«Βρε Μυρτώ» μου έγραψε χθες το βράδυ μια κοπέλα στο Instagram «είμαι μαμά μόλις 15 ημέρες τώρα και για ένα πράγμα απορώ. Γιατί κανείς δεν μιλάει για την αληθινή πλευρά της μητρότητας; Τα έχω παίξει, κλαίω πολύ, είμαι κουρασμένη, πολύ, και νιώθω μόνη μου. Δεν πιστεύεις ότι θα είχε μεγαλύτερη αξία να μοιραζόμασταν μεταξύ μας τέτοιες αλήθειες;».
Αν το πιστεύω, λέει...
Απόλυτα.
Γι’ αυτό θα αφιερώσω το editorial του πιο χριστουγεννιάτικου τεύχους μας στην αληθινή μαμά. Θα αφήσω στην άκρη τις «10 φωτογραφίες που πρέπει να βγάλεις με το μωρό σου κάτω από το δέντρο», τα «5 kids friendly μέρη της πόλης για να επισκεφθείς με τα παιδιά σου φέτος τα Χριστούγεννα» και τα «3 μαμαδένια tips για να λάμπει το δέρμα σου το βράδυ της Πρωτοχρονιάς», και θα σας πω τη δική μου αλήθεια.
Όσα ακολουθούν συνέβησαν τους τελευταίους δύο μήνες.
Τους τελευταίους δύο μήνες.
Το τονίζω. Όχι τα 11 χρόνια που είμαι μαμά.
Πριν από λίγες ημέρες λοιπόν, τσακώθηκα πολύ με τα παιδιά μου. Τσακωθήκαμε γιατί μάλωσαν μεταξύ τους, και αυτό είναι κάτι που, πραγματικά, δεν μπορώ να σηκώσω άλλο. Ο τσακωμός έγινε βράδυ και, ενώ έχω ορκιστεί στον εαυτό μου να μην τα βάζω ποτέ για ύπνο λυπημένα, ξάπλωσαν και τα δύο και άκουγα τις ανασούλες τους, σαν να έκρυβαν έναν λυγμό. Δεν λύγισα. Τα άφησα να αποκοιμηθούν κλαμένα. «Μαμά, μπορεί να πεθάνεις από τη στενοχώρια σου;» με ρώτησε αγχωμένος ο Οδυσσέας –φανταστείτε πώς ήμουν. «Ναι, μπορεί» του αντιγύρισα όλο εκνευρισμό. Επίπεδο διαπαιδαγώγησης κάτω από το μηδέν.
Μερικά βράδια νωρίτερα η Άρια δεν κοιμόταν με τίποτα. Την κοίμιζα όρθια επί μία ώρα, ίσως και περισσότερο. Λίγα λεπτά πριν καταρρεύσω από την κούραση, άρχισα να φωνάζω στο ενός έτους μωρό μου «κοιμήσου, επιτέλους, δεν αντέχω άλλο». Προφανώς το μωρό τρόμαξε, σπάραξε στο κλάμα και χρειάστηκε να έρθει ο Τάσος να βοηθήσει την κατάσταση, μέχρι να πάρω λίγο αέρα και να την ξαναπάρω αγκαλίτσα, όπου πλέον είχαν πέσει και οι δικοί μου παλμοί από την ένταση, και αποκοιμήθηκε σε χρόνο ρεκόρ στον ώμο μου, την ώρα που εγώ έκλαιγα βουβά από τις τύψεις.
Τι άλλο έκανα αυτό το δίμηνο;
Ξέχασα να πάω τον γιο μου στο πάρτι του κολλητού του, και δεν βρήκα καν τη δύναμη να ζητήσω συγγνώμη από τη μητέρα του παιδιού.
Έκαψα δύο φορές το φαγητό, και τη μία ευτυχώς το κατάλαβε η Ιριάνα, η οποία φαίνεται πως πλέον έχει αντιληφθεί ότι είμαι εξωφρενικά κουρασμένη και λειτουργεί προστατευτικά, όσο μπορεί, γιατί είναι μόλις εννέα ετών.
Ένα βράδυ που κοίμιζα το μωρό, ασυνείδητα το μυαλό μου ταξίδεψε στον μπαμπάκα μου. Μου συμβαίνει πολύ συχνά αυτό. Εκείνη τη φορά, όταν έβαλα την Άρια στην κούνια της, το σβερκάκι της και το φορμάκι στην πλάτη της ήταν μούσκεμα από τα δάκρυά μου. Δεν βρήκα τη δύναμη να την αλλάξω. Το μωρό κοιμήθηκε βρεγμένο.
Αρκετά βράδια, ακούγοντας το κλάμα της, ευχήθηκα να μπορούσε κάπως να σταματήσει, αλλά μετά αμέσως αυτολογοκρίθηκα και σηκώθηκα παραπατώντας από την κούραση να της βάλω πιπίλα και να τη νανουρίσω –μηχανικά–, ενώ μέσα μου ονειρευόμουν μόνο να ξαναβρεθώ κάτω από το πάπλωμά μου.
