Θυμάται ακόμα το πρώτο χαμόγελο που του χάρισε ο γιος του και τρελαίνεται, ενώ παραδέχεται αυτό που λίγοι μπαμπάδες τολμούν να πουν – ότι χρειάστηκε χρόνο μέχρι να συνδεθεί με το παιδί του. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος μιλά για τη σχέση του με τον 8χρονο Ορφέα και για τις προκλήσεις της γονεϊκότητας, σε μία συνέντευξη... όλο αλήθειες!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Μυρτώ Κάζη | Είμαι η μάνα που πιστεύει πως μάνα είναι ευθύνη
Προμηθέα, έχεις έναν γιο 8 ετών, τον Ορφέα. Μίλησέ μου για εκείνον. Τι τύπος είναι;
Είναι πολύ αστεία περίπτωση (γέλια). Θέλει να τον κάνεις να γελάει και να σε κάνει να γελάς, κάτι το οποίο βρίσκω φανταστικό. Είναι τρυφερός, εκδηλωτικός στην αγάπη του, και νομίζω ότι –δεν ξέρω αν θα διατηρηθεί αυτό– θα είναι συντροφικός τύπος. Επίσης, του αρέσει να μοιράζεται τα πράγματά του και τρελαίνεται για τις οικογενειακές μαζώξεις. Είναι πολύ της οικογένειας.
Φανταζόσουν πάντα ότι θα γίνεις γονιός ή προέκυψε στην πορεία της σχέσης σου με τη σύζυγό σου;
Πάντα πίστευα ότι θα γίνω μπαμπάς. Δεν έλεγα «εγώ δεν παίζει να κάνω παιδιά». Όμως, επειδή ήμουν μόνο 27 χρόνων όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, δεν είχα μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ, ούτε αργότερα υπήρξε οικογενειακή ή κοινωνική πίεση. Προέκυψε επειδή ήμουν με αυτόν τον άνθρωπο.
Και πώς η πατρότητα σε άλλαξε ως άνθρωπο αλλά και ως ηθοποιό;
Νομίζω ότι η αλλαγή ξεκινά από τη συντροφική σχέση δύο ανθρώπων. Εγώ, όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, ήμουν πολύ «αυτοαπασχολούμενος» (γέλια). Όλη την ώρα είχα στραμμένο το ενδιαφέρον μου στη δουλειά, σε αυτό που θα έρθει, και μέσα από τη σχέση αναγκάστηκα –και το λέω για καλό αυτό– να βγω από αυτόν τον εγωκεντρισμό, τόσο στην καθημερινότητα όσο και στη δουλειά, γιατί και το επάγγελμά μου έχει έναν έντονο εγωκεντρισμό.
Το παιδί όμως δεν σε μετατόπισε;
Σίγουρα. Το παιδί, με το που έρχεται, γίνεται αυτόματα η πρώτη προτεραιότητα. Ωστόσο, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι έζησα την απόλυτη αγάπη με τη μία. Δεν συνέβη έτσι σε εμένα. Αυτό που νιώθεις κατευθείαν είναι ένα ένστικτο ότι το παιδί είναι προτεραιότητα, πρέπει να το φροντίσεις και να είναι καλά. Γι’ αυτό σου είπα προηγουμένως ότι όλο αυτό προετοιμάζεται από τη συντροφικότητα. Γιατί η διάθεση να κάνουμε το παιδί ήρθε μέσα από τη σχέση. Επειδή λοιπόν ήταν κάτι που θέλαμε να κάνουμε μαζί με τη Φαίδρα (σ.σ. Τσολίνα), τον πρώτο καιρό, μετά τη γέννησή του, σταμάτησαν όλα. Είχα φροντίσει να μη δουλέψω για κάποιους μήνες, άρα πραγματικά σταμάτησα, όπως στην καραντίνα.
«Άλλαξα τη ζωή μου σε μεγάλο βαθμό από τη στιγμή που έγινα μπαμπάς»
Και πότε άρχισες να συνδέεσαι ουσιαστικά με τον μικρό;
Αυτό έγινε σταδιακά. Δεν θα ξεχάσω όμως το πρώτο χαμόγελο του Ορφέα –που ήρθε μέσα στο πρώτο καλοκαίρι που γεννήθηκε–, και το θυμάμαι ως τη μέγιστη ανταπόδοση. Ήταν ένα αριστούργημα. Είπα στον εαυτό μου «οχ, επικοινωνεί τώρα, μου δίνει κάτι πίσω». Η χαρά που πήρα εκείνη την ώρα ήταν φοβερή. Όταν έγινε 2 ετών νομίζω, άρχισα να τρελαίνομαι, λέγαμε με τη Φαίδρα ότι τώρα είναι φανταστικός. Και ομολογώ ότι ζούμε ακόμα αυτήν τη φανταστική περίοδο, επειδή δεν έχει μπει στην προεφηβεία ακόμη ώστε να αρχίσει να απομακρύνεται από εμάς με κάποιον τρόπο.
