείο. Αυτή ήταν η πρώτη δυσκολία που ζούσαμε την ίδια στιγμή μαζί, η καθεμία από την πλευρά της και από απόσταση, χωρίς να μπορώ να την πάρω αγκαλιά και να της πω ότι όλα θα πάνε καλά. Αισθανόμουν υπεύθυνη για αυτή την ανατροπή στη ζωή της και για τις δύσκολες στιγμές που βίωνε εκείνη τη στιγμή. Ήξερα όμως ότι οι συνθήκες διαβίωσης δεν ήταν κατάλληλες για το παιδί και ο σκοπός μου ήταν να την κάνω ευτυχισμένη.
Το παιδί έμεινε τρεις μήνες στο ορφανοτροφείο, με το οποίο είχα επικοινωνία, όσο ήταν εφικτό. Μου έστελναν φωτογραφίες της δύο φορές την εβδομάδα. Θυμάμαι με πόση λαχτάρα περίμενα να τις δω. Κάθε φωτογραφία της με έφερνε και πιο κοντά της. Την έβλεπα να κάνει φίλες, να πηγαίνει σχολείο, ό,τι μπορούσα να καταλάβω μέσα από την υποτυπώδη επικοινωνία που είχα με το ορφανοτροφείο. Το παιδί μετά από τρεις μήνες μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι όπου υπήρχαν κι άλλα παιδιά προς υιοθεσία, και η φύλαξη και φροντίδα τους γινόταν από μία “νταντά”. Νέα αλλαγή για το παιδί, που ίσως ήταν για καλύτερα. Εκεί, τα παιδάκια φαίνονταν πιο καθαρά, πιο ταϊσμένα, πιο χαρούμενα.
Εν τω μεταξύ γνώρισα κι άλλους γονείς που βρίσκονταν στην ίδια διαδικασία. Μιλούσαμε όταν είχαμε νέα τους, δείχναμε φωτογραφίες και videos ο ένας στον άλλον, τα οποία μας έστελνε η νταντά. Είχαμε την προσμονή να μάθουμε νέα τους, να δούμε αν είναι καλά και εάν χαμογελούν… ενώ βρισκόμασταν στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Ήταν ένα κομβικό σημείο και χρειαζόμουν, ξέρεις, την επικοινωνία και την υποστήριξη από άλλους γονείς που ζούσαν το ίδιο με εμένα. Έτσι δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί μεταξύ μας, νιώσαμε και νιώθουμε ότι ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, ότι είμαστε συγγενείς.
Έπρεπε λοιπόν να περάσουν 6 μήνες για να ολοκληρωθούν όλα τα βήματα της διαδικασίας, να γίνει το δικαστήριο και τελικά να φτάσω στο σημείο όπου θα περίμενα να με καλέσουν για να κάνω το ταξίδι… προς το παιδί.
Ήταν Αύγουστος, ήμουν διακοπές στο νησί μου, αλλά το μυαλό μου ήταν πολύ πιο μακριά… Με ειδοποιούν πως πρέπει να φύγω για τη Σιέρα Λεόνε. Ευτυχώς, είχα ήδη προετοιμαστεί, έχοντας κάνει τα απαραίτητα εμβόλια. Έκλεισα εισιτήρια και ξενοδοχεία σε δύο χώρες, θα πήγαινα και στη Νιγηρία μετά τη Σιέρα Λεόνε, γιατί εκεί βρίσκεται το ελληνικό προξενείο. Έφτιαξα τη βαλίτσα μου, βάζοντας ρούχα και παιχνίδια για το παιδί, αλλά και για τα άλλα παιδάκια, κάποια δώρα για τη βιολογική μητέρα της Καντιάτου και φάρμακα για ‒σχεδόν‒ κάθε ενδεχόμενο!
Ξημερώματα Τρίτης μπήκα στο αεροπλάνο, ξεκινώντας ένα ταξίδι μόνη μου. Ένα ταξίδι που, τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω ποιο ήταν το συναίσθημα που κυριαρχούσε περισσότερο. Λαχτάρα, αγωνία ή φόβος.
Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο στη Σιέρα Λεόνε που μου το είχαν προτείνει οι οικογένειες που είχαν ήδη επισκεφθεί τη χώρα, και το επόμενο πρωί, η νταντά με έναν οδηγό έφεραν το παιδί στο ξενοδοχείο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έκλεισα την πόρτα του δωματίου για να κατέβω κάτω να τη γνωρίσω. Όταν μπήκε η Καντιάτου στο ξενοδοχείο με την νταντά, σηκώθηκα και άρχισα να την πλησιάζω. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση ότι είδα ένα παιδί να μπαίνει σε έναν άγνωστο χώρο με αέρα σιγουριάς, ήταν τόσο ισχυρή η παρουσία της. Κι όμως, μέσα της δεν μπορούσε να αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα να εκδηλωθούν. Εκείνη τη στιγμή είδα στα ματάκια της ένα μικρό παιδί. Δεν ήταν αυτό που έβλεπα στις φωτογραφίες. Είναι ένα μικρό παιδάκι τελικά, σκέφτηκα. Ήταν σχεδόν 4 όταν τη συνάντησα εκείνο το πρωί.
Την πλησίασα διακριτικά, της ακούμπησα το χεράκι, της είπα ότι είναι πολύ όμορφη, την πήρα από το χέρι και πήγαμε με την νταντά να καθίσουμε. Μυρτώ, θυμάμαι ότι καθόταν δίπλα μου στον καναπέ, της έδωσα μια κουκλίτσα που την επεξεργαζόταν χωρίς ενθουσιασμό, της μιλούσα και εκείνη έπινε την πορτοκαλάδα της σαν μια μικρή κυρία. Ήθελα να τρυπώσω στο μυαλουδάκι της, να μάθω τι σκεφτόταν, τι ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Δίπλα μου καθόταν ένα μικρό πλασματάκι με ανάστημα πολύ μεγαλύτερο από την ηλικία του, κι εγώ δεν ήξερα πώς να την κάνω να νιώσει ασφαλής.
Όταν λοιπόν σηκώθηκε η νταντά να φύγει, καταλαβαίνεις ότι εκεί το κοριτσάκι μου έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Έκλαιγε απαρηγόρητη. Ξέρεις, στην νταντά περνούσε καλά, είχε δεθεί με τα υπόλοιπα παιδιά, είχε τις φίλες της που τις αποκαλούσε «αδερφές». Προσπαθούσα να την ηρεμήσω, αλλά ήταν αδύνατο.
Μάζεψα τα πράγματά μου, την πήρα αγκαλιά και την πήγα στο δωμάτιο. Της έδειξα τα παιχνίδια που της είχα φέρει, τα μπαλόνια, τις φούσκες, τα γλειφιτζούρια, τα φορεματάκια της, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν την ενδιέφερε. Δεν ήξερα τι να κάνω και τότε πήρα την αδερφή μου με βιντεοκλήση. Προσπαθούσε κι εκείνη από την άλλη πλευρά της γραμμής, στην Ελλάδα, να κάνει κάτι, και εκεί που το παιδί έκλαιγε απαρηγόρητο, είδε τον εαυτό της στο κινητό και εντυπωσιάστηκε! Την εντυπωσίασε το πρόσωπό της στο κινητό, και αυτό ήταν! Είχα βρει έστω έναν τρόπο να την ηρεμώ. Την ηρεμούσα μόνο με το κινητό. Σαν να είχε έναν δικό της κόσμο μέσα στο κινητό, γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πραγματικότητα. Μου έλεγε πως το κινητό είναι το σπίτι της. “My home”…
Είχα μπροστά μου έναν πολύ μεγάλο και δύσκολο δρόμο. Έπρεπε να της εξηγήσω, σε όσα αγγλικά καταλάβαινε, πως έπρεπε να πάρουμε τις επόμενες μέρες (όταν θα τελειώναμε με τα διαδικαστικά) το καραβάκι για να περάσουμε απέναντι, στο Lungi, και να μπούμε στο αεροπλάνο για να πάμε σε μια άλλη χώρα, τη Νιγηρία (για να πάρει visa το παιδί). Το παιδί ήταν σε ηλικία που καταλάβαινε και αντιλαμβανόταν τα πάντα. Είχε άποψη και έπρεπε να της εξηγώ κάθε μας βήμα. Προσπαθούσα να της δώσω να καταλάβει ότι το σπίτι μας δεν είναι το δωμάτιο του ξενοδοχείου και χρειάζεται να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι για να φτάσουμε σε αυτό. Της έδειχνα φωτογραφίες από το σπίτι μας στην Ελλάδα, το δωμάτιό της, τις γάτες μας, τα ξαδέρφια της, φίλους μας και δεν καταλάβαινε πού βρίσκονται όλοι αυτοί. Δεν ήθελε να φύγει από τη χώρα της. Δεν ήθελε καν να βγει από το δωμάτιο. Έκλαιγε τόσο, που, έπειτα από ώρα κλάματος, κουραζόταν και με άφηνε σιγά σιγά να την πάρω αγκαλίτσα σαν μωρό.
