Να ετοιμάζεσαι να γεννήσεις και να ξέρεις ότι αφήνεις στο σπίτι δυο καρδούλες που χτυπάνε τόσα χρόνια παράλληλα με τη δική σου. Ανάμεικτα συναισθήματα, αγωνία και ανυπομονησία μαζί. Όσες το έχετε ζήσει ξέρετε πως όσο πλησιάζει η μέρα του τοκετού τόσο σφίγγεται η καρδιά σου για το παιδί ή τα παιδιά που λαχταρούν τη μαμά τους και για 4 ημέρες θα τη βλέπουν μόνο με βιντεοκλήση.
Τι κάναμε εμείς;
- Τους εξήγησα τη διαδικασία και τη χρονική σειρά ξανά και ξανά.
- Τους έγραψα ένα γράμμα για κάθε ημέρα που θα λείπω. Day 1, 2, 3 and 4 με αναλυτική περιγραφή του τι συμβαίνει κάθε μέρα και αισιόδοξη διάθεση για το πόσο γρήγορα θα γυρίσω σπίτι.
- Τους καθησύχασα επανειλημμένα πως ο καιρός θα περάσει νεράκι.
- Κανόνισα τα προγράμματά τους ώστε να είναι όσο πιο γεμάτα γίνεται.
- Τους άφησα να φτιάξουν εκείνα την τσάντα του μαιευτηρίου και «όταν δεν έβλεπα» έβαλαν κρυφά από ένα κουκλάκι το καθένα για να τα βρω όταν θα ανοίξω την τσάντα στο δωμάτιο.
Ε, μετά πήρα μια μεγάλη ανάσα Μπορεί στο μυαλό μου να είναι τελικά μεγαλύτερο από ό,τι στα δικά τους. Δεν ξέρω…
Mέχρι το απόγευμα, δέχτηκα δεκάδες μηνύματα από μαμάδες που βιώνουν το ίδιο ακριβώς με εμένα. Όλες αγωνιούμε ίσως και περισσότερο για το παιδί που αφήνουμε στο σπίτι, παρά για το μωρό που έρχεται. Μητρικό ένστικτο; Ανασφάλεια; Ενοχές; Κάτι από όλα ή και όλα μαζί χτυπούν κόκκινο και συνδυαστικά με τις ορμόνες της ετοιμόγεννης μαμάς, κάνουν τον αποχωρισμό δύσκολο. Μια συμβουλή θα σας δώσω, αν και δεν αγαπώ τις συμβουλές: Όταν αποχαιρετάτε το παιδάκι σας για να φύγετε για το μαιευτήριο, σφίξτε τα δόντια για να μην καταλάβει ότι είστε στρεσαρισμένες. Και ξέρετε, τα παιδιά μας είναι μαγνήτες ενέργειας και τα καταλαβαίνουν όλα! Οπότε προτείνω - κάτι που εγώ δεν το κατάφερα- να μην προσποιηθείτε πως φεύγετε χαλαρές και ευτυχισμένες από το σπίτι! Να φύγετε πραγματικά χαλαρές και ευτυχισμένες!
