Θυμάμαι ένα φορείο να τρέχει στο χειρουργείο.
Ήταν ξημερώματα Χριστουγέννων.
Νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο με μερική αποκόλληση. Όλα πήγαιναν πολύ καλά και για πρώτη φορά έπειτα από 6 βράδια τόσο ο Τάσος όσο και οι γονείς μου έφυγαν καθησυχασμένοι. Ήταν βέβαιο. Είχαμε διαφύγει τον κίνδυνο και έτσι τα προγνωστικά έλεγαν πως θα έμενα 2 μήνες στο κρεβάτι αναμένοντας να μπω στον 9ο μήνα.
Ήμουν έγκυος 30 εβδομάδων και εσύ ζύγιζες 1650 γραμμάρια. Ήσουν όμως ασφαλής μέσα στην κοιλιά μου και σε χάιδευα ασταμάτητα. Το θυμάσαι;
Ξαφνικά, εκεί κατά τη μία το βράδυ ένιωσα αιμορραγία. Πίστεψα πως το έβλεπα στο όνειρό μου. Δεν μπορεί. Το φαντάζεσαι, είπα στον εαυτό μου. Κοιμήσου. Αδύνατο, δεν ήταν στον ύπνο μου, το ένιωθα.
Πάτησα το κόκκινο κουμπάκι για να ειδοποιήσω τις μαίες. Κάτι κακό μου συνέβαινε. Ή μάλλον ακόμα χειρότερα, κάτι κακό συνέβαινε στο παιδί μου. Το πρώτο φορείο άρχισε να τρέχει. Κατεβήκαμε πολλούς ορόφους και ξεκινήσαμε τις εξετάσεις. Ταχεία εξέταση αίματος, υπερήχους, ήρθε η Όλγα η γιατρός μας, ήρθε η Ειρήνη η λατρεμένη μου μαία.
Δεν έχει νόημα να σου πω τι ακολούθησε γιατί όπως λέει και η Όλγα "πάντα πρέπει να κρίνουμε από το αποτέλεσμα". Και το τέλος αυτής της ιστορίας είναι τόσο όμορφο.
Θέλω όμως να σου πω μία ιστορία για τη γιαγιά σου. Τη μαμά μου.
Η ώρα ήταν 2 τα ξημερώματα και εγώ είχα πάθει ολική αποκόλληση πλακούντα. Αυτό πρακτικά σε εμένα που δεν είμαι γιατρός σημαίνει πως δεν είχες οξυγόνο και έπρεπε να σε πάρουν από την κοιλιά μου σε ελάχιστα λεπτά. Έτσι μου επέτρεψαν να κάνω ένα και μόνο ένα τηλεφώνημα πριν περάσω στην ολική νάρκωση.
Πήρα τη μαμά μου.
Με θυμάμαι να ουρλιάζω από πανικό και αγωνία "Μαμά, μου παίρνουν τον μπέμπη".
Εκείνη, στην άλλη άκρη της γραμμής -το τονίζω 2 τα ξημερώματα- απόλυτα ήρεμη, μου απάντησε:
"Μυρτούλα μου, θέλω να ηρεμήσεις, είσαι στα καλύτερα χέρια, ερχόμαστε τώρα με τον πατέρα σου και θέλω να σκέφτεσαι ένα πράγμα, θα κάνεις ένα Χριστουγεννιάτικο μωρό! Και του χρόνου, στο υπόσχομαι, τέτοια μέρα, θα του κάνουμε το μεγαλύτερο πάρτι. Ερχόμαστε".
Και πράγματι μωρό μου, έτσι έγινε. Στα πρώτα σου γενέθλια σού κάναμε το πιο υπέροχο πάρτι.
Και ξέρετε κάτι; Γι'αυτό έφτιαξα το ΒΟΟΜ γιατί πιστεύω στη δύναμη των μαμάδων. Προσωπικά δεν ξέρω αν συνέβαινε αυτό στο δικό μου παιδί αν θα είχα την ψυχραιμία να είμαι καθησυχαστική στο τηλέφωνο. Όμως η μαμά μου με τη γλυκιά φωνή της, έδωσε στη στιγμή μια νέα διάσταση αισιόδοξη. Αυτό το τηλέφωνο, σε ανοιχτή ακρόαση όπως ήταν στο υπόγειο του Ιασώ, νομίζω ότι καθησύχασε όχι μόνο εμένα αλλά και όλους όσοι βρίσκονταν εκεί. Έριξε την ένταση και έδειξε σε όλους την πιθανότητα της αισιόδοξης έκβασης. Και έτσι κι έγινε.
Γεννήθηκες και έζησες. Και έμαθα πως όταν βγήκες ήσουν σχεδόν μαύρος από την έλλειψη οξυγόνου όμως εσύ τα κατάφερες.
Και καμιά φορά τόσο ο μπαμπάς σου όσο και οι φίλες μου με "κατηγορούν" ότι είμαι υπερ-προστατευτική μαζί σου. Το ξέρεις ότι τους αγνοώ, έτσι δεν είναι; Γιατί εμείς ξέρουμε καλά τι συνέβη εκείνο το βράδυ και ναι, θέλω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου να σε προστατεύω από το κάθε τι, αφού εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να σε προστατέψω όπως ήθελα.
Και καμία φορά μας "κατηγορούν" ότι είμαστε κολλημένοι ο ένας στον άλλο. Όμως εμείς οι δύο ξέρουμε ότι εκείνο το βράδυ χωριστήκαμε κόντρα στη φύση μας και πως τώρα αναπληρώνουμε το κενό.
Και θα το αναπληρώσουμε γιατί κάθε περιπέτεια τελικά μας κάνει πιο δυνατούς. Όμως να ξέρεις, από τις χιλιάδες φωτογραφίες που σε βγάλαμε με τον μπαμπά σου αυτούς τους δύο δύσκολους μήνες της Εντατικής, σήμερα, 5 χρόνια μετά, εγώ μία κρατάω στη μνήμη μου.
Αυτή που μας χαμογέλασες για πρώτη φορά.
Οδυσσέα μου, αγόρι μου, προωράκι μου που έγινες παιδάκι ολόκληρο,
να σε χαίρομαι μωρό μου. Να είσαι υγιής και ευτυχισμένος και εμείς θα είμαστε κοντά σου για να σε καμαρώνουμε.
Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου,
Η μαμά.
