Τσουλάει σαν βολίδα προς το μέρος μου πάνω στο αυτοκινητάκι του. Σχεδόν νομίζω ότι θα περάσει πάνω από τα πόδια μου, μέσα στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού. Φρενάρει τελευταία στιγμή, σαν να θέλει να εντείνει το χολιγουντιανό σασπένς, σηκώνεται όρθιος, έρχεται κατά πάνω μου με τα χέρια ανοιχτά και δηλώνει: "Μαμά, θέλω ΔΥΟ αγκαλιές!"
Έτσι είναι η ζωή με ένα αγόρι τεσσάρων ετών. Η σωματική τρυφερότητα δεν είναι ο κανόνας αλλά σκάει εκεί που δεν το περιμένεις, σαν ένα μεγάλο δώρο που φέρνει απροειδοποίητα ο ταχυδρόμος στην πόρτα σου. Έχω δει κοριτσάκια στην ηλικία του με μια συμπεριφορά όλο ζάχαρη, να φτιάχνουν τα μαλλιά της μαμάς τους, να την αγκαλιάζουν, να της λένε «σ’ αγαπώ», αλλά και να περιποιούνται τα παιχνίδια τους, να τα τακτοποιούν, να βγάζουν μια μητρική φροντίδα και μια προστατευτικότητα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αν είναι στο DNA τους ή αν οι κοινωνικές επιρροές είναι τόσο ισχυρές από βρεφική ακόμα ηλικία (μεγάλη συζήτηση αυτή).
Προσπαθούμε να μεγαλώσουμε τον γιο μας χωρίς στερεότυπα, όσο αυτό είναι εφικτό. Το μόνο που απαγορεύεται στο σπίτι μας είναι φράσεις όπως «τα αγόρια δεν κλαίνε». Όμως από τη στιγμή που άρχισε να μιλάει κανονικά, τον ακούμε να ξεστομίζει ατάκες που άκουσε, πιθανότατα στο σχολείο ή στην παιδική χαρά, οι οποίες ξεκινούν με τις λέξεις «μόνο τα κορίτσια…». Έχει αρχίσει να σχηματίζει ένα σκληρό περίβλημα που αντικαθιστά τον αφιλτράριστο βρεφικό συναισθηματισμό, χωρίς να χάσει όμως τη νηπιακή ορμητικότητά του. Στα αγαπημένα του παιχνίδια, τα ξύλινα παζλ και τρενάκια έχουν αντικατασταθεί από το σκαρφάλωμα, τα ακροβατικά, τη μάχη με αντιπάλους τον μπαμπά ή τους φίλους του, ή με δύο στρατόπεδα να σχηματίζονται ανάμεσα στις φιγούρες των Playmobil του. Οι χαρούμενοι βρεφικοί ήχοι έχουν δώσει τη θέση τους σε πολεμικές ιαχές.
Κι όμως έρχονται στιγμές που το σκληρό περίβλημα ανοίγει, για να αποκαλύψει μια καρδιά όλο μέλι: τη γλύκα, την καλοσύνη, την ευγένεια, την τρυφερότητα, την αγάπη που κρύβει μέσα του, η οποία σαν τη λάβα ηφαιστείου φτάνει μέχρι αφάνταστα βάθη. Φράσεις όπως: «Μπαμπά, είσαι καλά;», «Μαμά, θέλω μια αγκαλιά», «Θέλω να είμαστε πιο συχνά όλοι μαζί» προοιωνίζουν τον άντρα-αφοσιωμένο σύντροφο και φίλο στο οποίο ελπίζω να εξελιχθεί, που αν και αδέξιος ίσως και συγκρατημένος στην έκφραση των συναισθημάτων του, μπορεί να μην πλημμυρίζει με χειρονομίες αγάπης τα πιο κοντινά του πρόσωπα αλλά οι μετρημένες χειρονομίες του θα είναι πάντα ειλικρινείς και πολύτιμες. Εκείνο το αγόρι μπορεί να μη βομβαρδίζει με «σ’ αγαπώ» το έτερον ήμισυ, αλλά θα είναι κοντά του, να το αγκαλιάζει και στα όμορφα και στα δύσκολα.
Αν τα κορίτσια είναι πολύτιμοι λίθοι με τέλεια σχηματισμένες γωνίες και ομαλές επιφάνειες, τα αγόρια είναι σαν ακατέργαστα διαμάντια. Η εξωτερική τραχύτητα δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία ενός αγοριού, απλά την κάνει πιο δυσδιάκριτη στα μάτια όσων δεν γνωρίζουν. Προσφωνήσεις όπως «τι γλυκό!», «τι χαριτωμένο!» όταν ξεστομίζονται από αγνώστους προορίζονται συνήθως για κοριτσάκια με πλεξουδάκια και τούλινα φορέματα και ροδομάγουλα, χαμογελαστά πρόσωπα, όχι για αγοράκια που βγάζουν πολεμικές ιαχές αναμαλλιασμένα και με τα ρούχα λασπωμένα από το παιχνίδι στην αυλή. Αλλά εμείς που ξέρουμε, οι αγορομάνες, όσο κι αν θαυμάζουμε ένα ροδομάγουλο, χαμογελαστό κοριτσάκι, δεν θα αλλάζαμε με τίποτα τους θησαυρούς μας, αφού κάθε αναλαμπή τους μέσα σε μια μέρα γεμάτη σκαρφάλωμα και πάλη -κάθε αγκαλιά, σ’ αγαπώ, μου λείπεις, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου- αξίζει για εμάς όλο το χρυσάφι του κόσμου.
