Αν έχεις γεννήσει πρόωρο μωρό όπως και εγώ, τότε είναι πολύ πιθανό να μην έχεις πολλές αναμνήσεις από την ημέρα της γέννας...
Είναι πολύ πιθανό εκείνες τις ώρες να ήσουν σε ολική νάρκωση, να έκλαιγες πολύ, να αγωνιούσες τόσο που η στιγμή της γέννας έχει καταγραφεί στο συνειδητό αλλά και το ασυνείδητό σου ως μια τραυματική εμπειρία...
Δεν είσαι η μόνη.
Κάθε χρόνο, στις 17 Νοεμβρίου, γιορτάζουμε σε όλο τον κόσμο την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας. Και πώς να γιορτάσεις μια τέτοια ημέρα; Με δυσκολία, με ένα χαμόγελο που προσπαθεί να σχηματιστεί στα χείλη σου αλλά σύντομα σβήνεται από την ανάμνηση εκείνης της στιγμής.
Της στιγμής της άδειας κοιλιάς και της άδειας αγκαλιάς.
Γιατί οι προωρομανούλες δεν αγκαλιάζουν τα νεογέννητα μωρά τους, δεν τα φιλάνε, δεν θα θηλάζουν, δεν μπορούν να τους σιγοτραγουδήσουν τρυφερά λόγια αγάπης παρά μόνο έξω από το ψυχρό υλικό της θερμοκοιτίδας.
Τη στιγμή της γέννησης του Οδυσσέα δεν τη θυμάμαι. Η γιατρός μου με είχε ναρκώσει για να προλάβει να πάρει το μωρό μου και να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να το σώσει. Θυμάμαι μόνο να μπαίνω στο χειρουργείο με ένα φορείο που έτρεχε, θυμάμαι το σώμα μου να κοκκαλώνει από τον φόβο, θυμάμαι να σπαράζω "σας παρακαλώ μη με ξυπνήσετε αν δεν ζήσει το μωρό μου". Αυτά θυμάμαι και θέλω να ξεχάσω. Δεν θέλω να τη θυμάμαι αυτή τη γέννα γιατί ακόμα και σήμερα, σχεδόν 6 χρόνια μετά δεν μπορώ να την περιγράψω με ηρεμία ούτε καν στις φίλες μου.
Όμως η προωρότητα έχει και μια μαγική στιγμή... Και για αυτή τη στιγμή θέλω να σας μιλήσω σήμερα, γιατί φέτος, σε αυτή την ημέρα θέλω να χαμογελάσουμε, να νιώσουμε όμορφα και να αγκαλιάσουμε τα πρόωρα μωρά μας χωρίς δάκρυα.
Η προωρότητα έχει και μια μαγική στιγμή λοιπόν...
Τη στιγμή που παίρνεις το μωρό σου στο σπίτι σου. Εκείνη η μέρα είναι μια μέρα αναγέννησης. Ξαναγεννιέσαι και "ξαναγεννάς". Για εμάς ήταν η 18η Φεβρουαρίου.
Χιόνιζε. Ήταν η πιο κρύα μέρα του χειμώνα, ο Οδυσσέας ήταν ήδη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών για 56 ημέρες και παρόλο που θα έλεγε κανείς πως η Εντατική είχε γίνει η ρουτίνα μας, δεν θα σας πω ψέματα, δεν άντεχα ούτε λεπτό ακόμα. Όμως δεν μας είχαν προετοιμάσει για αυτό που θα συνέβαινε.
Θυμάμαι ότι ήμουν έξω, έτρεχα να βγάλω κάτι χαρτιά για το μωρό και ο Τάσος ήταν στο γραφείο του. Το επισκεπτήριο ήταν στις 12.30.
Στις 11.00 χτύπησε το κινητό μου. "Καλημέρα σας κ. Μπίθα, όλα καλά μην ανησυχήσετε. Σας καλώ για να σας πω να φέρετε τα ρούχα εξόδου του μπέμπη".
Παύση.
"Συγνώμη δεν σας άκουσα καλά".
