Πουθενά αλλού δεν υπάρχει, ίσως, μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα από τον ρόλο του γονιού. Όσο μετράμε αντίστροφα για τον τοκετό, οραματιζόμαστε τον εαυτό μας ως την πιο ψύχραιμη, λογική, προοδευτική, τρυφερή μαμά του κόσμου και όντως, αυτές ακριβώς είναι οι προθέσεις μας, με την αγάπη που ήδη μας κατακλύζει για το πλασματάκι που κυοφορούμε. Αλλά μετά τη γέννα, ιδιαίτερα καθώς το παιδί μας μεγαλώνει, καθώς αναπτύσσει τις δικές του απόψεις και προτιμήσεις, κάποιες φορές κάνουμε και λέμε πράγματα που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ. Συνειδητά και μη, μεταμορφωνόμαστε στη μαμά μας ή στη φίλη μας που έγινε μαμά πριν από εμάς και που στο παρελθόν θεωρούσαμε υπερβολική όταν τη βλέπαμε να κυνηγάει το νήπιο με ένα κουτάλι στο χέρι. Στις περιπτώσεις της συνειδητής επιλογής είναι, συνήθως γιατί αποφασίζουμε, απλά, να μη δώσουμε κάποιες από τις μάχες της μητρότητας. Αυτά είναι λοιπόν μερικά από τα πράγματα που είχα ορκιστεί ότι δεν θα έκανα ποτέ όταν θα γινόμουν μαμά – αλλά τελικά έσπασα τους όρκους μου, ξανά και ξανά.
- Να δώσω συμπλήρωμα, ξεφεύγοντας από τον αποκλειστικό θηλασμό. Κανένας δεν αμφισβητεί την υπεροχή του μητρικού γάλακτος απέναντι στις φόρμουλες του εμπορίου, ωστόσο όταν βλέπεις το νεογέννητό σου να κλαίει όλη τη νύχτα πεινασμένο και να χάνει εκατό εκατό τα γραμμάρια του βάρους του, η αποφασιστικότητά σου λυγίζει και επαναπροσδιορίζεις τις προτεραιότητές σου.
- Να ενδώσω στα παρακάλια για ένα γλυκό. Όπως προειδοποιούν και οι ειδικοί, η απόλυτη απαγόρευση των γλυκών στο σπίτι μπορεί να φέρει, μακροπρόθεσμα, τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς τα παιδιά μεγαλώνοντας μπορεί να πέσουν με τα μούτρα στο απαγορευμένο - που σε αυτή την περίπτωση είναι κυριολεκτικά πιο γλυκό. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, μια λιχουδιά π.χ. δύο φορές την εβδομάδα μπορεί να βοηθήσει τον γιο μου να υιοθετήσει πιο ισορροπημένες διατροφικές συνήθειες.
- Να κυνηγάω το παιδί μου στο σπίτι για να το ταΐσω. Πριν γίνω μαμά, όταν τηλεφωνούσα σε φίλες και εκείνες μου απαριθμούσαν τις κουταλιές που είχε φάει το παιδί τους, υποτιμούσα τις ανησυχίες τους καθώς σκεφτόμουν ότι κανένα παιδί της μέσης ελληνικής οικογένειας δεν πεθαίνει από ασιτία, ακόμα και αν αρνείται πεισματικά να αγγίξει το πολτοποιημένο μπρόκολο. Ο γιος μου δεν κινδύνευσε να λιμοκτονήσει, αλλά όταν το βάρος του έπεσε κάτω από την κατώτερη κλίμακα ανάπτυξης, αναζήτησα συμβουλές και στον παιδίατρο αλλά και στις «υπερβολικές» μαμάδες φίλες μου.
- Να το αφήσω να βγει από το σπίτι με δύο εντελώς αταίριαστα ρούχα. Ακούγεται ασήμαντο πρόβλημα, αλλά η χρωματική παραφωνία πληγώνει τους αμφιβληστροειδείς μου. Όπως διαπίστωσα όμως στην πράξη, υπάρχουν πολύ πιο τραγικά προβλήματα στη ζωή, όπως οι πολύωρες (πολύ) πρωινές διαπραγματεύσεις με ένα τετράχρονο για το ντύσιμο του παιδικού σταθμού.
- Να παλεύω να του φορέσω μπουφάν. Παρόλο που γνωρίζω καλά ότι ακόμα και το κρυολόγημα προέρχεται από μικρόβιο, με κυριεύει ένα ρίγος φόβου κάθε φορά που βλέπω τον γιο μου να βγαίνει από το σπίτι χωρίς πανωφόρι σε μονοψήφιες θερμοκρασίες. Πλέον δεν απέχουμε πολύ -ούτε χρονικά ούτε ψυχολογικά- από την πιο εμβληματική ατάκα της Ελληνίδας μάνας: «ζακέτα να πάρεις».
- Να του βάλω τις φωνές. Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από το να κρίνεις τις μαμάδες που χάνουν την ψυχραιμία τους σε ένα πολυκατάστημα. Μέχρι να βρεθείς εσύ αντιμέτωπη με ένα νήπιο σε tantrum σε δημόσιο χώρο και το εκρηκτικό κοκτέιλ των συναισθημάτων σου -θυμός, αμηχανία, ανυπομονησία- να σε οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα όπου δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Αυτή η αντίδραση δεν συνιστάται, φυσικά, αλλά συμβαίνει κάποια στιγμή σε όλους και, συνήθως, αρκεί μια τρυφερή αγκαλιά και ένα ειλικρινές «συγγνώμη» για να επανορθώσεις.