Όσο κι αν της ήταν δύσκολο να βγει έξω, ακολούθησα το ένστικτό μου και πήγα κόντρα σε αυτό. Έτσι, κάθε μέρα κάναμε μικρές βόλτες γύρω από το ξενοδοχείο, τόσο όσο ένιωθα ασφαλής, και περνούσαμε από την παιδική χαρά που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Παίρναμε και το Keke, ένα μικρό τρίτροχο όχημα (το ταξί τους) που μου είχε συστήσει ένα ζευγάρι, και συχνά ερχόταν ο ίδιος οδηγός, ο Isaac, για να μας πάει βόλτα στην πόλη. Με το Keke γυρίσαμε ολόκληρη τη Freetown: δρόμο δρόμο, λακκούβα λακκούβα, βλέπαμε τα παιδιά στις άκρες των δρόμων να μας χαιρετούν, τους ανθρώπους να ανοίγουν τους πάγκους τους, τις γυναίκες να κουβαλούν πράγματα στο κεφάλι τους με απίστευτη ισορροπία. Η καθημερινότητα απλωνόταν μπροστά μας ζωντανή και εμείς τη γνωρίζαμε βόλτα βόλτα.
Πέρασαν οι μέρες και φύγαμε από τη Σιέρα Λεόνε για να πάμε στη Νιγηρία. Στο αεροδρόμιο ήταν όλα πάρα πολύ δύσκολα, καθώς το παιδί καταλάβαινε ότι φεύγει. Δεν ήξερε πού πάει και δεν μπορούσε να καταλάβει, όσο κι αν προσπαθούσα να της εξηγήσω. Μείναμε λίγες μέρες εκεί, μέχρι να βγει η visa της Καντιάτου για να μπορεί να ταξιδέψει στην Ελλάδα. Ευτυχώς, ο Έλληνας πρέσβης και ο πρόξενος μας βοήθησαν και ήταν πολύ εξυπηρετικοί. Έτσι ήρθε η στιγμή της επιστροφής μας στην Ελλάδα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή στο αεροδρόμιο του Παρισιού. Μυρτώ, εκεί λύγισα εντελώς. Ένιωσα ότι δεν είχα άλλες δυνάμεις πλέον. Έτσι, κάλεσα την αδερφή μου για να της πω ότι δεν έχω άλλες αντοχές, και εκείνη, που ετοιμαζόταν για να έρθει στο “Ελ. Βενιζέλος” να μας παραλάβει, μου είπε “άκουσέ με, αν νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις, μπαίνω στην πρώτη πτήση για Παρίσι και έρχομαι να σας πάρω εγώ”. Αυτή η κουβέντα της μου έδωσε τη δύναμη που χρειαζόμουν, και έτσι μπήκαμε στο αεροπλάνο.
Λίγες ώρες αργότερα ήμασταν στην Αθήνα, όπου, πίσω από την πόρτα των αφίξεων, μας περίμεναν η αδερφή μου, τα ανίψια μου και η μητέρα μου. Ήταν μαγικό πως αμέσως έτρεξε στην αγκαλιά τους…
Τις επόμενες μέρες ήταν όλα ακόμα δύσκολα, όμως πήρα μια μεγάλη απόφαση. Να την πάω αμέσως σχολείο. Έψαχνα να βρω σχολείο, ήξερα πως η παρουσία των παιδιών θα τη βοηθούσε, αυτό μου έλεγε το ένστικτό μου. Ακόμα κι αν μιλούσαν μια άλλη γλώσσα. Και, πραγματικά, αυτό συνέβη. Αμέσως το παιδί ενσωματώθηκε στην τάξη, αν το πιστεύεις. Τα παιδάκια την αγκάλιασαν, έμαθε τη γλώσσα σε χρόνο απίστευτο, σε 1,5 μήνα μιλούσαμε μόνο ελληνικά… Με βοήθησαν πάρα πολύ τα παιδάκια, νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη για εκείνα. Ήξερα πάντα πόσο σπουδαία είναι τα παιδιά, αλλά τώρα που έγινα μητέρα βλέπω ότι τα παιδιά μάς εξελίσσουν και εμάς ως ενήλικες.
Πώς είναι σήμερα η κόρη μου; Είναι ευτυχισμένη! Δύο χρόνια μετά, η Καντιάτου είναι απόλυτα προσαρμοσμένη, είναι πάρα πολύ χαρούμενη, απολαμβάνει τα πάντα, της αρέσει να ανακαλύπτει πράγματα, να μαθαίνει και είμαστε πολύ δεμένες. Απολαμβάνει η μία την παρέα της άλλης. Κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, που είναι το φυσικό της περιβάλλον, εκδρομές, παίζουμε, μαγειρεύουμε, πηγαίνουμε θέατρο, χαιρόμαστε τα πάντα, από τις πιο μικρές στιγμές έως τις μεγαλύτερες.
