«Συνάντησα» την Εύη στο Instagram. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για ένα άλλο θέμα, όμως γρήγορα κατάλαβα πως αυτή η υπέροχη νέα μαμά είχε και κάτι άλλο να μου πει. Τη ρώτησα ευθέως. Και μου είπε. Η ιστορία που ακολουθεί είναι η ιστορία της. Μια ιστορία που μας υπενθυμίζει την ανάγκη της πρόληψης, της άμεσης αντίδρασης αλλά και της ζωής, που είναι ωραία παρά τα σκαμπανεβάσματά της. Γιατί η Εύη επέλεξε να ζήσει μια ζωή πολύχρωμη. Όπως τα μαντίλια που τη συντρόφευσαν στην πιο απαιτητική περίοδο της ζωής της. Την αφήνω να σας αφηγηθεί την ιστορία της όπως ακριβώς μου την είπε κι εμένα.
Περίοδος πρώτης καραντίνας με τον σύζυγό μου και έναν άγγελο ενός έτους! Ξαφνικά ξεκίνησα να πιάνω κάτι στο στήθος μου, το οποίο μια το έβρισκα και μια το έχανα! Υπέθετα ότι θα είναι γρομπαλάκι της περιόδου και, ναι, δυστυχώς, δεν έδωσα σημασία. Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στον Ιούλιο, να έχουμε ξεκινήσει τις προετοιμασίες και την αναζήτηση εκκλησίας για τον θρησκευτικό γάμο και τη βάπτιση του γιου μας. Κάποια μέρα στο μπάνιο έπιασα ξανά το στήθος μου και τότε έβρισκα το γρομπαλάκι συνεχώς, ήταν μονίμως εκεί. Ταυτόχρονα εκείνο το διάστημα ένιωθα και κουρασμένη, αλλά δεν μου έκανε εντύπωση γιατί είμαι από τα άτομα που δεν μπορούν να κάθονται! Αποφασίζω λοιπόν να πάω αρχικά στον γυναικολόγο μου. Έβλεπα μαζί του το μόνιτορ και διέκρινα καθαρά ένα μεγάλο μαύρο στρογγυλό καρύδι! Δεν περνούσε όμως από το μυαλό μου ούτε στο ελάχιστο πως μπορεί να είναι κάτι κακό. Ο γυναικολόγος μου βέβαια μου είπε έπειτα από καιρό πως το κατάλαβε κατευθείαν αλλά δεν ήθελε να μου πει κάτι καθώς δεν ήταν ειδικότητά του, και έτσι με παρέπεμψε κατευθείαν για μαστογραφία και υπερήχους. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν περίμενα πως θα άκουγα τη λέξη «καρκίνος». Από την επόμενη μέρα και για 2,5 χρόνια σχεδόν ξεκίνησα να μπαινοβγαίνω στον «Άγιο Σάββα» και στο «Νίκος Κούρκουλος».
Μόνη μου σκέψη και μέλημα, να βαπτίσω αρχικά το παιδί μου και έπειτα να το δω να μεγαλώνει.
Προγραμματίσαμε τη βάπτιση μέσα σε μία εβδομάδα, σε συγκεκριμένη ημερομηνία για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου και να αντεπεξέλθω. Βλέπεις, βρισκόμουν ήδη στην τρίτη χημειοθεραπεία του πρώτου κύκλου – οι οποίες φυσικά και με είχαν τερματίσει και είχαν ήδη πέσει τα μαλλιά μου. Οπότε στη βάπτιση του μωρού μου έπρεπε να φορέσω και περούκα, την οποία δεν ήθελα καθόλου. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά απ’ ό,τι τα είχα σχεδιασμένα στο μυαλό μου για εκείνη την ημέρα. Είχα υποσχεθεί λοιπόν να μην κλάψω καμία μέρα μπροστά στο παιδί μου και φυσικά ποτέ να μη με δει χωρίς τα αμέτρητα ωραία, πολύχρωμα μαντίλια που μου είχαν κάνει δώρο φίλοι και συγγενείς.
Και το τήρησα.
Δεν έκλαψα ποτέ μπροστά στο παιδί μου.
