25 Δεκεμβρίου 2022. Τα 8α γενέθλια του Οδυσσέα.
Ή αλλιώς η τρίτη ημέρα που είχα τη μαμά μου στο νοσοκομείο, σε μια δύσκολη νοσηλεία που κράτησε παραπάνω από ένα μήνα και που φαινόταν από την αρχή πως τα πράγματα θα ήταν δύσκολα και απαιτητικά.
Ξέρετε, για εμένα, το πάρτι του Οδυσσέα, για εμένα είναι ένα πάρτι λύτρωσης. Κάθε χρόνο.
Φαντάζομαι πως η προωρότητά του και το γεγονός πως το μικρό μου Χριστουγεννιάτικο αστέρι γεννήθηκε και πέρασε δύσκολα, είναι κάθε φορά μια σπουδαία γιορτή. Μια γιορτή προσωπική. Δική μου. Εκείνος δεν ξέρει γιατί η μαμά κάνει τόσες προετοιμασίες κάθε χρόνο στα γενέθλια του και γιατί κάθε 25 Δεκεμβρίου στις 4.00 τα ξημερώματα, πηγαίνω στο κρεβάτι του, τον ξυπνάω και του κάνω την πιο σφιχτή αγκαλιά της χρονιάς.
Όμως στα γενέθλια των 8 του χρόνων ήταν όλα διαφορετικά.
Γιατί προτεραιότητα αυτή τη φορά είχε η γιαγιά του. Η μαμά μου.
Και το δίλημμα ήταν μεγάλο. Να κάνω πάρτι στο παιδί μου ενώ εγώ δεν ήμουν καλά; Και πώς θα χαμογελούσα; Πώς θα υποδεχόμουν τα άλλα παιδάκια και τους γονείς; Πώς δεν θα πλάνταζα στο κλάμα όταν θα έσβηνε τα κεράκια του;
Προχθές μιλούσα στο τηλέφωνο με μια πολύ αγαπημένη μου φίλη που περνάει μια παρόμοια ιστορία με τον μπαμπάκα της, ενώ το παιδάκι της είχε τα γενέθλιά του. Κι εκείνη, πήρε την απόφαση και το έκανε το πάρτι, παρά τον προσωπικό της γολγοθά. Κι εκείνη έπνιξε το κλάμα της, φόρεσε το πιο λαμπερό της χαμόγελο, αγκάλιασε το παιδάκι της και του ευχήθηκε υγεία και μόνο υγεία την ώρα που έσβηνε τα κεράκια του.
Μου περιέγραφε το roller coaster των συναισθημάτων της και έβλεπα τον εαυτό μου στο 100%. Ήξερα κάθε στιγμή πώς ένιωθε. Ήξερα τι αγώνα έκανε να μη φανεί η αγωνία της και η θλίψη της. Ήξερα καλά πόσο έκλαψε πριν και μετά μόνη της στο μπάνιο. Ήξερα όμως και πόσο λυτρωτικό ήταν το συναίσθημα όταν είδε το παιδάκι της ξέγνοιαστο και ανέμελο να σβήνει τα κεράκια του.
Για τον λόγο αυτό, γράφω αυτό το άρθρο.
Ξέρω πως πολλές από εσάς περνάτε αντίστοιχες καταστάσεις και θέλω να σας πω πως η Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Και πως η ζωή είναι φυσικά οι γονείς μας αλλά είναι και τα παιδιά μας.
Και αν έχετε αυτό το τραγικό δίλημμα, επειδή το έζησα και το ξέρω, σας παροτρύνω να το κάνετε το πάρτι. Τη γιορτή, τα κεράκια, τις αγκαλιές.
Σίγουρα τα γενέθλια του παιδιού σας αυτά θα είναι διαφορετικά. Και θα τα θυμάστε για πάντα.
Όμως μην τα ακυρώσετε. Σας παρακαλώ.
Το έκανα, το έζησα και το ξέρω.
Μπορεί να πονέσετε διπλά εκείνη την ώρα, να νιώθετε πως η καρδιά σας χτυπά κάπου μακριά, έξω από το σώμα σας, δίπλα στον γονιό σας στο νοσοκομείο και όχι εκεί, την ώρα του «μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά», όμως πιστέψτε με, δεν θα το μετανιώσετε.
Το ότι γιορτάζετε δίπλα στο παιδί σας δεν σημαίνει πως δεν υποφέρετε για τον γονιό σας.
Βασικά δεν σημαίνει τίποτα.
Σημαίνει μόνο πως σφίξατε τα δόντια σας και προσφέρατε μια στιγμή «κανονικότητας» στο παιδί σας που γνωρίζει πολύ καλά -ας μη γελιόμαστε- πως δεν είστε καλά.
Αν πάλι αισθάνεστε πως όλο αυτό σας ξεπερνάει και είναι πέρα από τις δυνάμεις σας, τότε να μην το κάνετε. Αυτή είναι η δική μου εμπειρία και καθαρά προσωπική αίσθηση. Να σας πω την αλήθεια, το έκανα μια φορά αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θα το άντεχα δεύτερη...
Με όλη μου την αγάπη και πολλές ζεστές αγκαλιές προς τις μαμάδες που περνούν μια δύσκολη φάση αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να παραμείνουν εκείνες οι χαμογελαστές νεράιδες της ζωής των παιδιών τους.
Μυρτώ
ΥΓ: Λουίζα μου και Πέγκυ μου, σας ευχαριστώ. Χωρίς εσάς όλα θα ήταν αλλιώς.
