Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω στα social media κάποιες αναρτήσεις που σχολιάζουν ειρωνικά το γεγονός ότι στα παιδικά πάρτι ή τις σχολικές αίθουσες πλέον ακούγονται σχεδόν αποκλειστικά ασυνήθιστα ονόματα. Δεν καταλαβαίνω όμως πού είναι το κακό στο να επιλέγουν όλο και περισσότεροι γονείς να δώσουν ένα σπάνιο όνομα στο παιδί τους - ή και περισσότερα από ένα.
Όταν, πριν από περίπου οκτώ χρόνια, αναζητούσαμε όνομα για τον γιο μας, είχαμε αποφασίσει εξαρχής να μην καταφύγουμε στην οικογενειακή δεξαμενή, και για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις μεταξύ των παππούδων και για να έχουμε την ελευθερία μιας επιλογής που θα ήταν εύηχη και θα συνδεόταν, είτε νοηματικά είτε συμβολικά, με κάτι θετικό.
Έτσι καταλήξαμε στο «Φίλιππος», γιατί μάς άρεσαν και ο συνδυασμός ήχων και η αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, «αυτός που αγαπάει τα άλογα» (το γεγονός ότι δεν είμαστε θερμοί υποστηρικτές του θεσμού της μοναρχίας μάς προβλημάτισε λίγο, αλλά δεν λειτούργησε ανασταλτικά). Αν μπορούσα όμως να γυρίσω τώρα πίσω στην εποχή της έρευνάς μας, και της εγκυμοσύνης μου, θα διεύρυνα τη λίστα των υποψηφιοτήτων με ακόμα πιο σπάνιες και ίσως τολμηρές επιλογές.
Γιατί σε ένα μοναδικό παιδί, δηλαδή σε κάθε παιδί, αξίζει ένα σπάνιο όνομα. Αν μάλιστα αυτό σημαίνει ή συμβολίζει κάτι -όμορφο, εμψυχωτικό, αισιόδοξο- ακόμα καλύτερα. Πείτε με γραφική, αλλά θα μου άρεσε να το κάναμε όπως κάποιες αυτόχθονες φυλές της Αμερικής και να δίναμε ονόματα που περιγράφουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου -ας πούμε, αυτός που τρέχει σαν τον άνεμο ή το κορίτσι με τα λαμπερά μάτια. Αρκεί, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και της διαρκούς αυτοεξέλιξης, να έβρισκε και τον ίδιο σύμφωνο το όνομα-ταμπέλα του και να μπορούσε, αν ένιωθε σε κάποια φάση της ζωής του ότι δεν του ταιριάζει πια, να το αντικαταστήσει με ένα καινούριο.
Αν επιθυμούμε πραγματικά να δώσουμε στο παιδί μας το όνομα ενός χριστιανικού αγίου και/ή ένα όνομα με το οποίο θα τιμήσουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, κανένα πρόβλημα. Αν, από την άλλη, η ονοματοδοσία μας είναι εμπνευσμένη από ένα μύθο, μια ιστορία ή ακόμα και τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη, επίσης κανένα πρόβλημα. Ας σκεφτούμε ότι το όνομα του παιδιού μας είναι μια κληρονομιά που θα συνοδεύει, τον μικρό μας Θησέα ή τη μικρή μας Τερψιχόρη, σε όλη του τη ζωή. Μπορούμε λοιπόν να το μετατρέψουμε σε μάθημα ζωής ότι δεν πρέπει να διστάζουμε να ακολουθήσουμε τα «θέλω» μας ακόμα και αν αυτά συγκρούονται με τις προσδοκίες του κοινωνικού περίγυρου.