Την ιστορία της την ξέρει πολύ καλά. Όπως ακριβώς έγινε. Θυμάται τις μέρες που περάσαμε μαζί στη Σιέρα Λεόνε. Αν κάποια στιγμή θελήσει να συναντήσει τη βιολογική της μητέρα, θα είμαι δίπλα της και θα τη στηρίξω σε ό,τι χρειαστεί. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτήν τη γυναίκα, όχι γιατί με έκανε μητέρα, αλλά γιατί έφερε στον κόσμο αυτό το παιδί. Έχουμε και οι δύο ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά της Καντιάτου. Μου έχει πει ότι θέλει κάποια στιγμή να κάνουμε ένα ταξίδι στη Σιέρα Λεόνε, για να δείξει στον παππού, στη γιαγιά, στα ξαδέρφια της τη χώρα που γεννήθηκε. Έχει ανάγκη να έχει παρελθόν και πάντα μιλά με τόσο όμορφα λόγια για τη χώρα της.
Ονειρεύομαι να ανοίξει τα φτερά της και να πάει όπου επιθυμεί, να κάνει με την καρδιά της ό,τι επιλέξει. Θέλω να είναι ευτυχισμένη. Ό,τι κι αν αποφασίσει. Εγώ θα είμαι πάντα κοντά της.
Ξέρεις… είναι το δώρο της ζωής μου. Τι δώρο μου έκανε εκείνη; Έφερε στη ζωή μου τον αυθορμητισμό, το γέλιο, τη χαρά, το απρόβλεπτο, το ανέμελο. Μαζί της έμαθα τη μαγεία της ελευθερίας και της ανιδιοτέλειας. Η Καντιάτου ενθουσιάζεται με όλα και δίπλα της βλέπω τη ζωή υπό άλλο πρίσμα.
Τι θα έλεγα σε μια γυναίκα ή ένα ζευγάρι που επιθυμεί να βιώσει το όνειρο της υιοθεσίας όπως εγώ; Θα έλεγα πως όσο χρόνο κι αν χρειάζεται να περιμένουν, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσουν, αξίζει τόσο πολύ αυτό το ταξίδι, που στο τέλος θα νιώθουν πως όλο αυτό ήταν ένα τίποτα. Το δώρο της ζωής είναι τόσο πέρα από τη λογική, που εύχομαι να το ζήσει κάθε άνθρωπος που το ονειρεύεται.
Ξέρεις, η Καντιάτου με φωνάζει “μαμά” από την πρώτη στιγμή. Στην αρχή το μαμά ήταν απλά σαν να λέει το όνομά μου, δεν είχε συναίσθημα μέσα. Τώρα όμως το μαμά έχει μια άλλη, μοναδική χροιά. Τώρα είμαι η μαμά της…
Κλείνοντας, θέλω να σου πω πως δεν είχα πρόθεση να υιοθετήσω ένα παιδί για να “σώσω” ένα παιδί. Δεν είχε φιλανθρωπική υπόσταση η κίνησή μου. Αν ήταν φιλανθρωπική, θα είχα κάνει άλλες διαδικασίες και θα βοηθούσα ένα ευρύτερο σύνολο. Αυτό που με οδήγησε ήταν η βαθιά μου επιθυμία να γίνω μητέρα και να προσφέρω τη μητρική μου αγάπη σε ένα παιδί. Αφού λοιπόν εγώ επιθυμούσα να γίνω μητέρα και από την άλλη πλευρά υπήρχαν παιδάκια που αναζητούσαν μια μαμά και την αγκαλιά της, σκέφτηκα, γιατί να μη σμίξουμε. Ήθελα να δώσω τη δυνατότητα σε ένα παιδί να αποκτήσει οικογένεια και μαζί του να αποκτήσω κι εγώ. Και, Μυρτώ μου, σήμερα είμαστε οικογένεια…».
Info: Αν όσα διαβάσατε ακούμπησαν την καρδιά σας, βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη διακρατική υιοθεσία στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας για την Ελλάδα, στο www.iss-greece.gr
Photography: Anette Cook
Οργάνωση παραγωγής: Spread the Sparkle Events - Φένια Λαγούδη
MUA: Κωνσταντίνα Μιχοπάνου
Στέκες: Jo Malmi | Γλυκά: Zuccherino
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