Έδωσα κάποια στοιχεία της οικογένειάς μας σε έναν απατεώνα που με κάλεσε δήθεν ως εκπρόσωπος της ΔΕΔΔΗΕ, και όταν το κατάλαβα και πήρα την αστυνομία να αναφέρω το περιστατικό, ο αξιωματικός υπηρεσίας μου είπε το θρυλικό «συνήθως εξαπατούν ηλικιωμένους, αλλά συμβαίνει και σε νεότερους…». (Πού να του εξηγήσω ότι, πρώτα ο Θεός, αν καταφέρω να γίνω ηλικιωμένη, θα έχω πολύ πιο καθαρό μυαλό από ό,τι τώρα.)
Ζήλεψα αδιανόητα τις φίλες μου χωρίς παιδιά που βγαίνουν, πίνουν κοκτέιλ, πάνε γυμναστήριο και ταξίδια χωρίς έγνοιες, αλλά μετά –τι πρωτότυπο– αυτολογοκρίθηκα ξανά και είπα ότι είμαι #tiredButBlessed, βγάζοντας από το τσεπάκι την κλασική καραμέλα που χρησιμοποιούμε οι απανταχού μαμάδες.
Ξέχασα να πάρω πάνες για το μωρό και έτρεχα βραδιάτικα να κάνω refill, καθώς το παιδί δεν είχε πάνα να αλλάξει.
Πήρα τα χειρότερα και πιο παχυντικά σνακ του κόσμου για να έχουν μαζί στο σχολείο τα μεγάλα, γιατί ένιωσα πως δεν άντεχα άλλο να κόβω ντοματίνια, καροτάκια και να κάνω εκστρατεία ενημέρωσης των Μπιθακίων για τη ζάχαρη και τα συντηρητικά. Απλά σήκωσα τα χέρια ψηλά. Και μετά, guess what, αυτολογοκρίθηκα και ξεκίνησα να κόβω αγγουράκια σε φέτες.
Προσέβαλα το ένα μου παιδί μπροστά σε κάποιους γνωστούς μας, γιατί με είχε βγάλει εκτός εαυτού – και μετά έκανα τέσσερα βράδια να ξανακοιμηθώ.
Και χθες στο μπάνιο έπαθα μια ωραιότατη κρίση πανικού, καθώς κατάλαβα πως –παρά την ευλογία να κάνω τη δουλειά που αγαπώ και που, δόξα τον Θεό, πηγαίνει καλά– δεν θα καταφέρω οικονομικά στη χώρα που ζούμε να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως έχω ονειρευτεί.
Είμαι άραγε καλή μητέρα;
Δεν έχω απάντηση, ξέρω όμως πως είμαι η καλύτερη μητέρα που μπορώ.
Είμαι η καλύτερη μητέρα κάτω από αυτές τις συνθήκες, για τα δικά μου παιδιά.
Ξέρουν τα παιδιά μου ότι κάνω λάθη και μετανιώνω; Ναι, φυσικά. Μπορεί όχι την ώρα που συμβαίνουν, αλλά μέσα στο 24ωρο έχω ζητήσει συγγνώμη και έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου για να επανορθώσω.
Αν έχω τύψεις; Μόνο.
Αν είμαι κουρασμένη; Πολύ.
Αν η μητρότητα είναι ένας μαραθώνιος χωρίς τερματισμό; Ακριβώς αυτό.
Αν είμαι όμως ευτυχισμένη που φέτος στην αλλαγή του χρόνου θα έχω τρία Μπιθάκια στην αγκαλιά μου; Απόλυτα.
Στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας λέμε μόνο αλήθειες. Διαβάστε μαζί μας τη βαθιά συγκινητική ιστορία υιοθεσίας της υπέροχης Καντιάτου από τη μαμά της, τη Μίνα, ελάτε να πούμε όλες τις αλήθειες γύρω από τον αυτισμό, πάμε να δοκιμάσουμε μαζί και να δώσουμε αληθινό feedback για τα προϊόντα της αγοράς που απευθύνονται στα μωρά και τα παιδιά μας, και ας ταξιδέψουμε σε τρεις παραμυθένιους προορισμούς, όπως τους έγραψε –στην πρώτη της αρθρογραφική στιγμή– η art director μας, η Μαρία Ναθαναήλ, μαμά του Μάξιμου, ακριβώς όπως τους έζησε. Θα μας επιτρέψετε μόνο να κρατήσουμε λίγη μαγεία στις ιστορίες του Άγιου Βασίλη, γιατί, είπαμε, δεν είναι όλα τα θέματα για να τα αναλύουμε σε βάθος. Κάποια πρέπει να διατηρούν τη χρυσόσκονή τους.
Ελπίζω, μέσα από την καρδιά μου, τις φετινές γιορτές να έχετε τον χρόνο, τις δυνάμεις, την ψυχική ηρεμία και γαλήνη να απολαύσετε τα παιδιά σας, και θέλω να μου υποσχεθείτε πως θα βρείτε –λίγο– χρόνο και για εσάς.
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση, καλές γιορτές και το 2026 να μας φέρει όλες πιο κοντά στον αληθινό –και τόσο σπουδαίο– εαυτό μας.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε ολόκληρο το νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM πατώντας στο εξώφυλλο!