Ακόμα και τις φορές που δεν μπορούσα να καταπιώ το σάλιο μου από τους πόνους –και, δυστυχώς, ήταν πολλές–, έπαιρνα τηλέφωνο τους γονείς μου και έρχονταν να πάρουν το παιδί για να μην καταλάβει τίποτα. Δεν ήθελα να πληγωθεί η αγνή ψυχούλα του για τίποτα στον κόσμο. Και όταν έφευγε και έκλεινε η πόρτα, τότε κατέρρεα.
Ο άντρας μου ήταν πάντα πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, ακόμα και όταν όλα πήγαιναν στραβά, σε αντίθεση με μένα. Πάντα χαμογελούσε.
Τώρα, βρίσκομαι μετά από 18 χημειοθεραπείες, 30 ακτινοβολίες κι ένα χειρουργείο που μου ‘χει στερήσει το ένα στήθος. Τώρα, και για 10 χρόνια, παίρνω καθημερινά ένα χάπι και κάθε μήνα κάνω μια ένεση για να σταματάει η περίοδος. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Όταν όμως τελειώνεις και λες «επιτέλους ξεμπέρδεψα, θα ανακάμψω, θα ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου», παρουσιάζονται πολλά προβλήματα. Οι δυνάμεις σου σε έχουν εγκαταλείψει και επαγγελματικά τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Δεν μπορώ να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά. Δεν μπορώ γιατί αφενός κουράζομαι σωματικά και αφετέρου παντού με ρωτάνε: «γιατί θέλετε δουλειά γραφείου;», «γιατί απείχατε δύο χρόνια επαγγελματικά;».
Θέλω να σου αναφέρω όμως και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Σε όλη αυτή την περιπέτεια, η ψυχολογία μου, τα νεύρα μου, η διάθεσή μου ήταν πολύ άσχημα. Υπήρχαν φορές που δεν φερόμουν καλά στον άντρα μου, και δεν το άξιζε. Γιατί ήταν και είναι πάντα εδώ για μένα! Δεν λύγισε ποτέ! Δεν έκλαψε μπροστά μου ποτέ, παρά μόνο όταν μου έπεσαν τα μαλλιά εντελώς και πήγα και τα ξύρισα, και άλλη μια φορά, όταν τον χαιρέτησα από το παράθυρο του νοσοκομείου, μία μέρα μετά το χειρουργείο. Κι επειδή δεν έβγαζα ποτέ τα μαντίλια γιατί δεν ήθελα να με βλέπει έτσι ούτε ο άντρας μου, κι ακόμα και το βράδυ ξάπλωνα με το μαντίλι, αυτός ο άνθρωπος, όταν με έπαιρνε ο ύπνος, μου το έβγαζε και το ακουμπούσε στο κομοδίνο. Και κάθε πρωί ξυπνούσα χωρίς το μαντίλι. Ποτέ όμως δεν το συζητήσαμε, κι εγώ απλά κάθε πρωί ξυπνούσα μ’ ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη! Εμείς είμαστε μαχήτριες αλλά και οι άντρες μας και οι γονείς μας, κι οι μάνες μας δίνουν μάχη. Η μάνα μου δεν έκλαψε ποτέ μπροστά μου. Το έκανε πάντα όταν έμενε μόνη της. Κι ο πατέρας μου, σε 18 χημειοθεραπείες και 30 ακτινοβολίες ήταν έξω από το νοσοκομείο και με περίμενε, και κάθε φορά που τελείωνα μου έλεγε «μπράβο, κορίτσι μου, εγώ δεν θα μπορούσα να το αντέξω αυτό». Η αδερφή μου –παντρεμένη με τρία παιδιά– στάθηκε δίπλα μου όλες τις μέρες, όλες τις ώρες, μ’ έπαιρνε, με πήγαινε βόλτες, ανέλαβε εξ ολοκλήρου τον Γιώργο. Είναι και αυτοί ήρωες του καρκίνου και χωρίς αυτούς μπορεί και να μην τα είχα καταφέρει.
Ευχή μου από εδώ και πέρα είναι να είμαι παρούσα κάθε μέρα και να βλέπω το παιδάκι μου να μεγαλώνει όμορφα και κυρίως με υγεία! Μακάρι τα σοβαρά μας προβλήματα να είναι οι λεκέδες στο πάτωμα και τα λαδωμένα δαχτυλάκια στους καναπέδες!
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο 14ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