Έχω μάθει ότι σας αρέσουν πολύ και τα ταξίδια. Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μέχρι στιγμής;
Επειδή βλέπουμε μαζί πολύ μπάσκετ, ταξιδέψαμε πριν από μερικούς μήνες οι δύο μας στο Άμπου Ντάμπι με αφορμή το Final Four, όμως στην πραγματικότητα κάναμε πολλές βόλτες, εξερευνήσαμε πάρκα κ.ά. Αυτές τις 5 ημέρες που ήμασταν εντελώς μόνοι μας, αποκλειστικά οι δυο μας, το δέσιμο ήταν σε άλλο level. Πρώτα από όλα, συνειδητοποιείς ότι αυτό το κάνεις με ελάχιστους ανθρώπους στη ζωή σου. Να είσαι με κάποιον συνέχεια μαζί, να κοιμάσαι και να ξυπνάς δίπλα του. Οπότε, εκεί ο δεσμός αρχίζει και γίνεται πιο ισχυρός, όταν αρχίζουν οι δύο ρυθμοί να συντονίζονται, όταν γίνονται κουβέντες, αγκαλιές, αγγίγματα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
Μπήκες στη διαδικασία να προσέχεις περισσότερο τον εαυτό σου από τη στιγμή που έγινες μπαμπάς;
Εννοείται. Άλλαξα τη ζωή μου σε μεγάλο βαθμό –όχι αμέσως– σιγά σιγά. Έκοψα το τσιγάρο όταν έμεινε έγκυος η Φαίδρα, μετά το ξανάρχισα, αλλά κάποια στιγμή είπα «τέλος». Θέλω να είμαι καλά, να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου τουλάχιστον και στο μέτρο που μπορώ. Δεν είμαι ο πιο fit τύπος που τρώει βολβούς και τρέχει κάθε πρωί, δεν είναι αυτή η ιδιοσυγκρασία μου. Το να μεγαλώνεις όμως ένα παιδί, αλλά και η συνύπαρξη μαζί του, σε φέρνουν σε μια θέση –πέρα από το να θες να ζήσεις και να είσαι καλά κοντά του– να θες να του δίνεις και ένα καλύτερο, πιο ισορροπημένο παράδειγμα ζωής.
Νιώθεις, δηλαδή, ότι είσαι role model για τον γιο σου;
Δεν το σκέφτομαι έτσι, αλλά φαντάζομαι ότι μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τι συμβουλές δίνεις στο παιδί σου, αλλά τι βλέπει το παιδί από εσένα. Σου κάνει μια ερώτηση και συνειδητοποιείς ότι αυτό που θα απαντήσεις μπορεί να είναι ένας κόμβος για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Σοβαρός κόμβος. Είναι μεγάλη η ευθύνη.
«Η πάλη είναι να μην επαναλάβεις το μεγάλωμα που εσύ είχες»
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν γονιό το 2025;
Το πώς θα ισορροπήσεις το μεγάλωμα του παιδιού σου ανάμεσα στον πραγματισμό και στον ρομαντισμό, ανάμεσα σε μία σκληρότητα και σε μία τρυφερότητα, στο πώς θα γίνει και ευάλωτος αλλά και αποτελεσματικός. Θεωρώ και τις δύο «περιοχές» εξίσου σημαντικές, ίσως τις ευάλωτες λίγο περισσότερο, αλλά δυστυχώς η ύπαρξη σε αυτόν τον κόσμο έτσι είναι, έχει μια σκληρότητα. Οπότε, και αυτό πρέπει να υπάρχει. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να είναι όλα τέλεια, όλα μαλακά, γιατί θα πάθει σοκ με τον έξω κόσμο. Άλλες στιγμές όμως σκέφτομαι πως «ναι, αλλά δεν είναι δουλειά μου να τον σοκάρω για να προετοιμαστεί για τον έξω κόσμο. Εγώ πρέπει να του δείξω την τρυφερότητα με την οποία μπορεί να αντιμετωπίζει τους άλλους». Είναι μια συνεχής ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα.
Είναι ίσως και μία συνεχής πάλη για τον γονιό;
Η πάλη είναι να μην επαναλάβεις το μεγάλωμα που εσύ είχες. Γιατί υπάρχουν πράγματα που τα βλέπεις καθαρά και άλλα που δεν τα βλέπεις. Είναι πράγματα που θεωρείς δεδομένο ότι είναι σωστά απλώς και μόνο επειδή έτσι τα έμαθες. Και ο ρόλος σου είναι να τα επανεξετάζεις πολύ γρήγορα κάθε φορά ή να αντιλαμβάνεσαι τα μικρά κενά, τις εγκοπές, και να λες «ωχ, κάτσε τώρα, αυτό να το ξαναδώ».
