Στις προηγούμενες γενιές ακόμα και οι πιο αφοσιωμένοι μπαμπάδες ήταν συνήθως τόσο σκληρά εργαζόμενοι, στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στον παραδοσιακό ρόλο του κουβαλητή, που απουσίαζαν πολλές ώρες καθημερινά από το σπίτι. Ένας από αυτούς ήταν και ο δικός μου πατέρας που, ως ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος που είχε έρθει από το χωριό και αγωνιζόταν να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του, είχε μετατρέψει το γραφείο του σε δεύτερο σπίτι.
Ο νέος του ρόλος, του παππού, τον βρήκε σε μια πιο χαλαρή φάση της ζωής του, στη σύνταξη πλέον, δίνοντάς του την ευκαιρία να ξαναζήσει τις χαρές ενός χαζομπαμπά στο πολλαπλάσιο, αφού από την αρχή αγκάλιασε το παιδί του παιδιού του σαν δυο φορές παιδί του (όχι, αυτή η παροιμία δεν ταιριάζει μόνο σε γιαγιάδες).
Πριν γίνω μητέρα δεν φανταζόμουν πόσο συγκινητικό θα ήταν να τον δω να γίνεται παππούς. Να παίρνει αγκαλιά τον νεογέννητο εγγονό του, κοιτώντας τον με ένα βλέμμα που ξεχειλίζει από γλύκα. Να φωτίζεται το πρόσωπό του από ευτυχία κάθε φορά που τον συναντά. Να τραγουδάει μαζί του παιδικά τραγούδια. Να του αφηγείται ιστορίες από τη δική του παιδική ηλικία και ο γιος μου να τον παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα.
Να παίζουν μαζί μπάλα στην αυλή, τις ηλιόλουστες ημέρες, αντλώντας ακόμα και στα ογδόντα-κάτι χρόνια του ενέργεια από την επιθυμία να διασκεδάσει με τον εγγονό του. Αντλώντας ενέργεια και από την επιθυμία να κάνει ό,τι δεν είχε κάνει με τα παιδιά του. Γιατί οι κόρες του -η αδερφή μου κι εγώ- δεν είχαμε δείξει ποτέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μπάλα. Τώρα λοιπόν, στην τρίτη ηλικία της ζωής του, του δίνεται η ευκαιρία να πάρει μια γεύση από την ανατροφή ενός αγοριού, την οποία φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα.
Η ευτυχία ενός παππού που παίζει με το εγγόνι του είναι από μόνη της ένας σοβαρός λόγος για να φροντίζει κάθε μπαμπάς την υγεία του και να μην αμελεί τα ιατρικά τσεκάπ του ώστε να έχει την ευκαιρία, στο μακρινό μέλλον -με λίγη τύχη, γιατί προφανώς δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα τη μοίρα μας- να ζήσει τα παιδιά των παιδιών του. Βλέποντας τόσους φίλους γύρω μου να γίνονται γονείς χωρίς να έχουν και τους δυο γονείς τους, συνειδητοποιώ την τύχη μου.
Μπορεί να είναι θρυλικές οι κόντρες μας με τους παππούδες των παιδιών μας σε θέματα ανατροφής, με τους γονείς μας και τα πεθερικά μας, η αλήθεια είναι όμως ότι από πολλές απόψεις μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπα για τα εγγόνια τους. Όπως στην υπομονή, τη δεξιοτεχνία, τη σχολαστικότητα, την εργατικότητα και κυρίως στην ικανότητα να δίνουν απλόχερα αγάπη, ακόμα και αν δεν έχουν τις παλιές τους αντοχές, ακόμα και αν αντιμετωπίζουν μακροχρόνια προβλήματα υγείας που τους έχουν στερήσει κάτι από τις παλιές δυνάμεις και το ταμπεραμέντο τους. Γι’ αυτό, ακόμα και αν δεν ζει ο παππούς του δικού σας παιδιού, μιλήστε του γι’ αυτόν, αφηγηθείτε του ιστορίες, δείξτε του φωτογραφίες. Θα είναι σαν να ξαναζωντανεύει ένα κομμάτι του μέσα στην καρδιά και το μυαλό του εγγονιού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.
