Psychology

Έχετε πάει με των 3 ετών γιο σας για ψώνια στο σουπερμάρκετ. Μόλις φτάνετε στο ταμείο, αρχίζει να χτυπιέται και να ουρλιάζει γιατί θέλει παγωτό, και δεν μπορείτε να τον συνεφέρετε. Μόλις βιώσατε μια κρίση θυμού…

Όταν έτυχε πρόσφατα να περάσω μπροστά από το σχολείο του οκτάχρονου γιου μου την ώρα του διαλείμματος, στάθηκα πίσω από τα κάγκελα αναζητώντας τον ανάμεσα στα παιδιά που έτρεχαν και έπαιζαν.

Φωτογραφίες τεράστιων κρεβατιών, που μπορούν να φιλοξενήσουν άνετα τέσσερα και πέντε μέλη της οικογένειας ταυτόχρονα, κάνουν τον γύρο του διαδικτύου πυροδοτώντας, στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχόλια του τύπου: Πού να το βάλω στο υπνοδωμάτιό μου, που είναι δύο επί τρία; Αυτό όμως είναι

Ο φόβος για το σκοτάδι είναι αρχέγονος, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, και υπάρχει ακόμα και στους ενήλικες – από την εποχή που όταν έπεφτε η νύχτα, οι πρόγονοί μας γίνονταν πιο ευάλωτοι σε θηρευτές.

Είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό το πόσο δεξιοτεχνικά μπορεί να χρησιμοποιήσει το ψέμα ένα παιδί ήδη από τη νηπιακή ηλικία.

Ποια είναι η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τον σχολικό εκφοβισμό; Ένα παιδί, συνήθως μικρόσωμο, περικυκλωμένο από μια παρέα νταήδων που του φωνάζει, το βρίζει, του εκτοξεύει αντικείμενα.

Η επικαιρότητα των τελευταίων ετών είναι δυσβάσταχτη. Οι καθημερινές εξελίξεις συγκλονίζουν το πανελλήνιο και οι λεπτομέρειες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας μας αφήνουν όλους παγωμένους. Κάθε σκέψη που δημιουργείται στο μυαλό μας είναι μόνο αρνητική.

«Είμαι ο χειρότερος στην τάξη μου» μού είπε πρόσφατα ο γιος μου για ένα μάθημα του σχολείου και ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω, με τρόπο κατανοητό, ότι η σύγκριση με τους άλλους είναι μεγάλη παγίδα από την οποία δεν βγαίνουμε ποτέ κερδισμένοι, θυμήθηκα τον τίτλο του νέου βιβλίου της Jennifer Breh