Ήμουν με τόσο κόσμο και ήθελα να ουρλιάξω, να τους αγκαλιάσω όλους. Έφτασα στο ταμείο στη δημόσια υπηρεσία που ήμουν και είπα την ιστορία μου μέσα σε 1 λεπτό στην κυρία, ετών περίπου 60 που βρισκόταν μπροστά μου. "Μου επιτρέπετε να σας αγκαλιάσω;" μου είπε. Αγκάλιαζα μια ξένη γυναίκα ανάμεσα σε άπειρο ξένο κόσμο που μάλλον εκείνη τη στιγμή του φαινόμουν παρανοϊκή.
Στο αυτοκίνητο στη διαδρομή για το σπίτι έκλαιγα. Έπειτα από 56 ημέρες αδιάκοπου, επίπονου κλάματος, επιτέλους έκλαιγα από χαρά.
Έτρεξα στο σπίτι και ετοίμασα την τσάντα του μπέμπη μου. Δεν την είχα ετοιμάσει για να μην το γρουσουζέψω ή επειδή απλά δεν ήθελα να λαχταρώ κάτι που αργούσε να έρθει.
Ο Τάσος έφυγε από τη δουλειά του και ήρθε να με πάρει. Φτάσαμε στο ΙΑΣΩ. Αγκαλιές με όλες τις μαίες, τους γιατρούς, μια μικρή επίδειξη αλλαγής πάνας (δεν είχα ιδέα τότε!) και ο Οδυσσέας για πρώτη φορά στη ζωή του έβγαλε το φορμάκι της θερμοκοιτίδας για να φορέσει κανονικά ρούχα. Ξέρετε, αυτά που φοράνε τα μωρά...
Τα είχα φέρει όλα λάθος, ο Τάσος με κορόιδευε λέγοντας πως τον έχω ντύσει σαν αστροναύτη (και είχε δίκιο, το φορμάκι 0-2 months του ήταν όντως τεράστιο) όμως εγώ γελούσα από ευτυχία σαν κάτι τρελούς που βλέπεις στα έργα...
Οι μαίες τον αγκάλιαζαν και τον αποχαιρετούσαν και εμείς, δύο γονείς ερείπια από την κούραση τη σωματική μα κυρίως την ψυχολογική, είχαμε μπροστά μας την πιο όμορφη εικόνα της ζωής μας.
Το παιδί μας έτοιμο να φύγει από την ΜΕΝΝ.
Στη διαδρομή της επιστροφής, δεν μιλούσαμε πολύ. Ήταν πέρα από κάθε λογική... Ήταν λες και είχα γεννήσει πριν από λίγα λεπτά. Τον είχαμε δικό μας, χωρίς σωληνάκια, χωρίς μηχανήματα, χωρίς άγχη. Ή μάλλον με χιλιάδες άγχη αλλά και πάλι ΔΙΚΟ ΜΑΣ! ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!
Ξαφνικά όσα είχα ζήσει στη ΜΕΝΝ σβήστηκαν. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά και πάλι κανονικά και το χαμόγελο επέστρεψε στα χείλη μας.
Το βράδυ ζητήσαμε από τους γονείς μας να έρθουν στο σπίτι μας για να φάμε όλοι μαζί. Δεν τους είχαμε πει ότι πήραμε τον Οδυσσέα σπίτι και εκείνοι ήρθαν εντελώς ανυποψίαστοι. Μακάρι να είχα να μοιραστώ μαζί σας τις φωνές (τολμώ να πω ουρλιαχτά χαράς) όταν είδαν ένα port-bebe στον καναπέ. Με το μωρό μέσα!
Η ημέρα που ένα πρόωρο μωράκι πάει στο σπίτι του είναι μοναδική και για πολλούς προωρο-γονείς είναι το ίδιο συναισθηματικά φορτισμένη με τη γέννηση.
Πρόωρα μωρά, σήμερα είναι η μέρα σας,
μια μέρα αφιερωμένη στους πιο μικρούς μα τόσο μεγάλους μαχητές της ζωής.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Οδυσσεάκο μου, είσαι η μεγάλη μου αγάπη, πάντα θα σε θαυμάζω για όσα κατάφερες εκείνες τις πρώτες 56 ημέρες της ζωής σου.
