Είναι μια από εκείνες τις μέρες που νιώθω σαν να βαδίζω στο χείλος του γκρεμού. Ο γιος μου έπαιξε ξύλο με έναν συμμαθητή του στο σχολείο και, από τότε που γύρισε σπίτι, στροβιλίζεται σαν τον διάβολο της Τασμανίας στα Looney Tunes. Και έχει και έναν ύποπτο βήχα που με κάνει να αναρωτιέμαι τι έχει κολλήσει...
Προτού όμως τρέξω πανικόβλητη για test, κάθομαι, παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και τηλεφωνώ σε μια καλή φίλη, επίσης μαμά, με την οποία μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες και, κυρίως, το ίδιο χιούμορ. Μέσα σε πέντε λεπτά έχουμε καταφέρει να διακωμωδήσουμε την κατάσταση και αισθάνομαι ήδη ότι έχει φύγει ένα τεράστιο βάρος από το στήθος μου. Νιώθω πιο έτοιμη να αντιμετωπίσω το test και το αποτέλεσμά του (παρεμπιπτόντως, βγήκε αρνητικό).
Ουσιαστικά, αυτό που κάνω είναι ό,τι πολλές ακόμα γυναίκες σε περιόδους στρες: αντί να επιλέγουν τη λεγόμενη αντίδραση της «πάλης ή της φυγής», στρέφονται στην υποστήριξη φίλων, όπως επιβεβαιώνουν ερευνητές του UCLA. Γιατί για μένα ανέκαθεν οι φίλοι ήταν απαραίτητοι, αλλά ειδικά από τότε που έγινα μαμά έχουν αποδειχθεί κυριολεκτικά σωτήριοι, για τουλάχιστον έξι λόγους:
Μαζί καταφέρνουμε να μετατρέψουμε ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις σε υλικό για κωμωδία (βλέπε παραπάνω): Έτσι, ελαφραίνουμε το φορτίο τους, κάνοντάς τις να φαίνονται, και να είναι, λιγότερο δυσβάστακτες.
Όταν νιώθω πως τα κάνω όλα λάθος, αρκεί μια ενθάρρυνση, ένας έπαινος από μια φίλη μου για να νιώσω ότι έχω -ξανά- υπερδυνάμεις, πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου και ότι μητρότητα -και πατρότητα- χωρίς λάθη δεν νοείται.
Καθώς συζητάμε με ειλικρίνεια και χωρίς ταμπού τα προβλήματά μας -γιατί έχουμε κοινές αξίες, αλληλοσεβασμό, και ξέρουμε ότι δεν θα κρίνει η μία την άλλη- νιώθουμε καλύτερα και μόνο που τα μοιραζόμαστε. Επιπλέον, με λίγη τύχη, μέσα από την επικοινωνία μας μπορεί να οδηγηθούμε και στη λύση τους.
Οι φίλες μου ξέρουν τι ακριβώς μου αρέσει, και αρέσει στην οικογένειά μου, και τους χρωστάω τις πιο εύστοχες προτάσεις: είτε πρόκειται για διασκέδαση είτε για τέχνη είτε, ακόμα, για τον οικογενειακό γιατρό μας.
Μπορεί να έχει χαθεί ο αυθορμητισμός της προ μητρότητας εποχής, όταν ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να βρεθούμε, μισή ώρα αργότερα, να τα πίνουμε σε κάποιο μπαρ, αλλά συνεχίζουμε να οργανώνουμε εξόδους, και διεξόδους, από την οικογενειακή καθημερινότητα. Φροντίζουμε να υπενθυμίζουμε η μία στην άλλη ότι μπορεί να μην είμαστε πια είκοσι χρονών και ελεύθερες από υποχρεώσεις, αλλά εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε μια βόλτα με γυναικοπαρέα για ένα ποτήρι κρασί (αν όχι περισσότερα). Έστω κι αν χρειαστεί να την προγραμματίσουμε μία εβδομάδα νωρίτερα, για να εξασφαλίσουμε babysitting.
Οι κολλητές μου δεν θα μου χαϊδέψουν τ’ αυτιά όταν κάνω κάτι λάθος. Θα μου το πουν, λιγότερο ή περισσότερο διπλωματικά, και θα τις ακούσω. Κι αυτό γιατί ξέρω ότι δεν το κάνουν για να με υποτιμήσουν, αλλά για να με βοηθήσουν, π.χ., να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα συμπεριφοράς του γιου μου, να βάλω τα όριά μου στη δουλειά ή να σταματήσω να φοράω εκείνο το κραγιόν, που η αλήθεια είναι ότι δεν με κολακεύει καθόλου.
BOOM Note: Από τότε που έγινα μαμά, συνειδητοποίησα πιο έντονα από ποτέ πόσο δύσκολο είναι, στην πραγματικότητα, να ταιριάξεις τόσο με κάποιον, ώστε να φτάσετε σε σημείο να δηλώνετε «φίλοι». Μέσα από παιδικά πάρτι, παιδικές δραστηριότητες, παιδικές χαρές έχω γνωρίσει πολύ κόσμο και έχω βρεθεί σε παρέες γονιών όπου αισθάνομαι σαν τη μύγα μες στο γάλα και μου λείπουν αφόρητα οι κολλητές μου. Έχω γνωρίσει, όμως, και λίγες αλλά εκλεκτές μαμάδες με τις οποίες είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και χτίζουμε νέες, δυνατές αναμνήσεις παρέα.
