Psychology

Είμαστε στο πάρκο με τον γιο μας, όταν αρχίζει να πετάει παιχνίδια σε άλλα παιδιά και να τα σπρώχνει. Ίσως δεν αντισταθούμε στον πειρασμό να του βάλουμε τις φωνές, αλλά ξέρουμε ήδη ότι ένα ξέσπασμα με φωνές είναι λάθος.

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο λέγοντας τη δική μου ιστορία.

Όταν έτυχε πρόσφατα να περάσω μπροστά από το σχολείο του οκτάχρονου γιου μου την ώρα του διαλείμματος, στάθηκα πίσω από τα κάγκελα αναζητώντας τον ανάμεσα στα παιδιά που έτρεχαν και έπαιζαν.

Ποια είναι η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τον σχολικό εκφοβισμό; Ένα παιδί, συνήθως μικρόσωμο, περικυκλωμένο από μια παρέα νταήδων που του φωνάζει, το βρίζει, του εκτοξεύει αντικείμενα.

«Είμαι ο χειρότερος στην τάξη μου» μού είπε πρόσφατα ο γιος μου για ένα μάθημα του σχολείου και ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω, με τρόπο κατανοητό, ότι η σύγκριση με τους άλλους είναι μεγάλη παγίδα από την οποία δεν βγαίνουμε ποτέ κερδισμένοι, θυμήθηκα τον τίτλο του νέου βιβλίου της Jennifer Breh

Όταν χαμογελάνε λάμπει ο κόσμος ολόκληρος και η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν μπορεί να τα κάνει να χαμογελάσουν τόσο πλατιά όσο ένα «μπράβο» από τη μαμά ή τον μπαμπά.

Και ξαφνικά το γλυκό παιδάκι σας μεταμορφώθηκε σε αντιδραστικό έφηβο-μινιατούρα. Σε ένα νήπιο που η αγαπημένη του λέξη είναι το «όχι» στα πάντα, σαμποτάροντας όλα όσα προσπαθείτε να κάνετε μαζί, από την προετοιμασία για τον παιδικό σταθμό μέχρι τη ζωγραφική.

Είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό το πόσο δεξιοτεχνικά μπορεί να χρησιμοποιήσει το ψέμα ένα παιδί ήδη από τη νηπιακή ηλικία.