Ωστόσο, ποια κομμάτια της δικής σου παιδικής ηλικίας προσπαθείς να μεταφέρεις στον γιο σου;
Σίγουρα την τρυφερότητα με την οποία μεγάλωσα, την ασφάλεια του σπιτιού και την αγάπη για τα ταξίδια. Παλεύω να του περάσω, επίσης, τη χρησιμότητα της βαρεμάρας. Είναι δύσκολο τη σημερινή εποχή αυτό –και για τους ενήλικες δηλαδή- γιατί δυστυχώς όποτε βαριόμαστε σηκώνουμε το κινητό μας, δεν αφήνουμε στιγμή να βαρεθούμε, απλά να κοιτάμε το κενό. Αυτό που προσπαθώ, ειδικά όταν είμαστε μόνοι μας, είναι να τον αφήνω λίγο να βαρεθεί, να του πω «ξέρεις, βρες κάτι να κάνεις ή άραξε». Γιατί θεωρώ αυτές τις στιγμές τρομερά πολύτιμες. Η ονειροπόληση, ή όπως το λένε οι ξένοι, το day dreaming, που μου αρέσει σαν φράση, είναι πολύ χρήσιμη περιοχή για τον άνθρωπο, και ειδικά για το παιδί. Έτσι νιώθω. Νιώθω ότι διαμορφώθηκα σε μεγάλο βαθμό μέσα από αυτές τις στιγμές. Τα βιβλία είναι κάτι που προσπαθούμε να του περάσουμε επίσης και ευτυχώς προς το παρόν του αρέσει πολύ να διαβάζει.
Τον Οκτώβριο επιστρέφεις θεατρικά, για δεύτερη χρονιά, με το «Festen», ένα έργο που «αγγίζει» το θέμα της κακοποίησης μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο. Τι κρατάς εσύ ως μπαμπάς από αυτήν την ιστορία;
Μου έχει μείνει σίγουρα κάποιου είδους τραύμα. Από τη μία είμαι ευγνώμων για αυτήν την παράσταση όσο για λίγες παραστάσεις στα 20 χρόνια που δουλεύω. Παρ’ όλα αυτά νιώθω –και το καταλαβαίνω τώρα που έχουμε κάνει ένα pause μέχρι τη νέα σεζόν– ότι κουβαλάω ένα μεγάλο τραύμα. Ή ότι μου ξύπνησε ένα τραύμα. Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει.
Με αφορμή τον ρόλο που υποδύεσαι, σκέφτηκες πώς μπορείς να προστατεύσεις το παιδί σου από κινδύνους που παραμονεύουν εκεί έξω;
Εννοείται. Άπειρα τέτοια μικρά πράγματα σκέφτεσαι. Όμως, συνειδητά προσπάθησα να το αποτραβήξω από πάνω του, και να το φέρω στον εαυτό μου, μιας και παίζω τον γιο, όχι τον πατέρα. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο τι έχει συμβεί σε εμένα, εγώ πώς μπορώ να το βιώσω, εγώ είμαι το θύμα στην παράσταση, άρα να απομακρυνθεί από το παιδί μου αυτό το σκοτάδι που φέρει το έργο. Ωστόσο, αντιλήφθηκα –τώρα αυτό δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω– ότι έκανα μια λεπτή έκφραση με το πρόσωπό μου σε στιγμές ζόρικες πάνω στη σκηνή, μία σύσπαση των μυών του προσώπου μου, η οποία μου ήταν καινούρια. Και σκεφτόμουν ότι είναι έκφραση του Κρίστιαν (σ.σ. ο ρόλος που υποδύεται στην παράσταση). Κάποια μέρα λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι είναι μια έκφραση που κάνει ο γιος μου. Δεν είναι δική μου. Γι’ αυτό μου ξένιζε. Από τη μία μου ήταν οικεία και έβγαινε αυτόματα, από την άλλη δεν ήταν δική μου – την κάνει ο γιος μου όταν πληγώνεται, όταν μου ξεφύγει κάτι και νιώσω ότι ήμουν απότομος. Την έχω δει πάνω του. Ανατρίχιασα όταν το κατάλαβα.
BOOM Note: Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος πρωταγωνιστεί για δεύτερη σεζόν στην παράσταση «Festen», στο Θέατρο Άλμα, σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Παράλληλα, υπογράφει τη σκηνοθεσία στο καινούριο έργο της Φωτεινής Αθερίδου, μια υπαρξιακή κωμωδία, που θα ανέβει τον Ιανουάριο στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.
Instagram: @mcaleifer
Photos: Στάθης Καλλιγέρης
