Ποιος θα το έλεγε πως θα βρισκόμασταν σε καραντίνα έγκλειστοι στο σπίτι, πως το κινητό θα σταματούσε να χτυπάει, πως θα κάναμε εμμονικά refresh στα mails μας μπας και εμφανιστεί έστω ένα newsletter και πως η κουραστική ρουτίνα του γραφείου θα γινόταν μια νοσταλγική ανάμνηση που θα μας προκαλούσε καρδιοχτύπι.
Δεν σας το κρύβω, αυτές τις ημέρες, πέρασαν πολλά από το μυαλό μου και έτσι αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας για να δω αν είμαστε όλες στο ίδιο μήκoς κύματος.
10 σκέψεις λοιπόν, της -πρώην εργαζόμενης- νυν έγκλειστης μάνας:
1. Πόσο τεράστια είναι η ημέρα!
Παλιά, εκείνες τις ωραίες μέρες του γραφείου, καθόμουν στην καρέκλα το πρωί και κάποια στιγμή κοιτούσα το ρολόι μου και ήταν 6 το απόγευμα. Τώρα κοιτάω το ρολόι στις 9.15 το πρωί, το ξανακοιτάω έπειτα από 3 ώρες και έχει πάει 9.20.
2. Πόσο δημιουργική μπορώ να γίνω πια!
Ναι όλες οι μαμάδες ποστάρουν περήφανες τις χειροτεχνίες και τους πίνακες ζωγραφικής των παιδιών τους λες και έχουν γεννήσει μικρούς Νταλί που τόσο καιρό δεν είχαν βρει τον τρόπο να αναδείξουν το ταλέντο τους. Κι εμείς κάναμε χαρτοκοπτική, εξαντλήσαμε όλα τα χαρτιά υγείας για να τα μετατρέψουμε σε ανθρωπάκια, κάναμε χειροποίητο ενυδρείο, ξανακάναμε χαρτοκοπτική, κάποια στιγμή κουράστηκα. Αν ξαναδώ κόλλα και ψαλίδι νομίζω θα αυτοπυρποληθώ.
3. Το ερώτημα "τι θα φάμε σήμερα" αποκτά νέα υπόσταση.
Πίστευα πως αυτό ήταν το πιο δύσκολο ερώτημα στο οποίο καλούμαστε όλες να απαντήσουμε καθημερινά. Μόνο που π.κ. (προ καραντίνας) έπρεπε να το απαντήσεις μεσημέρι και βράδυ. Δύο φορές. Τώρα που είστε σπίτι όλη μέρα, το ερώτημα τίθεται μίνιμουμ 8 φορές ανά δίωρο.
4. Θαυμάζω όσες δεν δουλεύουν.
Ποτέ δεν θα μπορούσα να έχω εκτιμήσει περισσότερο τις μαμάδες που μένουν σπίτι, αν δεν έμενα σπίτι αυτές τις ημέρες. Αλήθεια κορίτσια είστε ηρωίδες. Προσωπικά αισθάνομαι ότι ο χρόνος δεν περνάει, ότι κάνω τις δουλειές του σπιτιού σαν να ζω τη μέρα της Μαρμότας και επίσης, έχω ανάγκη να δω άλλους ανθρώπους πέρα από τον άντρα μου και τα παιδιά μου, αλλιώς αισθάνομαι πως θα προκαλέσω κάποιο κακό. Ναι, είναι πολύ κουραστικό να μένεις σπίτι.
5. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και σκιάζομαι.
Τις πρώτες ημέρες έβαζα ρουζ, τις επόμενες στέγνωσα τα μαλλιά μου με πιστολάκι. Πλέον ξυπνάω, πλένω δόντια, χτενίζω μαλλιά σε 4 δευτερόλεπτα, βάζω φόρμα (συχνά την ίδια με χτες) και θεωρώ τον εαυτό μου γυναίκα. Στον δρόμο που βγαίνω για λίγο περπάτημα το βράδυ τρέμω μη συναντήσω κανέναν γνωστό. Το τσιμπιδάκι των φρυδιών βρίσκεται σε amber alert, αν το βρείτε με ενημερώνετε.
6. Νιώθω κουρασμένη!
Doing Nothing. Εγώ, που ξυπνούσα στις 7 το πρωί -όλο το βράδυ άυπνη- έτρεχα σαν την τρελή για ένα 12 ωρο στο γραφείο, γύριζα σπίτι για τα παιδιά σε non stop διάθεση και κοιμόμουν με το laptop αγκαλιά, τώρα, κάνοντας το απολύτως τίποτα, νιώθω κουρέλι. Ανεξήγητο επιστημονικά, αλλά μου συμβαίνει.
7. Πιέζομαι που "πρέπει" να νιώθω ευγνωμοσύνη που "είμαστε καλά".
Ναι σίγουρα είναι εξαιρετικά σπουδαίο που είμαστε υγιείς, που η Ελλάδα τα πάει τόσο καλά με τον αριθμό κρουσμάτων δεν το συζητώ, όμως το βασικό συναίσθημα που νιώθω αυτή τη στιγμή δεν είναι η ευγνωμοσύνη. Είναι ότι θέλω την παλιά μου ζωή! Όπως ήταν! Και το πιο κακό είναι ότι "πρέπει" να ντρέπομαι που το αισθάνομαι αυτό.
8. Όχι άλλες ειδήσεις, όχι άλλο κάψιμο.
Δεν αντέχω να διαβάζω τους τρανταχτούς τίτλους με τους νεκρούς, τα δυσοίωνα προγνωστικά και να βλέπω τη νέα σειρά "Epidemic" που θέλει να βλέπει ο Τάσος στο Netflix και που φυσικά βγαίνει πρώτη πρώτη μόλις πατήσεις το κόκκινο κουμπάκι του τηλεκοντρόλ. Φτάνει. Θα βάλω να δω Friends.
9. Βαρέθηκα και το Instagram
Μα τι με έπιασε; Όμως πόσες φορές να σκρολάρεις στο feed και πόσα stories να δεις. Το weekly report μου, μου λέει πως έχω 50% περισσότερο screentime αυτή την εβδομάδα αλλά αισθάνομαι ότι σύντομα θα απαξιώσω τόσο το κινητό μου που δεν θα χρειάζεται φόρτιση δύο φορές την ημέρα. Νιώθω μια απελευθέρωση, δεν σας το κρύβω!
10. Ξέρω ότι μια μέρα θα τα μετανιώσω όλα αυτά!
Το ξέρω, θα γυρίσουμε στην κανονικότητα, το ξυπνητήρι θα χτυπάει πάλι στις 7.30, το πρόγραμμα θα είναι ξανά αδυσώπητο, το άγχος θα επιστρέψει στα νορμάλ επίπεδα. Τα κόκκινα. Και τότε ξαφνικά, θα αναπολήσω τις στιγμές που #menamespiti, όμως μέχρι τότε, επιτρέψτε μου να θέλω να ονειρεύομαι το γραφείο, τη στιγμή που αφήνω ευτυχισμένα τα παιδιά μου στο σχολείο και το πρόγραμμα που τόσο έχουμε όλοι ανάγκη και τόσο πολύ μας έχει λείψει.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Μυρτώ
