Η συγκέντρωση των παιδιών στην τάξη και στη μελέτη στο σπίτι αποτελεί ούτως ή άλλως μια πρόκληση. Ακόμα λοιπόν και τα παιδιά που δεν πάσχουν από Διάσπαση Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) δοκιμάζονται ειδικά τώρα την άνοιξη και όσο φτιάχνει ο καιρός... Πώς θα βοηθήσουμε κάθε παιδί να συγκεντρωθεί - ανεξαρτήτως αν αντιμετωπίζει κάποια μαθησιακή δυσκολία;
Δεν καθυστερούμε να αρχίσουμε τη μελέτη: Όσο περισσότερο αναβάλλουμε μια εργασία, τόσο το δυσκολότερο θα είναι για το παιδί να συγκεντρωθεί αργότερα. Δεν καθυστερούμε λοιπόν την έναρξή της, παράλληλα όμως σπάμε τη μελέτη με συχνά διαλείμματα.
Δεν υπερφορτώνουμε το παιδί με οδηγίες: Μία με δύο οδηγίες τη φορά αρκούν, ιδιαίτερα για ένα πολύ μικρό παιδί, διαφορετικά θα αποσυντονιστεί από τον όγκο των πληροφοριών. Προσπαθούμε να το καθοδηγήσουμε χωρίς άγχος, ένα βήμα τη φορά.
Θέτουμε ένα χρονικό όριο: Είναι ευκολότερο να συγκεντρωθεί στην εργασία του αν γνωρίζει ότι υπάρχει μια προθεσμία – το ίδιο άλλωστε δεν συμβαίνει και με εμάς; Του βάζουμε λοιπόν ένα χρονικό όριο, με την υπόσχεση, π.χ., ενός σνακ ή διαλείμματος για παιχνίδι, μετά την ολοκλήρωση της υποχρέωσής του.
Προσαρμόζουμε τη ρουτίνα μελέτης στις μοναδικές ανάγκες του: Κάποια παιδιά, για παράδειγμα, χρειάζονται απόλυτη ησυχία, άλλα συγκεντρώνονται καλύτερα όταν μελετούν με μουσική. Δεν υπάρχει ένας κανόνας για όλους, αναζητούμε αυτόν που ταιριάζει περισσότερο στη δική μας οικογένεια. Σε κάθε περίπτωση, διαμορφώνουμε στο σπίτι, ανάλογα με τις δυνατότητές του χώρου, μια απομονωμένη, άνετη και φωτεινή γωνιά μελέτης.
Δεν ξεχνάμε την άσκηση: Η σωματική δραστηριότητα ενισχύει τη συγκέντρωση. Μάλιστα σε κάποιες σχολικές τάξεις για πολύ μικρά παιδιά τα καρεκλάκια έχουν αντικατασταθεί, πειραματικά, με μπάλες γυμναστικής, καθώς ακόμα και μικρές κινήσεις του σώματος, σύμφωνα με μελέτες, ενισχύουν τη συγκέντρωση, ιδιαίτερα σε παιδιά με ΔΕΠΥ. Δύο άλλες πρακτικές που μπορούμε να δοκιμάσουμε είναι η γιόγκα για παιδιά και ο διαλογισμός, σε συνεργασία με εξειδικευμένο δάσκαλο.
Με μια απλή χειρονομία, επαναφέρουμε το παιδί «στην τάξη»: Είναι φυσιολογικό, ιδιαίτερα για ένα μικρό παιδί, να αφαιρεθεί συχνά στη διάρκεια της μελέτης. Προσπαθούμε να μη χάνουμε την ψυχραιμία μας όταν συμβαίνει αυτό και να επαναφέρουμε τις σκέψεις του στο εδώ και το τώρα με μια ήρεμη κουβέντα ή μια χειρονομία (π.χ., ακουμπώντας το στον ώμο).
Δεν υπερφορτώνουμε το παιδί με δραστηριότητες: Τα περισσότερα παιδιά έχουν εξωσχολικά μαθήματα, π.χ. ξένες γλώσσες, αθλήματα ή πολεμικές τέχνες. Φιλτράρουμε τις δραστηριότητες ώστε να είμαστε σίγουροι πως θα χωράνε στο πρόγραμμα του παιδιού χωρίς να το επιβαρύνουν.
Προσαρμοζόμαστε στα μέτρα του παιδιού μας: Αν, π.χ., το δούμε νυσταγμένο και κουρασμένο τις μεσημεριανές ώρες, δεν επιμένουμε να ολοκληρώσει επιτόπου μια εργασία, αλλά κρατάμε το υλικό για να το δουλέψει, είτε μόνο του είτε μαζί μας, το απόγευμα. Δεν διστάζουμε, αν κάποια μέρα δυσκολεύεται πάρα πολύ, να κάνουμε ένα διάλειμμα.
Περιορίζουμε τους αντιπερισπασμούς: Οθόνες, παιχνίδια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να αποσπάσει την προσοχή του.
Το (και μας) επιβραβεύουμε για την προσπάθεια: Η δυσκολία συγκέντρωσης μπορεί να καταφέρει ένα πλήγμα στην αυτοεκτίμηση του παιδιού, αλλά και στην αγάπη του για μάθηση. Το επιβραβεύουμε λοιπόν ακόμα και για την πιο μικρή πρόοδο, π.χ, λεκτικά ή με ένα αυτοκολλητάκι.
